Dakloos?

Dat je nu juist in deze tijd moet lezen dat iemand dakloos is. Acuut, kennelijk geheel onverwacht. De hele plaatselijk pers, de gemeenteraad, een Wethouder en Omroep Brabant gaan er zich mee bemoeien en vinden er iets van. Politiek heeft gelijk. Die weten zich verantwoordelijk. Het slachtoffer lijkt de vermoorde onschuld. Zag het niet aankomen. Had haar winkeltje net voor een paar miljoen verbouwd, begon er zich thuis te voelen en kreeg zelfs heel regelmatig aanloop. De hele gemeenschap had bijgedragen aan deze huisvesting. Maar die was tijdelijk en dat wisten we allemaal. Alleen de bewoonster niet. Daarom zou de huur ook wat aardiger zijn en werd leegstand voorkomen. Zeg maar een soort antikraak was het eigenlijk. Nu gaat het niet over een huis, het enige waar ik verstand van heb als het om onroerend goed en wetten gaat. Nee het gaat over een bedrijfspand. Daar heb ik, ook in mijn zakelijke levensfase niets mee te maken gehad. Ik heb me als buurman en stadsinwoner alleen maar verbaasd. Hoe iemand met zo’n verantwoordelijke baan de vermoorde onschuld speelt. Mijn kennis gaat niet verder dan van wat iedereen in de pers kon lezen, al jaren. En van een tripje met dit bedrijf naar het buitenland voor een expositie. En natuurlijk de plaatselijk ervaring als buurman. Bezoekers nemen wij niet waar. Incidenteel. Maar wat echt stoort is dat iemand zijn eigen baas afvalt en communiceert met het hoogste gezag van het eigen bedrijf via de pers. Sterker nog, ze zelfs verwijt niet op een uitnodiging voor een bezoek in te gaan. Dat zegt naar mijn gevoel iets van wat er geboden wordt. Als zelfs het hoogste gezag niet (meer) komt moet je toch aan zelfonderzoek gaan doen voor je nog meer gemeenschapsgeld op eist.

André van der Veer

Reiziger