3 bezopen onderzoeken?

Woensdag 31 januari 2007 Rotterdam

Eerst gisteren wat bijgepraat met oude vrienden, waaronder Paul die 2x kanker had. Bijzonder te horen hoe hij daar mee omging. We hadden nog wat discussie over ons beider Vicky Brownhuis, maar daar kan ik even niet over praten, want dat ligt voor ons beiden gevoelig; emotioneel. De voorgevel van hun gebouw is namelijk mede mogelijk gemaakt door de cadeaus van het 25 jarig bestaan van ons kantoor geheel daaraan te besteden. Meer bedrijven, waaronder bouwbedrijven deden schenkingen voor het eigen pand. Dat dreigde bijna geheel verloren te gaan. Hopelijk valt het mee, als de plannen van hen worden bijgesteld. Een club waar Paul jaren ziel en zaligheid aan gaf! Juist nu ik het nodig zou hebben zou het fout gaan.

Toen gisteravond oom Frits op mijn verzoek mijn poortjes opende, was er eerst een misverstand. De man heeft jaren sloten ervaring aan de goede zijde (politie) maar is de laatste tijd zeer begaafd in het openen van poortjes in je lijf en leden. Ruimt je geest en spanningen op en dat leidt aantoonbaar vaak tot de oplossing van fysieke problemen. Hij dacht dat mijn oproep de oude poortjes betrof, maar is aan de slag gegaan de knopen uit de chakra's te halen en dat bleken er veel. En zonder iets van mijn klachten te weten kwam er een hoop vrij. Heerlijk dat je zo'n mens kent en dat hij er is als je een keer piept. Stel dat alles ineens over zou zijn na het openen van de poortjes, dan heb je wel iets uit te leggen. Het heeft me ontspannen en een beter gevoel gegeven.

Vanmorgen om 6 uur op, om 7 uur (geheel nuchter) in de auto en weer nauwelijks file, dus een uur te vroeg in Rotterdam, Erasmus. De assistente was wat warrig, rommelig en ongestructureerd, maar een liefje. Prachtige en vriendelijke balie, in de wachtruimte en een groot TV scherm met nieuws en andere leuke programma's.
Een deskundig team stond klaar om mijn onderzoek te doen. Gastroscopie (slang in je keel) tot 2x toe;
a. Kijken en foto's maken en biopten (stukjes vezel) wegnemen. Voel je niets van.
b. Endo echo; echo van binnenuit
Direct een roesje en een welterusten wens van de specialiste; 5 man sterk, zeer vertrouwenwekkend, maar blijft bijzondere ervaring zo'n gedoe in je slokdarm.
Uitslag: 7 februari.

Uitslapen op een bijkamertje met een man of 7; kopje koffie en als een dronken vent afgevoerd worden door Jorinde. Wat onzeker lopen door de parkeergarage en 5km verder naar de Daniel de Hoed, ook van het Erasmus om de hals echo te maken. Vriendelijke Belgische arts. Gaf na een grondige echo put direct de uitslag; niets aan de hand in de hals. Mooi halsje eigenlijk. Tjonge, was die pijn toch onzin en ontstaan na de wens van het aanvullend onderzoek.

Eigenlijk heb ik vandaag 3 onderzoeken gehad onder invloed; maar so what? Prima. Goed gevoel, maar pas de 7e weten we of we verder mogen. Eerst zaterdag even 59 worden en dan de woensdag er na de uitslag.

Mijn verjaardagscadeau is er al; de luie stoel. Maar het grootste cadeau hoop ik de 7e te ontvangen; operabel.
Kreeg vandaag een hele lieve brief van een hele lieve vriend met onder meer de volgende tekst:
"De symptomen herken ik (het overdadig hikken). Mijn vader had dat op z'n 72e ook. Kanker!
Een operatie volgde. Volgende maand wordt hij 84.
Houd je taai!"

Als je dat leest kan je weer rustig gaan slapen. Maar het blijft spannend.

Terug van weggeweest

Zondag 28 januari 2007

Een dag nadat mijn zusje 60 en mijn schoonmoeder 75 werd en precies een week voor ik 59 word. Yvonne Habets werd 58; deze week overleden, aan slokdarmkanker en dan schrik je weer even hevig.
Thuis. Regen, grauw, donker. Maar wat hebben we het goed gehad. Gran Canaria. De hele week zon, strandtemperaturen tot 25 graden, bijna altijd boven de 20. Alleen de laatste dag regen. Een geweldig hotel van de RIU groep, Palmeras. De mensen daar zijn dienstbaar zoals je dat bijna nergens meer tegen komt. Allemaal een glimlach, geintje op zijn tijd en je herkennen, ook je specifieke wensen. De achteraf wat bescheiden kamer werd nog voor het betrekken vervangen voor een geweldige semi-bungalow met zitkamer met tv en bar, op de verdieping badkamer met alles en een slaapkamer met flatscreen, airco en veel kastruimte. Groot eigen terras met ligbedden en terras zet. Zwembad en palmentuin met bar en buitenrestaurant op 20 meter. 
Gewoon in een woord fantastisch. Compliment ARKE.
In deze geweldige week hadden we tijd voor elkaar. Konden we alles op een rijtje zetten voor zover zoiets kan. Eten ging redelijk. Maar 1x bijna gestikt in verse knoflook in de allioli. Echt doodeng. Een hikaanval van vele minuten.

Maar het grondpersoneel op het vliegveld Las Palmas wat ons 1 1/2 uur in de rij liet staan en onze koffers domweg een uur in de regen achterliet, waardoor wij 2 1/2 uur later, dus om 4 uur 's nachts thuiskwamen, verdient een schop onder hun achterste. Omdat ze wat loon extra willen laten ze duizenden reizigers de dupe worden van dit spelletje pesten. Zieke, oude, invalide en heel jonge mensen moesten domweg wachten. Laf, oneerlijk en waarom? Wat hebben wij daar mee te maken?

Ook onze (klein-)kinderen stonden daardoor onmogelijk lang te wachten op Schiphol om ons op te halen. Maar we zijn weer thuis waar veel post lag; weer heel veel lieve kaarten en twee verse bossen bloemen. De 2 foto's die we gemaakt hebben zeggen voldoende ....

We gaan op naar de woensdag onderzoeken!

Op weg naar de zon

Vrijdag 19 januari 2007

Na het Rotterdam bezoek van woensdag wisten we een ding zeker; we blijven niet tot de 31e hier achter de geraniums zitten nu het leven nog deze kwaliteit heeft. Je kan bibberen van de zenuwen en onzekerheid, je kan angstig om je heen kijken, maar er dan ook nog slecht weer bij hebben en binnen blijven is niet echt handig en niet nodig. We hadden al reisfolders in huis en nu data.

De Arke gidsen van de Canarische Eilanden lijken ruim voldoende als het om zon, korte afstand van den Bosch en Europa gaat. Je weet maar nooit of je een ziekenhuis of snelle terugvlucht nodig hebt. Ook al omdat maandag familie wordt geopereerd aan .... darmkanker. De regen in om naar het reisbureau te gaan? Even op internet kijken, 20% last minute korting zien, klikken, nog een keer klikken, nog één 3 persoonskamer vrij (kan de verpleegster mee?), 4 sterren ineens heel betaalbaar en ..... geboekt. Zaterdag vertrekken, voor een week. Luxe, comfort, zon wachten op ons en mijn vermoeide lijf.

's-Avonds Fons Jansen, de opstanding en het leven. Ook zijn sterven was bijzonder, niet alleen zijn geloofsbelevenis. Het zal wel weer ergens voor nodig zijn dat ik dit zag.
Donderdag veel aanloop, veel lieve mensen en een adviseur die nog even wilde sparren om de zaak af te ronden waar we middenin zitten. Geeft een goed gevoel.

's-Avonds lieve vrienden waar we zoveel mee hebben gedeeld, ook zeilvakanties en mooie bouwprojecten. De laatste wintersport kwamen we elkaar in voor mij betere condities tegen. Even flink doorpraten en daarna op tijd naar bed.

En vanmorgen tijdig gesprekken voeren met mijn nieuwe secretaresse. Om haar de achterkant van ons vak bij te brengen, trucs te leren op database en management gebied. Uit te leggen wie we zijn en waarom we doen wat we doen. Nadat ook de collegae makelaardij zich bij ons gevoegd hadden werd het voor mij bijzonder. Om tegen 2 nieuwe, voor het kantoor belangrijke mensen aan te mogen praten over 'waartoe zijn wij op aarde' spant me niet in. We vonden het allemaal (h)eerlijk. 'Als je doet wat men verwacht is het ruim onvoldoende' 'Als men na een gesprek zegt 'het ging precies zoals ik dacht' hebben we het niet goed gedaan. Heerlijk om deskundige nieuwe collega's hierover bij te praten en te zien dat het opgepikt wordt!

Om de vrijdag dan af te sluiten met een bezoek van een lieve vriendin, collega. Die raakt gewoon de juiste plekjes. Even goed gespoken over zaken die je bezig houden.
Zoon en schoondochter (ook al weer makelaar) komen eten, met kleindochter (daar namen ze het eten voor mee). Dat is een feestelijke afsluiting van een vermoeiende dag. Van een vermoeiende periode.

Want nu begint onze vakantie. Het huis blijft volop bewoond. De 2 kleinsten (ca 1.75m lang) blijven thuis. En er komt nogal wat aanloop. Maar mijn telefoon gaat uit. De Weblog ook tot volgende week.

Tot over een week.

Start Rotterdam

Woensdag 17 januari 2007.

Die massage gisteravond was in een woord: verlossend. Voor mij en de masseur. Het ontspande, ook de geest. Om daarna je bed in te duiken en een soort van slaap te vatten die een soort roes bleek. Een vage droom van onderweg naar morgen. Je hoeft pas om 6 uur op; want geen file houdt mij weg bij 'de mannen van Tilanus' in het Erasmus. 6.50 uur weg en al om 8 uur de parkeergarage binnenrijden. Onderweg belde zoon (Remco) en een vriend van me; de een werkte en de ander werkt in Rotterdam. Remco dacht wel dat we er al zouden zijn; de vriend wilde me ‘waarschuwen’ dat er nagenoeg geen files waren, maar merkte toen dat we 500m achter hem nu al Rotterdam binnenreden. Qua bereikbaarheid, toegankelijkheid (ondanks grootse verbouwingen) en vriendelijkheid is dit Medisch Centrum een absolute aanrader. Zelfs het ponsplaatje wordt gemaakt met een glimlach. Je vliegt het digitale systeem en ziekenhuis in. De goed gesorteerde koffiebar, is al volop in bedrijf en is voor dit moment even het rustpunt.  Even een lusje maken ivm de verbouwing, maar dan sta je in no time voor de balie van de poli waar Marijke niet alleen een medisch assistente van de prof blijkt, maar een ware gastvrouw. Zij is evenals haar andere collega’s bezig je het naar de zin te maken, is top vriendelijk, realistisch en uiterst betrokken. Stressbestendig blijkt als de dossiers zich even opstapelen en de computer voor zichzelf begint.
De mannen van Tilanus blijken dan te bestaan uit een eveneens uiterst vriendelijke, zeer duidelijke en gedecideerde Dr. Tran. Een vrouw (1 van de 2 chirurgen van Tilanus; die ander is wel een jongen) met een uitstraling van; zal je even uitleggen waar we staan, geen gegis, we spelen hier op zeker, wij doen nu je dossier, we gaan eens even flink dorspitten op basis van wat we nu weten. Ze had de door ons meegebrachte cd direct doorgenomen en de brieven die we eveneens bij ons hadden bleken een schot in de roos. Een dergelijke aandoening blijkt al heel erg lang aanwezig te zijn en langzaam te groeien, dus geen paniek over termijnen, wordt mij gezegd.
Operabel? Weten we 7 februari a.s. en is puur afhankelijk van wat we tegenkomen bij de aanvullende onderzoeken van de 31e. De plaats van de ontsteking blijkt wel een goed onderbuikgevoel te geven (ik bedenk het terwijl ik het type). Dus ze sluit een operatie vanuit de onderbuik niet uit. Maar het blijft voorzichtig gissen en niets voorspellen. Daar beslist uiteindelijk een heel team over. Je voelt je goed op deze plek met deze vrouw.
Marijke regelt het uiteindelijk zo dat alles op 1 dag kan (de 31e). Ze ademt diep, toetst het nummer van de betreffende collega in en begint op haar liefste manier de röntgencollega of die van andere afdelingen uit te leggen waarom het zo fijn zou zijn als de afspraak snel, niet te vroeg op de dag want ze komen uit den Bosch en alles op 1 dag zou moeten kunnen. Als dat voor 1 onderzoek niet kan, vraagt ze even door of het in het andere ziekenhuis van dezelfde groep niet zou kunnen en ja hoor. Alles geregeld. Volgende keer ga ik ze vragen of ze wat in onroerend goed wil gaan doen.

Kortom, nog wat kaarsjes en sterke energie er in en dan hopen op een goede afloop. Intussen hebben wij voor volgende week een reisje naar de zon geboekt, dus het zou erg rustig kunnen worden op deze weblog. Maar dat komt misschien erg goed uit bij velen, want wat kijken er veel lieve mensen mee. Hoewel ... er blijven mensen bij ons thuis en die kennen de inlogcode's van deze weblog.

Weet, dat het ons sterkt,
Te weten dat er zoveel lieve vrienden zijn,
Die, soms heel onopgemerkt,
Delen in onze pijn.

Soms horen we pas na dagen,
Dat ze al langer delen,
Maar ons niets durven vragen,
Want dat zal wel snel vervelen.

Nee, want vriendschap, liefde geeft ons juist kracht,
Die heeft ons tot hier gebracht!

Verrassend medisch onderzoek

Dit persbericht betreft een promotie aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam

Rotterdam, 21 december 2006. Patiënten met een lager inkomen krijgen minder vaak een op genezing gerichte behandeling dan patiënten die een hogere plek hebben op de inkomensladder. Dit blijkt uit het proefschrift van Evelyn van Vliet "Staging investigations in patients with esophageal cancer: a critical re-appraisal" waar ze morgen op promoveert aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam.

Momenteel worden jaarlijks 1400 mensen in Nederland getroffen door slokdarmkanker en dit aantal stijgt nog steeds. Wanneer de diagnose gesteld is, moet onderzocht worden of er uitzaaiingen zijn in de rest van het lichaam. Op grond hiervan kan een behandelplan gemaakt worden.

Patiënten met slokdarmkanker kunnen worden behandeld door middel van een in opzet curatieve behandeling, de operatie. Of met een behandeling gericht op palliatie, namelijk chemotherapie, radiotherapie of het plaatsen van een stent. Binnen dit onderzoek kon worden vastgesteld dat patiënten met een lager inkomen vaker werden behandeld met een stent, terwijl patiënten met een hoger inkomen vaker een operatie ondergingen of behandeld werden met chemotherapie. De associaties tussen het inkomen en de behandeling duiden er mogelijk op dat zowel patiëntfactoren als ook artsfactoren een rol spelen bij het vaststellen van de soort behandeling, aangezien de toegang tot medische zorg voor iedereen in de onderzochte periode (1994 - 2003) gelijk was.

Hiernaast concludeert Van Vliet dat een verschil in ervaring van specialisten een rol speelt bij het opsporen van uitzaaiingen van slokdarmkanker. Zo signaleren ervaren maag-, darm- en leverartsen en radiologen vaker uitzaaiingen dan degenen met minder ervaring. Ook de kwaliteit van de CT-scan speelt een belangrijke rol. Op CT-scans van goede kwaliteit worden meer uitzaaiingen opgespoord dan op CT-scans van slechtere kwaliteit. Van Vliet onderstreept hiermee het belang van het verrichten van onderzoeken in centra waar veel patiënten met slokdarmkanker worden gezien

Op weg naar morgen

Dinsdag 16 januari

Zo, dat was de internist. Daar mag ik over 4 maanden terugkomen, vindt hij. Als ik geopereerd ben door de mannen van Tilanus, zoals hij ze noemt. Hij staat inmiddels zeer achter deze Rotterdamse (Erasmus) specialisten keuze. Vanmiddag gaf hij de einduitslag en constateerde dat de CT scan nog wel 2 extra kliertjes zichtbaar maakte in de buikholte die ipv ca.1 cm nu 1,25 cm zijn, maar daarmee nog niet kwaadaardig hoeven te zijn. Eerder vond hij er ook al 1. Wat de consequenties zijn moet allemaal blijken bij de operatie. Er bestaat altijd de kans dat men toch niet wil/kan, maar die acht hij klein en dan zal ik eerder bij hem terugkomen. Inmiddels heeft hij Tilanus de status gefaxt, omdat die vandaag niet telefonisch bereikbaar bleek, ook zijn assistente niet.
Daar zou hij morgen mee doorgaan en ik mocht hem dan rond 12 uur bellen. De CT scan hebben we al op cd; hij vond het een goed plan de PET scan ook in te laten branden en dat is inmiddels gebeurd.

Tot ……. mijn eigen medische vriend het maar niets vond zo’n halve afspraak, zelf is gaan bellen, de grote verleider speelde, oprecht doortastte en nu zitten we morgenvroeg om 9.40 uur aan tafel bij Professor Tilanus. In Rotterdam. En of we als de donder maar even het medische dossier mee zouden nemen want ze zullen die fax wel kwijt zijn. Dat is ook gebeurd!

Wat er ook van komt; wat ben ik rijk!

Zelfs mijn kapper ronde onze cessie gister af met: ‘ Klaar voor Rotterdam. Zo kan je ergens komen’ . Vanavond op de massage tafel, vannacht proberen te slapen en gruwelijk vroeg in de auto want ik kan mijn grote vriend niet meer onder ogen komen als ik alleen maar door een file deze unieke afspraak misloop. Zojuist belt mijn oudste zus, uit USA. Net voor ze naar haar werk gaat krijgt ze mijn mail. Ze is zielsgelukkig. Was ze toch al want ze heeft een nieuwe partner na jaren alleen zijn en komt er nu achter wat samen leven en lief en leed delen betekent. Haar medisch specialistische kinderen hebben haar gebeld.  ' Ome André stuurt een hele lange Nederlandse mail en hij lijkt ons belangrijk. Lees even en vertel wat er in staat.' Die schatjes zijn potdorie in Nederland geboren en 1 is er zelfs medisch opgeleid. Nou ja, die is dierenarts geworden.

Gistermiddag nog een wijs familielid op bezoek gehad. Die begon over de kracht in jezelf en blokkades die weg moeten. Genezen komt voor een groot deel van binnenuit. Je moet daar optimale kansen aan bieden, voorwaarden voor scheppen. Geef het ruimte en denk na of er de laatste tijd iets is gebeurd wat je diep heeft geraakt. Soms heelt tijd veel. Soms moet je het afdwingen. Jorinde en ik zijn diep gaan denken en kwamen wel wat tegen. Daar geven wij nu ruimte aan. Daar willen we over praten en mee aan de slag gaan. Hij is ook een ervaringsdeskundige. Deelde de goede gevoelens met ons en .. begreep dat van die wijn. Liet een flesje Chateau Mouton Rothschild uit 1975 achter. Dat die wat stoffig was vonden we ineens niet meer erg. Die bewaren we voor als we echt de top zien.

Bom doet zijn werk!

Maandag 15 janauari 2007. Hoestend en proestend wakker geworden. Rustig opgestart en de specialist Bom, Orthopeed gebeld om te horen hoe de schouder er nu uitziet na de CT scan! Prima. Oud zeer. Oude mannen .....

De dokter geeft wat tegen de hoest en op kantoor vonden ze het bezoek gezellig. Nu even rust.

Weekendrust

Zondagmiddag, 14-01-06

Vrijdagnacht inderdaad geslapen zoals dat al een hele tijd niet meer ging. Die wijn was van grote klasse en daar hebben we met de schenkers van genoten; ingetogen, op tijd naar bed. Zit nu op zondagmiddag van het restantje van de fles en het prachtige boek (De dag na morgen - aanrader!!) te genieten. Maar wat een geweldig gesprek vrijdag. Veel over elkaars vroeger gepraat, op een manier die er toe doet. Openhartigheid is de laatste dagen wel het thema. Wat is het wonderlijk zoals je nu nog dieper gaat. Ontspannen ontwaken en niet binnen een uur moe zijn is ook bijzonder inmiddels.

Zit nog wat na te genieten van de mails. De aardigstre zin vond ik wel: En doe straks wat rustiger aan; voor anderen. Kijk dat is een opdrachtgever waar je iets meer mee hebt. Die er trouwens ook even voor ging zitten om je een hart onder de riem te steken.
De meeste zakelijke partners reageren in de sfeer van: erg dat je ziek bent, maar knokken en snel samen weer knokken voor nieuwe kastelen. Vinden dat ziek zijn niet en dat knokken wel bij mij hoort.
Veel zijn verrast over de manier waarop ik nu communiceer, in deze situatie. Wisten dat ik niet op mijn mond gevallen was, maar nu? Lief maar het is vooral hun 'eigen schuld'  dat wij hier thuis allemaal een potje aan het knokken zijn en positief blijven. Al die handen in onze rug, alles wat zo de moeite waard is. Alles waar we in geloven. Alles wat er is aan kansen. Dat maakt sterk. En geloven in dat er altijd een weg is die doorloopt!
We hebben niks met mensen die zien wat er niet is en vergeten te denken in de sfeer van wat er voor kansen zijn.

Op zaterdag, heel zaterdags gedaan, alsof ik uitrust van een drukke werkweek. Post komt binnen. Pakketje: Judith stuurt de CD van Robert Long en die ga je direct opzetten en meezingen, met vochtige oogjes de voicemail van dochterlief in gesproken met Robert digitaal op de achtergrond. Lief. Het meezingen en aan voelen komen van het volgende nummer zegt dat ik deze cd gehad heb, maar zeker nu niet meer had want ik had me al rot gezocht.  Al mijn top cd-s zijn nu al door mij bij de cd wisselaar gelegd en gaan op de MP-3 mee naar het ziekenhuis. De kinderen ervaren het wel eens als tob cd-s.
Jammer dat ik me niet in staat voel met Rudy te gaan proefrijden. Maar later blijkt dat hij toch de goede keuze maakt!!! Zoals gebruikelijk blijkt hij gevoelig voor goede adviezen. De energie is opgespaard voor het eind van de middag/begin van de avond bezoek aan hartsvrienden. Zo'n bezoek vreet energie, ook als je een topconditie hebt, want onze gesprekken gaan altijd ergens over! Niet vrijblijvend, wel ongelooflijk openhartig en diepgaand. Na de koffie, een bouwbezoek en foto's kijken van onze laatste vakantie, gaan we, zoals afgesproken ingetogen uit eten. In een rustig restaurant, in een hoek voor 4, buiten 's-Hertogenbosch blijkt dat prima mogelijk. En het ging ergens over. Tjonge. Het gaf energie ipv vermoeidheid, althans voor dat moment, want eenmaal in de auto wil je naar huis. Culinair en psychisch uiterst voldaan. Vriendschap is mooi. Eerlijkheid duurt het langst. Wat je ook zakelijk hebt met elkaar; vriendschap staat voorop. Dat weten wij met 4-en al heel veel jaren en door dik en dun. Je overloopt elkaar niet. Maar vrijdag belt hij; komen jullie of komen wij? Hoe voel je je? En eetlust/-mogelijkheid? Prima komen dan en we zien wel. Nou dat deden we. Dank je wel. Heb er zo van genoten dat je in bed toch nog een grand dessert nam: alles op een rijtje zetten van wat er langs kwam want het was veel en goed en op het juiste moment.

Als dan op zondagmorgen de zon schijnt is je weekend volmaakt en ga je wandelen, de polder in, tot Het Kabinet, maar daar loop je nu voorbij. Heerlijk. Thuis in het nieuwe boek duiken, Matthijs en Roosje zijn wat aan het rommelen op eigen domein en Jorinde vindt het mooi op de bank met haar boek.

De hoest moet wel weg, de pijn op de borst zal daar wel bijhoren, de linker schouder doet nu natuurlijk pijn, vooral 's-nachts en als ik morgen hoor dat het niks voorstelt gaat dat spontaan over. Laten we het daar maar op houden en wachten op wat de eindconclusie dinsdag in de vroege middag is.

De telefoon valt bijna stil. Voorzichtig mailen vrienden vanuit alle windstreken dat ze gelezen hebben hoeveel die telefoon ging en dat ze zich maar even afzijdig houden. Wat zo'n web-log toch allemaal doet. Heel veel vrienden, familie en andere relaties laten me weten dat ze het erg fijn vinden dat ik dit doe. Maar 1 negatieve reactie: onpersoonlijk. Tja. Maar ... er 'dreigen' een paar vrienden langs te komen om me nieuwe kaartspellen te leren, een boom op te zetten en 2 komen (los van elkaar) als ervaringsdeskundige. Dat wordt wat.

De wachttijd voor opname in Rotterdam blijkt volgens de internet site 4-6 weken. Voor de poli 1. Voor alleen voor de poli in Amsterdam is dat al 3 weken. Opname nog veel langer. Wat een land.....

Allemaal Welkom

Op 30 april a.s. geeft Ton Rombouts een feestje. Kost een paar ton, maar gedurende een uur mag iedereen komen zaklopen, koekhappen, stadswandeling maken en naar de kerk. Die kerk die ze niet gesloopt hebben en ligt aan een plein ter grootte van de Parade, als je de Telefoongids gelooft. En omdat er geen kerkdiensten meer in gehouden worden, hangen er nu fotokopieën van een oude meester, Jeroen die zich naar onze stad noemde en bijzondere werken maakte. Daarna gaan we met zijn allen varen langs de achterkant van de panden in de oude binnenstad. Flik Flak legt dwars voor het publiek een knots van een opblaaskussen zodat je er even niet door kan. Net als op de Komdag in Rosmalen waar het publiek weggehouden werd door dat onding. Dat is dan wel leuk voor de Flik Flakkers en de ouders en familie, maar verder, lastig. Dan volgt natuurlijk de balkonscène, ruim opgenomen en direct uitgezonden door de nationale publieke omroep. Onze burgervader zal dan met ketting en serieuze, sportieve blik recht de camera’s inkijken en zo onze stad ineens op de kaart zetten. Zijn toespraak zal gaan over Jeroen Bosch, want die krijgt al over 6 jaar een herdenkingsjaar en ‘ oh wat zijn we vrolijk en cultureel’ Jo kan zo ook zijn kerk rendabel maken. Als innoverende, steeds weer vernieuwende interessante vestigingsplaats voor iedereen staan we dan ineens op de kaart. De volgende dagen zitten er extra ambtenaren klaar om geïnteresseerden te noteren voor een perceeltje grond, naast de nieuwe vuilverzamelplaats op Treurenburg. Bij een bezoek van kandidaten wordt even de A-2 afgezet, want daar is dan even normaal niet door te komen. De rondweg wordt vermeden want die is dan nog niet af en moderne delen van de stad waar mensen hun nek uitsteken worden ontkend. En als er dan al een nieuw kabinet is en in den Haag of een Provincie geen plaats is voor Ton, blijft hij nog Burgemeester van onze culturele stad. De vertrokken ondernemers naar andere industrie en ondernemers georiënteerde steden kunnen hier dan nog altijd komen Jeroen Bosschen of koekhappen. En o ja, omdat de Koningin haar verjaardag viert mag zij ook komen, al leidt dat wel erg af. Maar als Maxima dan in het kraambed ligt is er toch weer genoeg belangstelling voor de gastheer.

De laatste stappen voor de finale

Vrijdag 12 januari 2007

De 3 nieuwjaarsrecepties die je nu niet bezoekt mis je en ook niet. Nu even niet middenin de massa. Gelukkig ' offert' Frank zich op om er een te doen op 'onze' bouwplaats Hinthamerpoort. Hendriks houdt hier zijn inmiddels traditionele Nieuwjaarsborrel. Frank belt ook spontaan als hij daar vertrekt. Had liever mijn medisch dossier meegenomen want wat is er veel aan hem gevraagd hoe het ging enz. Maar vol warmte, zoals hij het stelde. Het was een bijzondere bijeenkomst, voor hem een thuiswedstrijd. Leuke discussie, leuke mensen, trots op het project. Mijn andere collegae waren ook graag gegaan, maar die hadden last van wat overdruk.

Gisteravond was er niks mis met en in Het Kabinet. Daar hoeft geen informateur te komen. Is inderdaad onderweg naar een ster en zo lekker op loopafstand van het Paleiskwartier. Geen weer, storm, dus samen met de twee jongste kinderen en mijn schoonouders (Marianne en Cor), na thuis een fles champagne met een paar intimi (nee niet indrinken maar doordrinken) met de auto naar deze toplocatie. Om de betere levenskansen te vieren. Al blijft het dubbel, want de CT scan moet echt nog komen, en die schouder.

Cees van Beurden, de eigenaar, is altijd een gastheer ten top; ook vanavond. Maar wat moet je vandaag met de vraag ' Hoe gaat het, alles goed?'  Moeilijk. Dan moet je niet plat het standaard antwoord geven ' prima, dank je en met jullie?'  Daarvoor heb je een te goede relatie. Daar komt het risico bij dat hij een wederzijdse relatie spreekt die dan aan Cees het echte verhaal vertelt. Maar of het nu handig is om aan te geven; ' goed ja. We vieren dat mijn kanker meevalt'  Het is wel waar, maar Hollands direct. Gelukkig snapt hij het.

Tijdens het eten hebben we het toch nog over de operatie van Cor en de hopelijk komende operatie van mij . Dan blijkt 50% van ons kleine gezelschap kanker te hebben of gehad te hebben. Stom toch. Mijn schoonmoeder noemt het  ' ze restaureren de oude meesters'  Maar zo oud en meesterlijk voel ik me (nog) niet.  Maar als ik zie hoe we genieten, van elkaar en vanavond van dit gelukkige moment voel ik me even heel rijk met zulke bijzondere mensen om me heen. Het wordt een feestdiner en mijn slokdarm protesteerde alleen tegen de Hoegaarde die ik vooraf probeerde te drinken. Dat lost mijn jongste zoon graag op door dat glas grondig voor mij te ledigen, want zijn tentamen is pas de volgende dag. Overigens een prima tentamen gemaakt stelde hij. Dan maar een mooi glas wit. Als dan tegen het dessert Judith, mijn grootse dochter uit Haarlem meldt dat ze al in de buurt is om even geluk te delen, is je avond compleet.

Waarom schrik je om 3 uur wakker? Luidkeels roepend. Waarom slaap je daarna onrustig? Te zwaar getafeld? Nee, dan had ik al heel wat meer wakker gelegen. Onzekerheid operatie? Angst? Zaak?
Doodvermoeid je bed uit, veel te vroeg maar er is, helaas een belangrijk zakelijk gesprek gepland waar je om half een 's-nachts nog een mailtje voor ontving. Je neemt je direct voor dat dat het laatste zakelijk gesprek is voor je operatie en dat zakelijkheid ook zijn grenzen kent. Al blijkt het cruciaal. En om half tien krijg ik van mijn dochter een SMS bericht dat het gedaan is met de koffie voor mij en het tijd is voor mijn CT scan drankje voor de scan van 2 uur later. Mijn vaste assistente (laat ze het niet horen) staat al te shaken in de keuken. Valt qua smaak mee en doel heiligt de middelen. Tijdens de bespreking komen er meer bloemen binnen. Gesprek afgerond, teruggekoppeld naar de adviseurs. Op naar de CTscan die van de schouder en maag/slokdarm gemaakt moet worden. Het röntgenbolwerk lijkt wat milder gestemd vanmorgen en op de 'plank' ontvang je een en al genegenheid om je te helpen. Valt allemaal mee. Geen tunnel maar een wat brede tractorband (qua maat) waar je, met je voeten vooruit ditmaal inschuift, eigenlijk doorschuift. De opname vindt plaats aan het begin, dus je hoofd blijft buitenboord. De contrastvloeistof inspuiten gaat aanvankelijk wat moeizaam en geeft inderdaad enige warmte in het lichaam! En dan sta je na een half uur buiten. Even een opname op cd laten branden blijkt niet zomaar te gaan, maar komt uiteindelijk, na de lunch in het Paulus restaurant voor elkaar, zodat wij klaar zijn voor de finale van het voortraject. Dinsdag a.s.

Thuis val je in slaap, gaat de telefoon tegelijk over de twee huislijnen en 1 mobieltje, verbouwt Jorinde de kamer om je een betere hangplek te geven en komt je buurmeisje met een geweldige doos wijn, want ze las ergens dat die op zou zijn en komt er een cadeau per post binnen. De Dag na Morgen. 600 blz. Cadeautje van 2 lieve ontwikkelaars. Vrienden vragen, zeggen, steunen en begeleiden. Drukke baasjes geven veel tijd, laten betrokkenheid voelen. Uit veel hoeken. Zo ben je rijk onderweg naar beter worden. Slapen moet vannacht lukken.

De minst slechte.

donderdag 11-01-07

Word je 's-morgens nu wakker of ben je gestopt met piekeren. Slapen mag je het niet noemen. Toch er tijdig uit want vandaag valt het zwaard. Gisteravond met je kleinkind en daarna de vader en moeder van Luna eens even goed 'bijgepraat'. Die kleine meid praat nog niet en de ouders durfden niet anders dan je te helpen om verder te gaan. Dus probeer je er iets van te maken en uiteindelijk wordt het een gewedligde avond. Inhoudelijk sterk en grensverleggend. Elk nadeel heb dan toch zijn voordeel.  Alleen het open huis van Susanne was zoals ze al verwachtte en de absoluut noodzakelijke fitness van Remco bestond uit spinnen, dus dat hoefden wij niet meer te doen en er waren redenen om voldoende te eten en te drinken. Laat. Maar dan is het wachten op vandaag ook sneller voorbij.

En dan die maffe Rudy; of ik vanmorgen met hem naar een nieuwe auto wilde gaan kijken, ' want dat leidt je af en doe je zo graag' . Om half elf stipt was hij er. Met de computer uitdraaien van de gewenste wagens en de daarbij behorende exact bij het budget passende lasten. Dat hij nu juist vandaag persé een zwarte wagen wil vond ik minder, maar dat is toeval. Heerlijk om nu bezig te zijn met iets nieuws. Vragen wat de levertijd is heeft niets met je eigen situatie te maken.

Dat broodje wat Jorinde smeerde was net te veel; normaal net voldoende, maar wie heeft er honger 1 uur voor de uitspraak in het levensproces. Ook voor haar, want die schat zei ineens geen stom woord meer, vond eten bijzaak en keek 100x op haar horloge wanneer we ' mochten'  gaan. Storm vanaf vanmorgen en voor de rest van de dag. Waarschuwingen op de radio voor storm. ' controleer de ladingen en schermen en trek de lijnen aan'  was het thema. Dat deden we al dagen!

Veel te vroeg in het ziekenhuis en professioneel wachten voor zijn kamer om exact op tijd binnen te rollen en 15 minuten later weer naar buiten. Goed geinformeerd, vol vertrouwen.
Kortom;
- zeer kleine plek nabij de aansluiting met de maag; bijna maag.
- ook een (gebruikelijke) klier is geraakt
- lijkt goed operabel ' door de mannen van Tilanus'
- a.s. dinsdag terugkomen want...

wat is er met die schouder aan de hand?
wat doet de CT scan?

maar van alle opties: de minst slechte doet zich nu voor. 95% zekerheid voor een operatie!

En mijn medsich partner blijkt weer partner en ' gooit'  mij buiten als ik de lang doorvraag als .. tenzij... hoezo ...
In een cirkeltje praten noemt hij het en kijkt over zijn bril berustend,maar gedecideerd om nu toch naar huis te gaan. Daar trekken we een fles champagne open. Mag misschien niet van hem, maar hij begrijpt het wel. Er valt een blok beton van mijn kop. We janken even op de gang, sturen 30 SMS berichten en genieten na. Het leven aan het eind van de tunnel is zichtbaar, maar het stormt wel heel hard om ons heen. Er komen weer bloemen binnen, gelukkig in een pot.

Gaan vanavond uit eten om de minst slechte situatie te vieren.

Wel heel bijzonder

woensdag 10 januari

Dan word je aanhoudend gebeld, net op een moment dat je geniet van het alleen in huis zijn en uitslapen. Als de telefoon helemaal uitbelt en direct weer begint neem je aan, half tien en heel slaperig. Dan vind je het jammer dat Jorinde naar de kapper ging ' want ik word zo grijs'  Hoe bestaat het. Waarvan?

De internist aan de lijn. Zelf. De huisarts had hij al gebeld. 'Schrik niet' ; realistische vent. Dat doe je natuurlijk wel. Had gisteren al de PETscan bekeken!!!!! Zag op de scan iets raars bij de linkerschouder en dat leek een oude wond.'We vinden het verstandig dat je naar de orthopeed gaat en daar is een afspraak om half vier vanmiddag'  De huisarts wist van een mishandeling van mij en de foto's die toen gemaakt zijn. Hij kent me inmiddels en is van internist een medische partner geworden. Gaf ook aan dat ik toch wel weer haast zou hebben. De rest zag er, desgevraagd goed uit. Wat ik daar van moet vinden hoor ik morgen, maar dat kan optimaal die heftige operatie betekenen. Wat een mens, wat een kanjer. En waar ' bemoeit'  hij zich mee als internist, die schouder zit veel te hoog. :-). Heerlijk, die man gaat tot het gaatje!

Dan ben je wel weer alleen alleen thuis. Potje janken, sms naar Jorinde, onder het kappersmes, die belt nadat de laatste letter digitaal binnenloopt, weer samen janken. Komt onafgewerkt, maar wel gekleurd en geknipt naar huis. Er is weer een horizon met licht.

Het tiende bloemstuk komt binnen, het eerste is op, dus het wordt een vazenruil. Lief en wat een kleur in huis. De post brengt Matthijs binnen van zijn wederom prima gemaakte tentamen. Veel lieve kaarten. Uit onverwachtte hoek. Schat van een medewerkster van een projektontwikkelaar werpt zich op als ervaringsdeskunidge en weet te vertellen hoeveel kracht zij toen putte uit haar omgeving. Herken ik en mail ik haar direct door met een digitale knuffel.

Esther geeft de nieuwbouwbegroting van het komende jaar door en je vraagt je weer af waarom je ook alweer de zaak wilt verkopen.

Dan weer even zakelijk met een collega die serieus meer met ons wil. Wat heb je dan een steun aan je eigen partners en wat word je creatief dan. Je priesterlijke vriend belt je; dat wordt Goddelijk dacht ik. Maar niks. Had een goed diner gehad met een chirurg uit Amsterdam, slokdarmdeskundige en graag bereid die van mij te repareren. Prima, dat is de derde. En over God spraken we kort, veel te kort, maar als priester heb je natuurlijk ook wel eens even geen dienst. En hij weet dat ik dat wel weet te hanteren.

Op naar de orthopeed en daar blijk je een professionele wachtkamer zitter te worden. Je bent aan de afspraken geplakt, als laatste; één na laatste blijkt daar. Steelt dus van zijn vrije tijd. Hij neemt ruim de tijd en weet van alles al. Door de medische partner helemaal bijgepraat. Toont de scan en inderdaad, de linkerschouder ziet er heel anders uit. Hoewel links? Rechts toch? Je snapt net voor en achter en nu blijkt links niet links te zijn. Oké hij deed er een cursus voor en wat is een scan bijzonder kleurrijk en informatief. En die slokdarm, wat zie je? Niks, is zijn vak niet. Heerlijk. 'Mijn'  internist, medisch partner ziet wel de orthopedische afdeling (schouder) en hij niet de zijne. Vrijdag word ik nog uitgebreider ge-ICT-scand; ietsjes hoger doorgaan dan. Maar daar moeten ze bij de rontgen nog wel even moeilijk over doen en een derde brief voor maken, want die afdeling lijkt wel zo uit het oude communistische Rusland over te komen. Gelukkig, het mag vrijdag. Knielend en buigend verlaat ik de rontgen receptie.

Je loopt uit het ziekenhuis en tegen je huisarts aan. Even bijgepraat. Je vertrekt min of meer voldaan (waarom eigenlijk?) het medisch bolwerk, in dit geval het te slopen Carolus, om morgen weer naar het te slopen GZG te gaan. Alleen voor de opdrachtpotentie daar wil je je conditie al terug krijgen. Komen uiteindelijk honderden appartementen.

Thuis wacht Luna, mijn jongste kleinkind op me. Die mag even bij opa en oma logeren tot moeder haar open huis heeft afgerond.

Het leven kan zo wonderlijk zijn en wat het morgen wordt? We zien wel. We zijn er nog. Ik bedoel, de kwaliteit is er nog steeds en de wil te overleven neemt alleen maar toe.

Een dag na de aardverschuiving

3-1-2007 Een dag nadat het allemaal anders werd.

Notaris, bankier, familie en zakelijke partners aan tafel en praten zaken door die nu ineens van belang zijn geworden. Je agenda is korter, de prioriteiten zo anders.

De kinderen zijn jaren ouder gworden in een dag. Ineens is het anders en moet de jongste haar eindexamen en de een na jongste zijn tentamens prioriteit gaan geven, maar dat doe je niet even. Ze zien er echt diep ongelukkig uit en kunnen zich niet concentreren. Niemand kan dat. Er wordt nauwelijks geproduceerd. Maar aan mijn tafel gebeurd veel, heel veel.

Dan het telefoontje; je kinderen, die van de twee mooiste zonen, verwachten een tweeling!

Dagen daarna gaat het snel door. Naar de internist die onderzoeken doet en de kansen bespreekt die zich aan gaan dienen als de scan is geweest. Een geweldig mens die zichtbaar aangeslagen is. Die wil wat ik wil; snel en doortastend handelen om de onzekerheid weg te nemen, maar niet struikelen over de snelweg.

Nieuwe motor weg, camper afbesteld, duikspullen naar de zoon, 2e auto zou toch al weg gaan nu we in het centrum wonen. Dan leer je vrienden kennen. Snel schakelen, want er bestaat geen scenario waar deze zaken in passen en bestellen van nieuw als het achteraf meevalt is erg eenvoudig. Negatief bezig blijven is zinloos en leidt tot negatievfe spanningen. Dit kan je beter heel snel doen en dat deden we.

De hele week tientallen mails, veel bloemstukken, ontelbare telefoontjes en via de zaak heel veel reacties van mensen die warmte wilden geven en willen delen. Warmte, liefde dat is wat je wil en krijgt, in hoge mate! En hoe ...

' wat moet ik zeggen' (weet ik dan ook niet)
' met stomheid geslagen'
' jij? ongelooflijk'  (wie dan wel?)
' oneerlijk' (wie is er eerlijk de klos?)
' als er een God is, waarom?' (omdat hij daar niet overgaat; anders konden we de ziekenhuizen sluiten)
' kwam nooit in de kerk. Heb zondag een kaars voor je opgestoken en ben naar de kerk geweest' (kijk dat is de harde kern)
' leven is meervoud voor lef. Daar heb je veel van dus dat moet goedkomen'
' ze kunnen er makkelijk bij met die grote mond van je' (en dat is zo'n goede vriend dat je dat goed doet)
en tenslotte:
- heel veel voorbeelden van goed afgelopen gevallen
- plotseling kan er heel veel medisch, door deskundige vrienden voorgedragen
- plotseling ken je de toppers op medisch gebeid en hebben die tijd voor je

en dat is dan weer een lichtpunt in deze beroerde tijd

Tenslotte op 9-1-06 de PET scan, gecombineerd met een beperkte CTscan. . Dat viel mee, maar helaas, de grote CT scan moet toch even later, uiteindelijk op 12-1. Daar heb ik geen goed woord voor over. Geen enkele communicatie mogelijk; loket GZG is potdicht en wacht maar op de brief die je thuis krijgt. Toch gaan we op 11-1-06 voor de bespreking van de kansen op basis van de PET scan en daar is nu het wachten op. Intussen raakt de wijnkelder en koffiebus leeg.

De wereld op zijn kop

02-01-07 Juist terug van een geweldige wintersport ga je vol goede moed van start. Met bijna je hele familie in de sneeuw is natuurlijk iets wat je als opa/pater familias rijk maakt. Moe ook dat wel. Maar je snapt ook waarom. Hard gewerkt, zaak ovedraagbaar gemaakt, veel nieuwe projecten en een mooi zakelijk en privé jaar afgerond. De kleinste kleindochter Luna blijkt een wonder. Na de twee mooiste kleinzonen van de wereld te hebben, heb je nu ook de mooiste kleindochter.

Dat onschuldige slokdarmonderzoek eind december, in verband met een ontsteking en wat hikken blijkt niet weg na 42 pillen. Je blijft wat hikken, maar och, het zal wel overgaan. Op 3 januari zou je de uitslag krijgen of er misschien wat fouts gevonden was. Op 2 janauri word je gebeld dat dat zo is. Dan staat je huisarts na 10 minuten op de stoep en stort je wereld in. Het beste scenario een zware operatie en een revalidatie van een jaar. Het andere is wachten op het einde.

Dan gaat alles heel snel.

Nu wel de hele familie, alle kinderen en gehuwde partners binnen een paar uur in je woonkamer. Huilen, de beste wijn op tafel, elkaar steunen, onzekerheid, wat nu. Soms ontspannen, maar meestal met tranen in de ogen. Trots ben je aan het einde van de dag dat je zo'n strerke familie en band hebt. Je nachtrust is weg, je agenda is leeg. Plotseling is er een andere prioriteit en 2 dagen later staat de afspraak met de internist.