Oud Jaar Beste Wensen

Vandaag wensen we elkaar dat het volgend jaar (nog) beter mag gaan. Dat is voor ons wat dubbel. Want ging het nu slecht of super dit jaar? Slecht toen we begonnen op 2 januari, na de feestroes van nieuwjaarsdag en bijgekomen van een geweldige wintersport vakantie met bijna het hele gezin, met het bericht dat ik slokdarmkanker bleek te hebben.
Goed, toen we een dag later hoorden dat Esther in verwachting bleek van een tweeling. Onze vriend de gynaecoloog zat juist bij ons toen dat bericht door kwam.
Goed toen we hoorden dat ik operabel bleek.
Slecht toen de verkoop van de zaak niet doorging aan de aanvankelijke koopster.
Slecht toen er vocht aan de buikwand werd geconstateerd en opereren geen optie meer leek.
Goed toen de zaak verkocht werd aan Naber/Klotz.
Goed na de kijkoperatie toen er van geen vocht sprake bleek en de operatie gepland werd, incl. chemo kuren, dat wel.
Super toen ik na 8 uur bijkwam uit de operatie met mijn vrouw en grote dochter aan mijn bed. Overleven was nu een serieuze optie.
Super toen Tim en Tom gezond ter wereld kwamen en Esther die klus zo gezond weer klaarde!!
Goed toen we zoveel slokdarm vrienden zagen overleven, al had iedereen wel iets aan complicaties. Maar die had ik al vóór de operatie meldden mijn kinderen.
Slecht nu er toch een paar ons gaan - en zijn ontvallen en je wel erg vaak hoort dat er iets terugkomt.
Goed toen mijn oudste zus trouwde met een geweldige vent, weduwnaar, beiden Nederlanders die nu in USA wonen. Pracht feest hier in Nederland.
Goed met zo'n prachtig afscheidfeest waarop ruim 300 mensen meevierden dat ik 35 jaar mocht makelen en nu afscheid nam. Geweldig dispuut.
Goed om 5 weken door Zuid Europa te reizen en zoveel zon en vrienden te zien.
Slecht toen ik vorige week Anjo Smedema op haar 63e jaar mee mocht begeleiden op haar laatste aardse reis. Moeder van Herbert, een kanjer van een collega die bij me werkte en vrouw van Johan Smedema waar ik het vak van leerde. Maar bovenal een mens die voor mij veel betekende in mijn jonge jaren. Blij, stimulerend, geruststellend, warm. Dat was heftig daar in Gennep.
Slecht toen gistermorgen Riekie belde dat haar Jacques die morgen in haar armen was overleden na een lange ziekte met vallen en opstaan. Hoewel, hij is er goed mee niet langer te hoeven lijden.

Maar de balans is super positief als ik terugkijk op dit jaar, dat voor mij in het teken stond van het overleven. Dat is meer dan gelukt. Gereviseerd, vol fysieke en psychische littekens ga ik een nieuw jaar in. Vol vertrouwen. Dankbaar voor het enorme medeleven en de enorme belangstelling. De liefde klotste over de rand. Bakken vol heb ik nog staan. Een enkeling liet me in de steek, liet me vallen. (H)erkent me niet meer. Maar daar staan zoveel schatten tegenover dat dat verdriet draagbaar is. Al zul je nooit begrijpen wat mensen bezield om domweg weg te blijven en niet uit te praten wat ze kennelijk bezig houdt.
Die mensen wens ik vooral een beter 2008.

Jacques de Waal is overleden

Eind 60er. Al jaren min of meer tobbend met de gezondheid. Mijn overbuurman, maar meer dan dat. Een vent zoals er veel te weinig zijn. Zijn hele arbeidzame leven in het onderwijs gezeten in de ruimste zin van het woord. Daar ook een missie in gehad. Bemoeide zich met meer dan het alledaagse in en buiten zijn vakgebied. Erg actief. Gebruikte al zijn talenten.

We hebben elkaar voor het eerst ontmoet bij een interview wat hij me afnam voor het basketbal blad. Met zijn krulletjes kop en glimlach zat hij tegenover me in mijn kantoor - werkkamer. Aanvankelijk wat rustig, ingetogen en de goeie vragen stellend. Je kreeg hem niet in de hoek waar jij heen wilt. Nee hij bepaalde zijn eigen richting. Zonder duwen of trekken, gewoon charmant, want dat was zijn grootste wapen. Werd een leuk artikel. Maar nog leuker werd ons gesprek. Wat ons bezig hield en waar we van droomden. Hij werd steeds enthousiaster toen we over het Paleiskwartier begonnen en is daar uiteindelijk gaan wonen. Met zijn Riekie. Die had het er moeilijk mee. Twee enthousiaste mannen die beter wisten wat goed voor haar was. Een vrouw met een sterke mening en rechte rug gaf toe. Onzeker over de toekomst, want er was al een dik medisch dossier van haar Jacques. 30 december jl was het zover. Na maanden van onzekerheid, pijn, ziekenhuisbezoek en –opnames is Jacques vredig thuis gestorven in de armen van zijn grote liefde en steunbeer Riekie. Hij heeft zware laatste weken gehad. Vooral het niet meer mobiel zijn, vallen en opstaan en de grote pijn waren erg, heel erg. Zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen overige familieleden en vrienden verliezen een rustpunt, een zekerheid van wijsheid. Maar ook talloze besturen, waaronder de Vereniging van Wijkeigenaren van het Paleiskwartier zullen hem keihard missen.

Riekie zal haar man, maatje, sparringpartner en mede muzikant het meest missen. Laten we zuinig zijn op deze sterke vrouw die ons nu zo nodig heeft.

Kesrtmis en bijna een nieuw jaar

Het waren donkere dagen voor Kerstmis. Korte dagen ook. De kortste dag is nu geweest. En in deze tijd zijn we druk geweest met het inhalen van bezoeken. Ik heb wat mensen gebeld, bezocht en gesproken. Veel oude vriendjes bezocht die mij bezochten tijdens mijn ziek zijn. Thuisgekomen waren er een paar bijna boos. Dat ik de weblog niet bijgewerkt had met de thuiskomst. Maar we zijn er echt. Al weer veel gedaan dus.
Een pracht diner in Doetinchem bij Cees en Wouke. Heerlijke avond. Met de trein. Een schok voor Wouke dat het bestaat: openbaar vervoer.
Met Cees en Alice het afscheidsdiner gehad. In een geweldige Bossche tent. Goed dat Matthijs kan autorijden.
Een Byzantijns Kerstconcert. Leuk, maar lang. In de St. Catrien. Heftig, maar indrukwekkend. Solisten uit St Petersburg als koor. Inderdaad, alsof het en orkest en koor is, zonder instrumenten!
Afscheid genomen van Marjolein, assistente van het kantoor. Uitgenodigd door de oud collega's. Gezellig.
En dan naar Dusseldorf met Jorinde en Roosje. Heftig. Maar wel heel gezellig. De trein (ICE) blijkt een prima vervoermiddel.

Ik schrok erg dat één van mijn lotgenoten het heel slecht blijkt te hebben. Weer opgenomen in Rotterdam en na onderzoek een tumor geconstateerd. Een kanjer aan de buitenzijde van de twaalfvingerige darm. Dat gaat dus fout. Verschrikkelijk. Hij had al zoveel geleden.

En nu op naar een nieuw jaar. Op carnavalszondag 3 februari a.s. word ik 60. Geef ik een feestje, hartje stad. Als ik je vergeten ben uit te nodigen moet je me even mailen. Als je tenminste in en op de markt bent voor een pilsje en stamppot.

PRETTIGE FEESTDAGEN en een voorspoedig maar bovenal gezond 2008.

Dakloos?

Dat je nu juist in deze tijd moet lezen dat iemand dakloos is. Acuut, kennelijk geheel onverwacht. De hele plaatselijk pers, de gemeenteraad, een Wethouder en Omroep Brabant gaan er zich mee bemoeien en vinden er iets van. Politiek heeft gelijk. Die weten zich verantwoordelijk. Het slachtoffer lijkt de vermoorde onschuld. Zag het niet aankomen. Had haar winkeltje net voor een paar miljoen verbouwd, begon er zich thuis te voelen en kreeg zelfs heel regelmatig aanloop. De hele gemeenschap had bijgedragen aan deze huisvesting. Maar die was tijdelijk en dat wisten we allemaal. Alleen de bewoonster niet. Daarom zou de huur ook wat aardiger zijn en werd leegstand voorkomen. Zeg maar een soort antikraak was het eigenlijk. Nu gaat het niet over een huis, het enige waar ik verstand van heb als het om onroerend goed en wetten gaat. Nee het gaat over een bedrijfspand. Daar heb ik, ook in mijn zakelijke levensfase niets mee te maken gehad. Ik heb me als buurman en stadsinwoner alleen maar verbaasd. Hoe iemand met zo’n verantwoordelijke baan de vermoorde onschuld speelt. Mijn kennis gaat niet verder dan van wat iedereen in de pers kon lezen, al jaren. En van een tripje met dit bedrijf naar het buitenland voor een expositie. En natuurlijk de plaatselijk ervaring als buurman. Bezoekers nemen wij niet waar. Incidenteel. Maar wat echt stoort is dat iemand zijn eigen baas afvalt en communiceert met het hoogste gezag van het eigen bedrijf via de pers. Sterker nog, ze zelfs verwijt niet op een uitnodiging voor een bezoek in te gaan. Dat zegt naar mijn gevoel iets van wat er geboden wordt. Als zelfs het hoogste gezag niet (meer) komt moet je toch aan zelfonderzoek gaan doen voor je nog meer gemeenschapsgeld op eist.

André van der Veer

Reiziger

Het regent

Dus we zijn weer thuis. Al een week. Mijn mobiele e-mail machine (PDA) had het begeven qua e-mail. Niet voor de Tom Tom, die bleef het maar doen. Inmiddels is hij weer gemaakt door Dotcom; prima jongens (en meisje) daar in Oss.
Ik kreeg veel opmerkingen in de sfeer van "zijn jullie al thuis?" "Niks gelezen op de weblog!" Dus iets doen zonder het op de weblog te melden is uit den boze. Het zijn tijden. Maar terecht. ZO'n 30.000 kliks bewijzen dat we voorzien in een behoefte. Al die lieve reacties en het voortdurende medeleven. Het was gewoon wennen de eerste week van de vakantie. Geen 'aanloop', geen telefoon. In bijna paniek vroeg ik Jorinde na een paar dagen vakantie of de telefoon van mij misschien defect was. "Nee schat, je nam afscheid" en dat scheelt.

We waren dus gebleven bij Ronda. Waar we de opzichter tegen kwamen van Volker Wessels. We slingerden naar Gibraltar.
    En    

We voelden ons thuis. heel snel. Bij de witte keten met blauwe streep, allemaal Nederlanders, veel met een Oost Nederlands accent. In een oude vesting, een monument, wordt een doos gezet waarin een Bowlingbaan, 2 bioscoopzalen en een disco, tussen de kanonnen. En als top een ijsbaan. Onze neef Dick Keser blijkt daar de regie van te hebben. Onze grote ijscoman, helemaal in Spanje/Engeland. Want wat is het nu. Spanje of Engeland. Van beiden heeft het iets. Het klimaat van Engeland. Raar gat daar in het zuidelijkste puntje met uitzicht op Marokko. Een half gezonkern boot voor de kust. Engels restaurant waar Peter en Erwin, die daar namens Credo Espana zit ons mee naar toe namen. Ook de architect, Stefan Ritzen, was aanwezig. Daar zitten we dan. Heerlijk zulke vrienden te hebben. We hebben overnacht in onze camper op de bouwplaats. De hele nacht met een Volker Wessels helm op natuurlijk :-). En bouwschoenen met stalen neus.

Na 2 nachten zijn we naar de kust gegaan, Marbella. Wat een circus. Bejaardenhuis in deze periode. Wat een hoop restaurant stoelen zeg, vooral lege. Enorme aantallen. Mooie boulevard. Weinig Spanjaarden. Weer was geweldig, de hele tijd eigenlijk korte broeken weer.

Op naar Cordoba, cultuur snuiven in de Mezquita. Ook weer een geweldige stad. Veel toerisme en terecht. Erg mooi. Leuke stadscamping. Enorme uitgebreide stad geworden. Spaanse stedenbouw blijft je verbazen. Dat ze trouwens een katholieke kerk in een Moorse tempel bouwen ... Misschien een idee voor de Moskee bouw in Nederland. Oude lege kerken genoeg zou ik zeggen.

 

Door naar Madrid, waar we maar 1 dag de stad deden. Ik was er al 2x en de camping ging toch maar sluiten. Het Prado en de stadstourbus gedaan. Op de Plaza Major delunch gebruikt en met trein (stations zijn het bekijken waard!!) en bus terug naar de camping. De volgende dag dus door naar Alquezar, in de Pireneeen. Gewoon, daar ligt de eerst mogelijke camping. Het chauffeursrestaurant onderweg bood een pracht menu voor € 12,-- incl. wijn. Alquezar blijkt achteraf een geweldig mooi plek om te zijn. Keurige camping, nabij het dorpje wat in de berg verstopt ligt, metr een kerk op de vesting. Een fantastisch monument. De gorges, rotsen, spelonken, riviertjes maken een indruk die onvergetelijk is. We waren de enige campingbezoekers. In de zomer is dat anders. Uitverkocht huis!!!

De campinghond hadden we ook voor ons alleen. Toch nog buiten gegeten, al wordt het hier noordelijk en zo hoog wel kouder.
Door de pas heen naar Lourdes Frankrijk. Daar zaten we even op 1.800m hoog, ijskoud en bevroren wegen. De tunnel was ook bevroren en werd met een verkeerslicht geregeld.
Ook Lourdes was leeg. Dat hebben we in de zomer anders meegemaakt. Wel leuke camping met allemaal mensen op doortocht. Onze Nederlandse buren gingen met hun caravan voor 4 maanden naar Spanje, ook op trektocht. Zo'n caravan die zelf beweegt. Je schrikt als je 's-morgens je camper uitkomt en er komt een caravan zonder auto er voor voorbij rijden.
De tocht door de Pyreneeen is echt un iek, alsof je in Canada bent. Prachtige natuur.

En dan door naar Toulouse, waar 100 km noordelijk Henk en Annemieke en inmiddels ook Lucie en Rien wonen. We lunchten onderweg op het marktplein, omdat de Franse lunch al gepasseerd was. We zaten nog met Spaanse lunchtijden. Dus op het marktplein de eigen lunch in de camper gemaakt en door naar Annemieke en Henk waar we aan huis stonden. Met z'n 6en gaan eten, we hadden de zaak voor ons alleen. Eerst even het paleis van Lucie en Rien getaxeerd. "Moet iets aan opgeknapt worden" maar in april gaan ze toch echt straten met hun bed and breakfast. Korte tijd later moet er zelfs een bruiloft gevierd worden, dus we gaan het zien. Het was weer geweldig hier.

En uiteindelijk door naar Parijs. Even Jacqueline bezocht. Met Jean Marie en hun 2 zoons, Louick en Tristan. Helemaal vol van St Nicolaas. Wonen erg leuk, al is het vanaf het zuiden moeilijker vindbaar. We stonden op de stoep.

En na 5.800 km en bijna 5 weken gezond weer thuis. Camper schoon en bij de dealer voor wat opleverpuntjes. We kunnen echt constateren dat het een geweldige manier van reizen en verblijven is. We gaan er mee door. 20 januari a.s. op wintersport. Maar nu eerst St Nicolaas en Kerst vieren.

we hadden het best druk deze week......