Bezoek

Vandaag, de 4e dag thuis, het eerste bezoek gehad. Frank. Lekker effe kunnen bijkletsen. Zaterdag wordt Roosje 18 en komen er ook veel mensen. Verder eng rustig. Maar ja, het is ook de 10e keer thuiskomen en iederen denkt dat de bloemen en het bezoek binnenstromen. De 16e via de controle in Rotterdam naar Balk voor een paar weken en vanaf begin september naar de USA om via zus en zwager in Providence naar oa Washington (effe adviesje geven) en New York gaan. Geen tijd voor niet leuke dingen dus. Maar het is nu wel erg rustig.

Niet kletsen maar poetsen

In feite zeggen ze het anders in Rotterdam, maar dat staat zo raar in de kop van een column. Net voor ik voor een week, inmiddels voor de 10^e keer in een jaar tijd, naar Rotterdam mocht voor een medische logeerpartij, die achteraf snel en goed verliep, hield Piet Boekhoud, directeur van het Albeda-college, een ROC in Rotterdam een schitterend verhaal in de Verkadefabriek. Zayaz presenteerde haar ondernemingsplan en dat gaat tegenwoordig gepaard met een bijeenkomst met stakeholders. Dat is inmiddels al weer bijna traditie voor beide grote corporaties in  onze stad en dreigt nu, wegens enorm succes, jaarlijks op dezelfde plaats te gebeuren. De stakeholders zijn  veel zorgzame leiding gevende mensen, van Brede Scholen tot Geestelijke en Lichamelijke Gezondheidszorg, ouderen en noem maar op. Als het maar over iets ergs gaat kennelijk. Die hebben ook recht op een middag prettig stoeien in een geweldige omgeving. Het is wel serieus werk! Er was ook iemand met een wandelstok, gelukkig doelgroep in beeld. Verder werd die doelgroep perfect uitgebeeld door 3 artiesten. Gewoon eng realistisch en zeer confronterend. Maar Piet sloeg werkelijk alles. Als, zeg maar de Coen Free van Rotterdam, is hij daar de barricaden opgegaan voor leerlingen die dreigen ‘uit te vallen’ of die flink in de puree zitten. Hij heeft een groepje om zich heen verzameld bestaande uit onder andere de directeur van de grootste Woningcorporatie, de Geestelijke gezondheidszorg, de Zorg, de Jeugdzorg en dergelijke. Een klein groepje. Ja zeggen dat is de slogan. Oplossen en niet alleen de problemen zien. Ze noemen zich de Baron van Munchhausen, De Graven om Piet heen en het paard is de zaktelefoon geworden. Het is namelijk een begrip: “je zit bij elkaar in de zaktelefoon”. Korte lijnen dus. En Piet en de zijnen gaan niets uit de weg. Met leerlingen uit wijken met 75% werkloosheid en 75% schooluitval, een gigantisch percentage jong zwangere leerlingen, heel veel dak- en thuisloze leerlingen en met grote sociale problemen. Zijn edellieden om hem heen weten de groep te vinden en die groep lost veel op. Korte en informele lijnen die maandelijks informeel samenkomen in een sociëteit. Misschien is dat een idee om in onze stad te gaan doen en de vergader-, rapporten-, overleg- en andere structuren bij het groot vuil zetten. Niet kletsen maar poetsen!

ONTSLAG OP STAANDE VOET

Afgelopen. Moet er uit hier. Vrijdag geopereerd, spoedig herstel en me vanmorgen bemoeid met de bediening van patiënten. Met eten enzo. Tja, dan sta je ze op de tenen. Gisteravond kwam de chirurg, mevrouw Grevenstein nog langs, na 22.00 uur,recht van de paardensport waar ze dienst had gehad maar haar patiënten niet vergat! Vond dat het (ik dus) er geweldig uitzag. Nu ben ik 's-avonds ook op zijn minst slecht. Maar het gaat ook echt goed. Ze vond dat ik dinsdag wel naar huis zou mogen als er niets geks gebeurde. De zaalartsen vonden het vanmorgen op staande voet wel een goed idee.

Dus toen Jorinde de strijk klaar had en Bossche Bollen had gehaald en meegebracht ging ik mee naar huis. Dat is inderdad wel snel. En dan over 4 weken weer op controle. Bij Tilanus, want daar zit "mijn chirurg" ook. Tot die tijd huisarrest of rond huis en niets beuren. Heerlijk vanuit mijn eigen luie stoel bij te mogen komen.

heftig

Gisteren geopereerd. Was een hele klus vertelde de chirurg, die me 's avonds bezocht. Er zijn trouwens heel wat medici geweest aan mijn bed. Om half elf naar de 11e verdieping waar 16 operatiekamers zijn en om 16.30u wakker genoeg om naar mijn kamer en Jorinde te gaan. De klus was zo omvangrijk door verklevingen en de omvang. En toch via scopische (kijk)operatie. Daardoor weinig littekens en snellere genezing. Wel gruwelijk veel pijn. Natuurlijk kan je medicatie krijgen, maar hoesten en overgeven blijven pieken. Dat heb ik nu hopelijk achter de rug. Rustige kamer nog steeds. De 3e patiënt komt morgenavond, voorzover dat te plannen is. Het zal wel even duren, maar midden volgende week verwacht ik toch naar huis te mogen.

Erasmus Rotterdam

Vandaag dan opgenomen. De 3e en 8e verdieping al bezocht. Op de 11e geopereerd en dan nu op de 9e, kamer H942, raambed, haven en stadzicht. En al weer verder gerenoveerd. Klaar bijna om weer gesloopt te worden, want dat is het lot van dit gebouw uiteindelijk. Lieve onderbetaalde dames en heren staan je weer op te wachten. Allemaal also ze zo van de hotelschool komen. Ze hebben alleen ook geleerd hoe de mens er van binnen uitziet. Mijn enige kamergenoot van deze 4 persoons, dus ruime kamer, heeft motorgereden. Dat is goed te zien. Na heel wat operaties zit van alles weer aan elkaar. En natuurlijk weer buiten zijn schuld frontaal aangereden. Wil stoppen met motorrijden maar ik zal eens kijken of een 400cc scooter als de mijne een oplossing is. Ik durf hem niet te adviseren net als mijn dochter en schoonzoon over te stappen van 2 enorme motoren naar 2 ....... snorfietsen. Hou het aub uit de pers en voor je. De co-assistente is flink met me bezig geweest. Schatje, goed dat ze van die kouwe handen heeft. Ze gaf even een demonstratie darm terugduwen. Onderweg heeft mijn goede chynacologische vriend Ron mij uitgelegd hoe zo'n matje wordt aangelegd. Bijzonder. En terwijl ik dit schrijf komt ze trots teruglopen met 2 collega's van wie snel duidelijk is wie de docent en wie de student is. De docent gaf net een wondbreukencollege die 'mijn' co-assistente volgde. "ik heb net een hele mooie gezien"moet ze gezegd hebben, waarop docent en collega student die kans niet wilden missen. En aan mijn bed werd het college voortgezet en bleek dit wel een flinke te zijn en een grensgeval van wat met een kijkoperatie haalbaar is. Een ervaren chirurg blijkt me te opereren wat die kans laat toenemen en het herstelproces ten goede komt. De docent kende mijn dossier bij Tilanus toevallig. Hij belde de scan uitslag aan mij door. Ik ben als 2e aan de beurt maar lig op de trauma/alg chirurgie afdeling en daar weet je het maar nooit. Dus voor de kaarsjes opstekers; ik schat tweede helft van de morgen, zo tussen 10.30 en 13.30u. Duurt tenmnste 2 uur. Moe, gespannen, zenuwachtig, maar vol vertrouwen.

Even weg

Morgen weer te gast in het Erasmus in Rotterdam. Vrijdag de breuk operatie en na een paar dagen hopelijk weer naar huis. Om weken daarna niets te doen. Liggen en liggen. Niks tillen. Alleen geld beuren. Ben zenuwachtiger dan ik voorheen was. Denk dat het nu alleen om minder lelijk worden gaat. Maar zo’n breuk is meer. Ook irritant. Zwaar op de maag. Loop al weken met een band om en dat knelt.

Vandaag nog een bijeenkomst gehad van Zayaz, woningcorporatie die haar ondernemingsplan presenteerde. Geweldige inleiding van een project uit Rotterdam. Niet lullen, vakken vullen. Echt Rotterdams. Een ROC directeur bracht een integraal project. Daar redden ze het sociale leven van veel jongeren mee en voorkomen ze schooluitval. Ongelooflijke aantallen noemde hij. Vorige week een presentatie van het ROC hier, Koning Willem I College. Over de MBO opleiding in de makelaardij. Geweldige sprekers en goede discussie. Maar nu ga ik eerst naar het ziekenhuis

6e kleinkind blijkt geboren

Jip, zoon van Remco en Susanne. Alles lijkt volgens de berichten goed gegaan. Zodra ik het mag/zal zien zal ik een foto plaatsen.

Vreemde Vogel?

In Amerika ben je iemand als je een goede verkoper genoemd wordt. Dat is in meer landen zo, maar vooral daar. Daar heeft iemand status als hij “salesman” is. Daar had ik het net met een vriend van mij over. Die verkoopt zijn hele leven al auto’s, en goed! Heeft er mij al 11 verkocht. Ik vroeg hem of hij op feestjes desgevraagd antwoordde dat hij autoverkoper was of iets zei van: “ik ben mobiliteitsadviseur”. Nee, hij stelde nadrukkelijk aan te geven dat hij verkoper van auto’s was. Ik wist dat zelf ook wel, maar toch. Weliswaar van het beste merk van de wereld, vond hij zelf. Verkopers van bedden noemen zich slaapadviseurs, meubels worden verkocht door woonadviseurs en verkopers van geld zijn hypotheek- of financieel adviseurs. In mijn vak noemen we ons ook adviseur, zeker geen verkoper. Vroeger bemiddelaar. Maar er zijn vakken waar het echt om een advies gaat. Zoals opticiens. Daar denk je niet aan verkoper, maar echt aan adviseur. Om beter te zien en zelfs op je oude dag misschien nog wel wat te verbeteren aan je zicht. Zeker als je van die dubbele glazen hebt, voor veraf en dichtbij. En wie heeft dat niet boven een bepaalde leeftijd. Een vak waar een vertrouwensrelatie de boventoon voert. De prijsvechters hebben mij ook wel eens geprobeerd te verleiden “vreemd” te gaan, maar ik ben toch ruim 20 jaar bij dezelfde adviseur gebleven. Ze herkennen je, kennen je dossier en je smaak. Want het moet ook mooi zijn. Alleen daarom al laseren sommige mensen hun ogen niet. Ik zeker niet meer. Heb vorig jaar toch een nieuwe, leuke bril gekocht ondanks dat bij de controle bleek dat mijn ogen niet achteruit gegaan waren. Die € 75,-- van mijn ziektekosten polis gingen op. Kreeg commentaar uit mijn omgeving dat ik op de moderne tour was, maar door de tijdelijke kaalheid wilde ik iets compenseren. Krijg ik recent, de nieuwe bril begint dan net te wennen, een telefoontje van de opticien. Er was een “verse” serie brillen binnengekomen. Heel nieuw model. “echt iets voor mijnheer Van der Veer zeiden mijn mensen hier”. Toen ik vertelde dat de laatste bril nog wel erg nieuw was kreeg ik het nadrukkelijke verzoek de vertrouwensrelatie te respecteren en af te marcheren naar de Hinthamerstraat. Oké. En daar bleek dat elke variant van de nieuwe serie “kei gaaf was”. Voor het eerst zonder echtgenote op deze plek, zelfstandig kiezen, zonder vrees, met nog een bijna nieuwe in de hand. En omdat ze het zelf zo gaaf vonden werden er condities gecreëerd die nee zeggen onmogelijk maakte. In ieder geval was duidelijk dat het nu om de lol van het vak en niet om geld ging.

Hier kan menige “adviseur” wat van leren. Nee, ik zeg geen Hans tegen de jongens en meisjes van Vogel.