In Amerika ben je iemand als je een goede verkoper genoemd wordt. Dat is in meer landen zo, maar vooral daar. Daar heeft iemand status als hij “salesman” is. Daar had ik het net met een vriend van mij over. Die verkoopt zijn hele leven al auto’s, en goed! Heeft er mij al 11 verkocht. Ik vroeg hem of hij op feestjes desgevraagd antwoordde dat hij autoverkoper was of iets zei van: “ik ben mobiliteitsadviseur”. Nee, hij stelde nadrukkelijk aan te geven dat hij verkoper van auto’s was. Ik wist dat zelf ook wel, maar toch. Weliswaar van het beste merk van de wereld, vond hij zelf. Verkopers van bedden noemen zich slaapadviseurs, meubels worden verkocht door woonadviseurs en verkopers van geld zijn hypotheek- of financieel adviseurs. In mijn vak noemen we ons ook adviseur, zeker geen verkoper. Vroeger bemiddelaar. Maar er zijn vakken waar het echt om een advies gaat. Zoals opticiens. Daar denk je niet aan verkoper, maar echt aan adviseur. Om beter te zien en zelfs op je oude dag misschien nog wel wat te verbeteren aan je zicht. Zeker als je van die dubbele glazen hebt, voor veraf en dichtbij. En wie heeft dat niet boven een bepaalde leeftijd. Een vak waar een vertrouwensrelatie de boventoon voert. De prijsvechters hebben mij ook wel eens geprobeerd te verleiden “vreemd” te gaan, maar ik ben toch ruim 20 jaar bij dezelfde adviseur gebleven. Ze herkennen je, kennen je dossier en je smaak. Want het moet ook mooi zijn. Alleen daarom al laseren sommige mensen hun ogen niet. Ik zeker niet meer. Heb vorig jaar toch een nieuwe, leuke bril gekocht ondanks dat bij de controle bleek dat mijn ogen niet achteruit gegaan waren. Die € 75,-- van mijn ziektekosten polis gingen op. Kreeg commentaar uit mijn omgeving dat ik op de moderne tour was, maar door de tijdelijke kaalheid wilde ik iets compenseren. Krijg ik recent, de nieuwe bril begint dan net te wennen, een telefoontje van de opticien. Er was een “verse” serie brillen binnengekomen. Heel nieuw model. “echt iets voor mijnheer Van der Veer zeiden mijn mensen hier”. Toen ik vertelde dat de laatste bril nog wel erg nieuw was kreeg ik het nadrukkelijke verzoek de vertrouwensrelatie te respecteren en af te marcheren naar de Hinthamerstraat. Oké. En daar bleek dat elke variant van de nieuwe serie “kei gaaf was”. Voor het eerst zonder echtgenote op deze plek, zelfstandig kiezen, zonder vrees, met nog een bijna nieuwe in de hand. En omdat ze het zelf zo gaaf vonden werden er condities gecreëerd die nee zeggen onmogelijk maakte. In ieder geval was duidelijk dat het nu om de lol van het vak en niet om geld ging.
Hier kan menige “adviseur” wat van leren. Nee, ik zeg geen Hans tegen de jongens en meisjes van Vogel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten