Weer thuis

We zijn weer thuis. Dinsdag om 21.00uur in de woonkamer. Om 17.24 uur vertrokken vanaf Toulouse, zelfs iets voor schema, met KLM naar Schiphol en daar, ook weer voor schema om 19.15 uur geland. Daar stond de KLM service weer klaar om ons razendsnel met de electro chemokar naar onze bagage te brengen, die als eerste van de band kwam. Dat bleek dus op de heenweg geen toeval!
KLM: compliment, geweldig. En, we haalden, de laatste rechtstreekse trein van 19.45 uur naar den Bosch, ook al weer op tijd. Oké, op een tussenstation trok er nog even iemand aan de noodrem, want de trein moest even stoppen en een stukje optrekken. Toen dacht iemand dat we niet stopten op dat station en zette de Intercity domweg stil. Tijd onderweg weer ingehaald en op schema in Utrecht en den Bosch.
NS: het wordt nog wat met jullie!

Maar de vuilnisbak haalde ik zondag al! En dinsdagmorgen zelfs mijn kleinste wandelrondje rondje wat ik met Annemieke jaarlijks liep. De grote ronde volgend jaar maar weer.

En dan dat diner zaterdagavond, in dat oude Frans/Engelse café/restaurant in het kleine dorpje van de lunch vrienden. Waarvoor we op woensdag (zie mijn artikel FrankRIJK) de plannen smeedden. Geweldig. Met 8 bijzondere mensen, uniek. Weer die heftige discussie, weer dat confronteren met jezelf. Pracht omgeving. En omdat je in Frankrijk in een restaurant niet mag roken hadden de verslaafden bedacht dat we in het café zouden eten, zodat het restaurant door de enige drie nadere gasten werd bezet. De Engelse exploitant begreep wat we wilden en we genoten van een pracht 4 gangen diner, ongelooflijk veel drank, op zijn Hollands misbruik maken van de kaasplank (voorgesorteerd per bord) en toen de rekening. € 25,-- per persoon. Tja, dan stop je met thuis eten en ga je snappen waarom de Engelsman moeilijk zal overleven, hoewel hij alleen woont (single) en dat scheelt toch een gigantisch iets voor je budget. Als je de verbouwingen en aanpassingen ziet heb je respect voor de aanpak maar zie je dat het een Engelsman zaak is geworden. Rommelig, toiletborstel zonder houder, opslag van voorraden voor de restaurant deur (want je kan toch prima via het café binnenkomen, foute verlichting (Engelse ziekte), foute muziek, draagbare radio in de zaak terwijlo er een installatie is en een achtertuin met unieke terrasmogelijkheden die geheel is verwilderd. Maar, het eten en de sfeer door onze club is geweldig en de gastheer is een lieverd.

Bij onze gastheer/-vrouw lekker geprutst aan de computer, de telefoon installatie en met van alles bemoeid. Maar vooral uitgerust. Gediscussieerd over hoe om te gaan met ziek zijn en je omgeving en Jorinde zien bijtanken.

Uit het chemo dal kwam ik nu echt heel veel minder, nog steeds, nu laat op de vooravond van mijn opname. Moe, afgemat, schrale plekken en kurkdroog gehemelte. Maar,daar moeten eventuele foute cellen veel meer last van hebben, dus dat is waardoor ik morgen weer kan gaan vechten. En doordat ik vandaag weer zoveel goede vrienden mocht ontvangen, mee gaan lunchen met zijn tienen hier in de straat, samen met hun drie en onze twee jongste kinderen en de hartsvriendin van Roosje. Dat is genieten en leven. Dat is geen gezeur.
En al die kaarten die ik binnenkreeg; zo’n 10 nog op mijn oude adres in Rosmalen (hallo ik woon al weer ruim een jaar in den Bosch, sta in de telefoongids), gelukkig geen bloemen deze laatste dagen, dus Jorinde moest ze voor het eerst sinds 3 maanden zelf kopen. Lezen dus dat we er even niet zijn. Dat deden er eergisteren weer ruim 250; gemiddeld 120 per dag. En wat een complimenten over mijn optimisme en openheid. Lijkt mij normaal, maar ja. Slechts een enkele kritische noot. Zelfs iemand die vindt dat ik veel meer met mijn ziekte bezig moet zijn, niet zo zakelijk. Mijn god, hoe moet ik dat doen. Janken? Deur op slot? Gordijnen dicht? Bidden? Tja, mij lijkt dat dat niet normaal is. Maar sorry, ik vlucht echt niet. Ik geloof, heb hoop en veel liefde om me heen. Laat me. Ik ga echt de chemo, de operatie en alles wat daar bij hoort niet uit de weg. Maar ik ga er ook niet over neuzelen, niet vol angst naar kijken en bedenken dat ik volgende week nog zieker en misselijker zal zijn .

Want net nog zat ik op ons balkon

Met pet op, maar heftig in de zon.

Met goede vrienden en een goed glas wijn,

Niet na te denken over morgen en de pijn.

We hadden het over wat we samen deden,

Denken aan plannen voor volgend jaar en een heerlijk verleden.

Laat me.

Even twee nachtjes naar Rotterdam, zaterdag haalt Remco me weer op. Tot na de bui.