Vrijdag de 13e bezoek van Mirjam Flantua (SOM-NVM) met haar man. Op het balkon, in de zon met een lichte lunch. Erg gezellig en natuurlijk weer werken aan een volgende cursus. Ik stelde haar eerder voor om de bijscholing bijvoorbeeld te doen vanuit een kasteel in Frankrijk. Kort en heftig en culinair belangrijk. Dan willen onze collega’s wel gaan voor de studiepunten. De nieuwbouw cursus die nu stopte moeten we dan maar in delen gaan geven, dagdelen dus. Maar we hadden ook nog even tijd om ervaringen van de diverse ziektes die ons overkwamen uit te wisselen en dan hoor je wat een mens allemaal aankan!
Direct na de middag kwam ze dan, mijn collega Esther die ik al veel te lang heb moeten missen. Ja, er zijn er 2. Maar mijn schoondochter, de andere Esther heeft op vrijdag de dertiende wel andere zaken te doen. Heerlijke luchten en thee nam ze mee. Eindelijk mijn eigen thee. En nog lekker ook. We zijn weer helemaal bijgepraat met elkaar en zien nu alweer uit naar een volgende bijeenkomst met een lunch. Nu ontstaat er wel jaloezie bij onze vaste, nu niet aanwezige tafelgenoot, maar daar lunchte ik vandaag mee.
Het weekend was heftig. Eigenlijk te heftig om op te schrijven. Ons bezoek aan de kleinkinderen ging niet door, want er moesten zaken afgewerkt worden die niet langer uitstel behoefden. “komt wel goed” geldt niet voor dit dossier. Iedereen mocht (of moest, die chemo maakt vergeetachtig) het pand verlaten zodat ik rustig de hele vrijdagnacht en zaterdagmiddag de zaken heb afgerond.
Ook privé wat zaken met elkaar heroverwogen. Want als je nu al 3 maanden thuis bent moet je even evalueren of het zo verder kan. Niet dus en daar kwamen we dit weekend achter en uit. Zaterdag laat nog met de dames (Roosje en haar hartsvriendin) gediscussieerd in de zin van “waartoe zijn wij op aarde”. Nou dat was veel bleek.
Zondag was het feest.
Mijn Mosko Fiets (125 cc Honda scooter met Leder zadel voor de hol J) gepakt en op naar het honkbalveld om daar de dames te zien softballen. Dat was meteen raak toen ik aan kwam lopen. Roosje sloeg even de bal van de wereld en ik fluiten. De team leden keken wat verrast van welke idioot enz. maar Roosje kon melden dat de chemo-beer losgebroken was en nu het park op kwam. Die kale die de trainingspakken sponsorde kwam er dus aan. Kussen (dat is het mooiste van softbal) knuffelen met de jonge moeders en coaches en op naar het terras om in de schaduw met een hapje en een drankje de wedstrijd verder waar te nemen. Ondersteund door de oud wethouder van sport, die dit park zelfs opende, mijn buurmeisje Elly, ging dat prima. Kon ze even stoppen met jeu de boules. De voorzitter van de Ned Jeu de Boules Bond (www.njbb.nl ) kon nu even stoppen met spelen. Want in alle wijsheid is besloten deze tak van sport in de gevarenzone van de honkbalvelden te leggen. Als je daar normaal langs loopt dreig je een honk-/softbal die van koers is op je kop te krijgen. Jeu de boulers zijn gewend met vallende ballen om te gaan.
Heerlijk om op het terras bediend te worden door Elly en daarna door het uitbuiten van de liefde van Roosje een onbezorgde middag te hebben. Kom op knul, je wilt even een goede beurt maken, wil je even voor deze zieke man het volgende halen (en dat diverse malen). Die jongen is nu al van belang in ons gezin! Komt uit een nette familie, dat zie je zo.
Dan komen mijn persoonlijke verpleegsters aan lopen. Medisch is nu alles verder verantwoord deze middag. Fijn dat die dames (ook toevallig) de coaches van het softbal team van Roosje zijn. Fijn te zien hoe betrokken we met zijn allen de chemo delen, elkaar vasthouden, kort discussiëren over hoe nu verder en de zon inkijken. Ook de voorzitter komt me begroeten, maar dat komt omdat die nu weer iets met de coach heeft, vader is van een teamgenoot en van een goede vriend van Roosje. Afijn; wie doet het niet met wie op deze mooie, zonnige zondagmiddag. Het is de vraag of ik de hele wedstrijd uithoud. Dat lukt en plotseling hoor je dat er nog een tweede wedstrijd komt. Halen we ook. Maar die was doodvermoeiend. Staat ineens een ABN-er (vindt André Prins zichzelf tussen die halve zolen uit Brabant) en de coach van dames 1 (Pascal) naast me. André krijgt een telefoontje en zet zijn toch al zeer luidruchtige stemvolume nog 3 tandjes hoger. De beller zoekt het park, zit op de A-2. Ik denk dat André beter batterijen kan sparen door gewoon hard analoog ABN roepend de zoeker binnen te loodsen. Na deze gidspoging (ik heb de beller nooit meer gezien) gaat André over tot een algehele beschouwing van alle aanwezige dames van beide teams, heeft nog vele meningen over sporters (alleen honk- en softballers want dat mijn oudere kinderen zeer verdienstelijke hockeyers waren is bijna onvergeeflijk en reden tot een honkbalpark verbod voor mijn hele gezin). De discussie tussen de dames 1 coach en de scout André zijn bijzonder. Prins blijkt keizer, Pascal kamerheer. De gratis uitleg van de linkshandige problemen, de wisselinzet van spelers, de garanties van de scout, het ontstaan van het Russische team, en de macht van deze scout zijn indrukwekkend. Bijna eng. Pascal verlaat het park en gaat terug naar beschaafd Nederland, André moet werken, scouten. Softbalsters zijn, blijkt later, nerveus of André hen wel heeft gezien. Ik baal van zo’n bijzondere André naast me. Ben gewoon jaloers. Wat een mens. Wat een voorname voornaam. Heb hem toch maar gezegd dat ik in Bussum geboren ben. Kijk dan stijg je in aanzien.
Wat een mensen trouwens om me heen die ik al lang niet zag.
Maar dan mag ik naar huis. Roosje en tas met knuppel overdwars achterop en met een gangetje van 60-80 km naar de Bordeslaan omdat vrienden hun komst zojuist digitaal hebben aangekondigd. Hen kennende gaat mijn afwerken van gisteren nog even door en loopt de stress er wel uit. Jawel, nieuwe pet en geweldige discussie.
Waar staat HB nu voor? Hugo Boss?
Daarna de BBQ aan als schoonouders zich melden. Drank, vlees, rook, feest. Minder discussie en Roosje houdt zich na 2 volle wedstrijden nog net wakker. Oma heeft zorg over die vermoeidheid. Opa niet. Die heeft topsportende kinderen en vindt deze vermoeidheid goed voor het karakter! De oud officier kijkt trots, maar vermoeid en wat bezorgd over zijn medische status. We zijn maar naast elkaar blijven zitten. 
En toch even grootouders spelen als Remco en Susanne met Luna uit Balk komen. Dat ze kan staan en zit
ten is leuk maar link.
Toch maar even te paard dan.
Dan hebben we op maandag een gesprek met accountant en de bank "die het verschil maakt". Daar zijn we in tien minuten mee klaar. Nu we vanaf september op een goed beleggings/pensioenplan moesten wachten en het de directeur behaagde ons met de pet in de hand in zijn statige perceel te ontvangen om daar te vertellen dat hij ons wel wilde helpen ondanks dat ik niet meer bij de nieuwe doelgroep behoorde, zijn we maar vertrokken. Onder meeneming van het pensioenvermogen Het woord sorry, of misschien deden we het als bank niet zo goed kwam er niet uit, wat ik daar op aandrong. Nee, een frontale aanval op mijn accountant moest ik met kracht afbreken. Bijzonder die bank mensen. Wandelend naar huis kwamen we toevallig langs mijn oude bankier, die steeds 10 minuten nodig had waar de bank die het verschil maakt in 8 maanden niet uitkwam. Zaak is opgelost. Binnen een uur en parkeergeld hadden we niet nodig. Zo weer een dossier dicht.
Eind van de middag mag Toine mijn Lighthouse verhaal houden. Dat doet hij subliem, Jast er 105 beelden door in ruim een half uur. De aanwezige leden moesten na afloop even bijkomen, maar waren volledig geïnformeerd over de markt, makelaarsmerken, marketing kwesties en je kan het zo gek niet bedenken. Bijdehante leden, met bijdehante vragen werden op hun wenken bediend. Heerlijk die collega die nu den Bosch ook tot zijn werkgebied mag rekenen. Met 100 man in de regio Tilburg - Den Bosch pure kwaliteit wil leveren en mijn kantoor nu al laat exploderen qua inzet en omvang. 1 mei beginnen er al weer 3 extra mensen, waaronder het nieuwe gezicht die woont in hartje den Bosch en al jaren als registermakelaar haar sporen verdiende.
Ik ga morgen, woensdag na een gesprek met Prof Tilanus naar Friesland. Tot volgende week.
Daar ben ik alleen analoog, vooral middels bootverkeer bereikbaar.
Het leven is mooi.
