Frankrijk

Het was een leuk feest zondag bij Lucie en Rien. De opening van hun hotelletje. Althans d eoplevering van de ruwe fase, die nu een heel eind af is. Nu nog afbouwen, de spullen er in en het feest kan beginnen. Ze waren er allemaal, de Fransen uit het dorp, de (oud-) collega's en vrienden van beiden, dus veel bekenden voor mij. Knots gezellig om dan zo ver van huis eens bij te praten met mensen die je al tijden niet gezien hebt. Allemaal erg betrokken en geïnteresseerd, maar ja je reist ook niet 1.000 km om dan niet echt belangstelling te tonen. Blijkt de oudste zoon van Rien onze jongste zoon les te geven op de Avans Hogeschool. En zo kwamen er meer toevaliigheden langs. Mijn nieuwe bril scoorde erg goed. En mijn vriendinnen (Wouke en Annemieke) ook. Die kenden ook wat mensen maar vooral uit het cirquit wat als Nederlander hier woont en nieuw geluk zocht. Dat is een speciale club met mensen. Bijzonder allemaal, want je gaat niet zo even deze afstand verhuizen als je niet moedig en grensverleggend bent. Dat zijn ze dus nagenoeg allemaal. Meestal duurzaam hier wonend. Soms nog een baan, maar dan meestal aflopend. Ondernemers, leraren, adviseurs, journalisten, tv/radio mensen. Interessante groep. En dat mensen hun eigen nationaliteit opzoeken in het buitenland mogen we de nieuwe Nederlanders bij ons niet verwijten. Hier is het hetzelfde. Ons kent ons en het trekt allemaal samen. En dan even de hond ophalen, 35 km. Dat doen we even denk je dan, maar daar doe je hier ruim een uur over. Met een snelle auto. Maar het leven is wel als God in Frankrijk. Heel ontspannen. Het weer was zaterdag stralend (verbrand), zondag redelijk, gisteren slecht en vandaag weer prima. Er staan twee honden te roepen dat ze een grote wandeling willen maken, dus ik sluit af. O nee, het is de bazin die er een tot de orde riep, maar laat ik toch maar gaan wandelen nu, want dat was de afspraak.

Ze Zwaaien weer…

Er is veel gebeurd, heel veel. Na de positieve uitslag van de CT scan, ben ik bij Jan van Santen, mijn kamergenoot voor een aantal malen, ook na de operatie, langs gegaan om hem bij te staan. Hij gaat dood. Echt dood. Ligt er al pips bij. Die grote stoere boom is geveld. De kanker heeft gewonnen, weer. In de botten en rug. Zijn twee grote kinderen; zoon met kind en dochter met 2 stoere kerels, heb ik ontmoet. Zijn lieve vrouw is sterk, heel sterk. Maar dit is veel. Op 2 ½ hoog wonen ze. Jan kan zijn bed niet meer uit, de trappen niet af, want een lift is er niet. Ik moest hem alleen achterlaten. Verdrietig heb ik omgekeken, bang hem nooit meer te zien. Neem me voor snel weer naar hem toe te gaan. ’s-Avonds belde Frans, onze derde kamergenoot me. We hebben even samen gevoelens gedeeld en Frans nam zich voor deze week bij Jan langs te gaan. Frans, Jan en ik hebben een wondbreuk, jammer. Ik moet er ook echt aan geholpen worden en Frans zou deze week bij de controle maar eens afspraken voor ons samen gaan maken. Hij had ook nog nooit gehoord wat Jan zei, dat er 50% alsnog na de operatie kanker terugkrijgt en snel sterft. We reageerden beiden in de sfeer van; die zijn wat ons betreft nu geweest. Ja, zo erg is het met je. Maar god wat is het moeilijk om Jan zo te zien liggen en wat vonden we het fijn elkaar vast te houden.

Morgen vlieg ik naar Toulouse, met Wouke naar haar huis en naar Annemieke en Henk en naar het feest van Rien van Rosmalen-Zweers en Lucie Zweers -van Rosmalen. Die openen hun hotelletje. Leuke dingen gekocht voor al de mensen die we daar ontmoeten. Vorige week vrijdag, toen Jorinde en ik in Amsterdam ons hotelbon cadeautje opmaakten van Credo. Was erg leuk samen. Zelfs een rondvaart gemaakt en…. een foto bij het instappen van de boot. Broer Kees heeft ze gekocht, voor ons, want die Amsterdam ging nog even met ons lunchen na de rondvaart. Jorinde en Roosje gaan naar Tunesië. De wintersport van Roosje compenseren. En dan de motor, die stond nog steeds te koop en heb ik geruild voor 2 scooters, beiden Yamaha. 1 van 125 cc voor achterop de camper en 1 van 400 cc waar ik nu mee tussen de plaatsen als Eindhoven en Nieuwegein reis. Al 340 km in 1 week! Keihard; haalt met gemak 150km h. En dat leidt er toe dat de motorrijders weer naar me zwaaien onderweg. Als ik op die 400cc rijd. Want die van 125 cc vinden ze een brommer.

Pfff

Het leven is vaak zo dubbel. Vanavond na 7 uur word ik gebeld door het Erasmus, de specialist, rechterhand van de professor aan de lijn met de uitslag van de CT scan van vrijdag jl. Want ik werd verrast met een ver naar voren geschoven scan. Ik zou pas in juni aan de beurt zijn, maar binnen een paar dagen belt onze Marijke, secretaresse van de prof dat we al vrijdag jl aan de beurt konden. Cursus aan Neprom afzeggen, agenda om, maar wat graag. Je kan maar weten hoe het er nu van binnen uitziet. Twee nachten nagenoeg niet geslapen door maagzuur. Verschrikkelijk. Onhoudbaar. Bijna rechtop gezeten. Vannacht wel goed geslapen en vanmorgen onderweg gebeld met Marijke die wist dat ik op de planning stond gebeld te worden vandaag. Monique en Bart (schoonzus en zwager) zijn als de ondersteuningstroepen maar komen eten vanavond. We gingen nog niet aan de tafel of de specialist aan de lijn. In alle rust en met alle tijd en met excuses dat het wat later werd. Man hou op. Ik hou van je. Alles is oké; prachtige longen, nier, milt en lever. Dat laatste maakte dat mijn zwager denkt dat ze de verkeerde scan hebben gezien. Maar toch maar eens een flink glas hierop gedronken. Om de wond te ontsmetten. Want de operatie blijft staan. Gevraagd dat pas in juni te oden. Want eerst willen we heel veel vakantie houden. Wat een mensen daar in het Erasmus.

En dan loop je naar de kamer om iedereen en alles te kussen de God te danken en gaat de telefoon weer uit Rotterdam. De vrouw van Jan van Santen, mijn kamermaat en operatiegenoot. We hebben lief en leed gedeeld. Hij was vanmiddag ook in het Erasmus. Pijn aan de rug. Leek onschuldig. Maar de oncoloog heeft uitgelegd vanmiddag dat het fataal is. Dus Jan redt het niet. Keihard, binnen een paar minuten. Mijn God wat een klootte ziekte en wat is alles betrekkelijk. Morgen ga ik naar hem toe. Want die kan nu al niet meer lopen bijna en moet 3 hoog naar zijn flatje zonder lift. De schat. Die trekt het niet. Zorg voor een ander maakt je sterk. En zeker als die ander de moeite waard is en dat zijn ze bijna allemaal.

De stad zit op slot

Wie mooi wil zijn moet pijn leiden. Dat leerde mijn moeder me al 50 jaar geleden. Dat geldt voor veel zaken. Ook in mijn werk merkte ik dat vaak. Je moet veel minder leuke dingen doen om andere zaken voor elkaar te krijgen. In de wegenbouw maak je dat dagelijks mee. Plaatsen die te druk zijn worden verbeterd, uitgebreid. Darvoor is veelal eerst nog meer hinder nodig, om daarna de oplossing te bieden. Bij de A-2 is dat een zaak met wel erg veel hindernissen. Als daar dan de planning of technisch iets niet klopt gooien ze de bouw stil. De stad is daardoor rond de spitsuren onbereikbaar en er uit komen gaat dan heel erg slecht. Er is geen vluchten aan en een oponthoud van 20 minuten is geen uitzondering. Dat ongerief wordt nu met maanden verlengd. Je zult maar je werk in deze stad hebben en rondom de stad moeten zijn. Makelaar of zo. En sinds deze week de Vughterweg, troch al een karrenspoor van 4 naar 2 banen. Over het toch al impopulaire Heetmanplein slipt men vast. De hele route vanaf het station en Vlijmen zit dan pertinent voor lange tijd op slot. En al die tijd is er nergens 1 verkeersagent te vinden, voor zover dat woord nog bestaat. Bij dit soort zaken of ongevallen kan ik me niet herinneren wanneer er 1 agent het verkeer regelde. Want heel vaak zit het ongerief op 1 plaats. En als je dan onderweg gaat naar een voetbalwedstrijd in Eindhoven merk je waar al die agenten zijn gebleven. Het is voor de economie van deze stad een ware ramp. Velen nemen nu een besluit om elders te gaan werken/wonen of zich vestigen. Zelfs rond Eindhoven waar men toch druk bezig is, is dit beter geregeld. ‘ De pol;itie verdient beter’ maar de bevolking ook.

gezondheid

Er is van alles gebeurd en als ik dit schrijf zit ik in de wachtkamer van Erasmus anesthesie, omdat ik een 'matje' krijg. In mijn maag/buikwand want de wond is inwendig gescheurd. Komt veel voor, ook vriend Frans heeft het. Is een raar gezicht zo'n hoog buikje. Maar ze gaan er dus mee aan de slag. Waarschijnlijk via een kijk operatie. Bijzonder. Mar eerst even een ct-scan en die kan pas in juni. Dus eerst even naar Toulouse met Wouke. Feest van Lucie en Rien. Nou ja, feest. 8 km wandelen en frans praten houdt je wel van de drank af. En natuurlijk naar Henk en Annemieke. En daarna naar Disney met de jongste kinderen en oudste kleinkinderen. Gezellig met 6-en. En dan met de camper naar Normandië. En dan misschien dat matje.we ien wel. Met het werk is het nu veel te druk. Dat gaat fout en leidt tot stress en boze medici. Dus nog alleen hoofdzaken. Lunches en diners klotsen over de rand. Veel, heel veel maar oergezellig. En de vragen om wijsheid strelen mijn ego. Tot in Oldenzaal. Leuke mensen, leuke projecten. Maar nu even rust.