Wel heel bijzonder

woensdag 10 januari

Dan word je aanhoudend gebeld, net op een moment dat je geniet van het alleen in huis zijn en uitslapen. Als de telefoon helemaal uitbelt en direct weer begint neem je aan, half tien en heel slaperig. Dan vind je het jammer dat Jorinde naar de kapper ging ' want ik word zo grijs'  Hoe bestaat het. Waarvan?

De internist aan de lijn. Zelf. De huisarts had hij al gebeld. 'Schrik niet' ; realistische vent. Dat doe je natuurlijk wel. Had gisteren al de PETscan bekeken!!!!! Zag op de scan iets raars bij de linkerschouder en dat leek een oude wond.'We vinden het verstandig dat je naar de orthopeed gaat en daar is een afspraak om half vier vanmiddag'  De huisarts wist van een mishandeling van mij en de foto's die toen gemaakt zijn. Hij kent me inmiddels en is van internist een medische partner geworden. Gaf ook aan dat ik toch wel weer haast zou hebben. De rest zag er, desgevraagd goed uit. Wat ik daar van moet vinden hoor ik morgen, maar dat kan optimaal die heftige operatie betekenen. Wat een mens, wat een kanjer. En waar ' bemoeit'  hij zich mee als internist, die schouder zit veel te hoog. :-). Heerlijk, die man gaat tot het gaatje!

Dan ben je wel weer alleen alleen thuis. Potje janken, sms naar Jorinde, onder het kappersmes, die belt nadat de laatste letter digitaal binnenloopt, weer samen janken. Komt onafgewerkt, maar wel gekleurd en geknipt naar huis. Er is weer een horizon met licht.

Het tiende bloemstuk komt binnen, het eerste is op, dus het wordt een vazenruil. Lief en wat een kleur in huis. De post brengt Matthijs binnen van zijn wederom prima gemaakte tentamen. Veel lieve kaarten. Uit onverwachtte hoek. Schat van een medewerkster van een projektontwikkelaar werpt zich op als ervaringsdeskunidge en weet te vertellen hoeveel kracht zij toen putte uit haar omgeving. Herken ik en mail ik haar direct door met een digitale knuffel.

Esther geeft de nieuwbouwbegroting van het komende jaar door en je vraagt je weer af waarom je ook alweer de zaak wilt verkopen.

Dan weer even zakelijk met een collega die serieus meer met ons wil. Wat heb je dan een steun aan je eigen partners en wat word je creatief dan. Je priesterlijke vriend belt je; dat wordt Goddelijk dacht ik. Maar niks. Had een goed diner gehad met een chirurg uit Amsterdam, slokdarmdeskundige en graag bereid die van mij te repareren. Prima, dat is de derde. En over God spraken we kort, veel te kort, maar als priester heb je natuurlijk ook wel eens even geen dienst. En hij weet dat ik dat wel weet te hanteren.

Op naar de orthopeed en daar blijk je een professionele wachtkamer zitter te worden. Je bent aan de afspraken geplakt, als laatste; één na laatste blijkt daar. Steelt dus van zijn vrije tijd. Hij neemt ruim de tijd en weet van alles al. Door de medische partner helemaal bijgepraat. Toont de scan en inderdaad, de linkerschouder ziet er heel anders uit. Hoewel links? Rechts toch? Je snapt net voor en achter en nu blijkt links niet links te zijn. Oké hij deed er een cursus voor en wat is een scan bijzonder kleurrijk en informatief. En die slokdarm, wat zie je? Niks, is zijn vak niet. Heerlijk. 'Mijn'  internist, medisch partner ziet wel de orthopedische afdeling (schouder) en hij niet de zijne. Vrijdag word ik nog uitgebreider ge-ICT-scand; ietsjes hoger doorgaan dan. Maar daar moeten ze bij de rontgen nog wel even moeilijk over doen en een derde brief voor maken, want die afdeling lijkt wel zo uit het oude communistische Rusland over te komen. Gelukkig, het mag vrijdag. Knielend en buigend verlaat ik de rontgen receptie.

Je loopt uit het ziekenhuis en tegen je huisarts aan. Even bijgepraat. Je vertrekt min of meer voldaan (waarom eigenlijk?) het medisch bolwerk, in dit geval het te slopen Carolus, om morgen weer naar het te slopen GZG te gaan. Alleen voor de opdrachtpotentie daar wil je je conditie al terug krijgen. Komen uiteindelijk honderden appartementen.

Thuis wacht Luna, mijn jongste kleinkind op me. Die mag even bij opa en oma logeren tot moeder haar open huis heeft afgerond.

Het leven kan zo wonderlijk zijn en wat het morgen wordt? We zien wel. We zijn er nog. Ik bedoel, de kwaliteit is er nog steeds en de wil te overleven neemt alleen maar toe.