Vandaag voor de eerste keer op controle. Gisteren wat zorg gedeeld met de huisarts over de ontwikkeling van de buikwond. Niet alleen aan de bovenzijde sluit hij wat langzaam, nu eigenlijk best goed. Maar aan de onderzijde verscheen plotseling ook vocht en een vochtblaar omdat de wond zich sloot en dat moet dan juist niet. Jorinde, periodiek bijgestaan door de thuiszorg, had er geen goede kijk op en al 2 weken geleden prikte onze huisarts de vochtblaar dan ook open en dat gaf nogal wat wondvocht. Dat moest hij gisteren weer doen en maakte er toen maar een kweek van. In afwachting van wat de chirurgen in Rotterdam er vandaag tijdens de geplande controle er van zouden vinden.
Nou die vonden het wel goed eigenlijk. "Dat snijden we even open en dan moet je het open houden" Daar kunnen we wat mee. Ook goed voor de huisarts te weten dat de zorg nu voorzorg bleek. De inzet van de eerste lijn is perfect! Paul als huisarts heeft een inzet en betrokkenheid die hartverwarmend is. De thuiszorg trouwens ook. Ons Hinke, de verpleegkundige van het eerste uur, zit nu met haar lover en ouders in Zuid Afrika. Morgen komt haar vervangster. Ben benieuwd wat die van mijn (of eigenlijk ons) wondje vindt van 25 cm. Die lengte bleek vanmorgen bij de eindcontrole door de co-assistenten die het onderzoek doen 'betreffende de buikwond'. Nr 27 van de 1.000 ben ik. Ze zijn al aan de 72, dus het gaat wat worden. Maar zo net na het opensnijden door de chirurg was die eindinspectie heel bijzonder. Heerlijke mensen die co-assistenten. Ze maken foto's, meten de lengte en de temperatuur en praten over wat ze er van vinden. Mijn foto van de wond heb ik ze ook opgestuurd. Zal ik maar niet op deze weblog zetten. Maar, betrokken en deskundig zijn de coassistenten elke dag aan mijn bed geweest en vandaag voor het laatst. Allemaal voor een promotieonderzoek van een collega.
Chemo? Ja, nodig zegt de chirurg, ook ivm het onderzoek van 3 er voor en 3 er na.
Ik weet het nog niet zo zegt de oncoloog, gelet op de resultaten van de eerste drie. Maar de afspraak staat voor over 2 weken als de wond dan ten minste dicht is, want ook daar zijn snelgroeiende cellen voornodig en daar houdt nu net chemo niet van.
Mijn terugkerende psoriasis wil wel weer chemo. Ik ook als dat het terugkeer risico van kanker beperkt en daar zijn de geleerden het over eens.
Balen eigenlijk, ben je net opgeknapt en ga je over 2 weken weer slopen.
Intussen komt er regelmatig en fijn bezoek. Niets overdreven, gewoon leuk gedoceerd waaronder dierbare zaken relaties. Bijzonder waar we het met elkaar over hebben. Eigenlijk wil ik gewoon weer klussen, aan de slag met moeilijke projecten, herstructurering, de boel op de schop. Als je hoort dat in een moeilijke wijk waar ik jaren onbezoldigd voor de corporatie bezig was nu de eerste verkoop gaat komen, maar de nieuwe garde daar een soort selectie houdt van 'wie is de bijdehandste huizenverkoper' en daarop selecteert en mijn kantoor uit de boot valt, denk je; verdorie. Dat ging eerst anders. Toen wisten we wie er ook alweer betrokken was bij de hele materie en niet alleen bij pandjes slijten. Maar, gelukkig komen er andere tijden aan en ga ik me steeds beter voelen. Gelukkig hebben de meeste oude relaties een beter geheugen en meer gevoel voor verhoudingen.
Vandaag voor het eerst even zelf auto gereden naar Rosmalen. Min of meer zakelijk. Toen maar gelijk een lijstje vrienden afgegaan en een heel klein glaasje witte wijn gedronken bij mijn vriend Ronnie. Opa en opa moesten even bijpraten. Hebben we gedaan. Zijn kleinkinderen (2) liepen in het wild rond, met hun moeder. Prachtig. Oma was er ook, altijd even hartelijk en betrokken.
Friesland was weer heerlijk het afgelopen weekend, ondanks het weer. Ook nog even in Dronrijp (Friesland) naar Campers gekeken. Duur hoor. Had net voor het weekend van Herman en Ans een nieuw boek gekregen waar op de 25e blz. van de 500 een makelaar werd vermoord. Ben er maar meteen in begonnen, ondanks de ca.25 andere boeken die stonden te wachten. Bijzonder spannend en bijna uit. Ans heeft wel smaak zeg. Maar als vrouw van een projectontwikkelaar wil je wel eens makelaars vermoorden, toch?
Zomaar, ineens kreeg ik een mailtje in de sfeer van: "u kent mij niet maar ik u wel". Dochter van een lotgenoot uit de Bommelerwaard. Vader ook zojuist in Rotterdam geopereerd, maar met complicaties. Aansluiting groeit steeds dicht waardoor vernauwingen ontstaan. Niet lekker. Wat gebeurt; zegt vanmorgen een jongedame en haar vader me vriendelijk gedag met het noemen van mijn naam. Dat waren ze, uit de Bommelerwaard, ook op de polikliniek en door de herkenning van mijn weblog foto. Ze hadden me via Google gewoon gevonden. Bijzonder. Voor iemand zonder slokdarm word ik nog beroemd zo. Maar wat hebben er veel complicaties, tjonge. Longontsteking (ook Henk) en lekkage komen het meest voor denk ik. Ik klop me suf op die harde houten tafel van ons van geluk.
Johan is begraven, vorige week donderdag. Een pracht dienst in het uitvaartcentrum. Zijn zoons en een goede vriend spraken. Herinneringen aan een sportief, gelovig, positief mens werden opgehaald. Restauratie van oude auto’s', sport en betrokkenheid voerden de boventoon. Er werden zelfs foto's geprojecteerd van een tijdloze Johan. Zijn karaktervolle kop haalde je overal tussenuit. Zijn nazaten hebben veel meegekregen. Sterke kerels met een geweldig verhaal. Maar heel kort benoemde iedereen de moeilijke laatste jaren waarin bijna iedereen het contact met Johan had verloren. Schril contrast met vroeger. Omringt door vrienden en familie toen. Maar de laatste maanden was hij er weer en leefde hij kennelijk op. Zijn kist werd naar het familiegraf gedragen, naar zijn vrouw. Onderweg stonden 4 van de door hem gerestaureerde wagens. Plaatjes, werkelijk, elk detail. Johan heeft veel meegemaakt in zijn leven. Na de zeevaart een technisch leven aan de wal. Met een enorme positieve instelling. Ik heb die man veel te laat leren kennen, maar dat vertelde er meer die dag. De condoleance bijeenkomst was warm. Kinderen, kleinkinderen en veel vrienden en familie. Hij was de jongste zoon thuis. Zijn broers waren er en dat kon je direct zien. 1 broer als twee druppels water; ook met zo'n glimlach. Het was mooi en waardig. Warm.
Eind juli ga ik de weblog verplaatsen, want de reclame gaat hier toenemen. Ik laat dat tijdig horen, maar het zal altijd te vinden zijn via www.vanderveer.nu . Nu is dat nog niets.
