Bijna 64 jaar oud. Slokdarmkanker, veel gedoe de laatste maanden. Zijn lieve oudste dochter uit Zaltbommel heeft me net geschreven en de afscheidspeech die ze vandaag hield gemaild. De schat. Dan gaat er een schok door je heen en zit je met een brok in je keel te lezen. Dat ze vandaag aan mij dacht. Me vertelde wat ze deed en de toespraak meestuurde. Een wonderlijk mens. Ik schreef haar direct dat wij patiënten de pech hebben als we overlijden. Ja echt, pech. Maar voor onze dierbaren is het een drama. Die blijven achter, zonder ons. En als je gelooft in meer, hierna, zien we elkaar wel weer. Intussen maar hopen dat het met je dierbaren goed gaat. Haar vader was een sterke, eenvoudige man, zoals ze eerder en nu weer schreef, maar wel met veel gevoel voor de juiste verhoudingen. Gelovig. En dan heeft ze nog een naburig iemand leren kennen met dezelfde ziekte. In den Bosch behandeld, chemo ook. Die wil ik natuurlijk graag helpen als die zijn maatje mist.
En woensdag gaan we Jos Vaesen begraven. 70 jaar. De steun en toeverlaat maar bovenal lieve vrouw van Karel. Hij had haar zo nodig en zal haar zo missen. Het ging al een tijd veel slechter met haar en Karel, visueel gehandicapt, blijft nu alleen achter. Oké, met een schare lieve kinderen en kleinkinderen, maar Jos is onvervangbaar.
Laten we hopen dat we allemaal een beetje meer tijd voor elkaar hebben. Laten we degene die achterblijven een hand in de rug bieden en gidsen over het pad wat vaak zo moeilijk te bewandelen is als je alleen bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten