Bericht van de grote baas zelf

Even bericht uit Rotterdam Erasmus MC.

Een jaar geleden bijna planden wij vanavond naar Cats te gaan. Dat gaat nu anders. Ella gaat in mijn plaats en ik ga met Jan (mijn trouwe Erasmus buurman) en Frans (mijn nieuwe overbuurman uit Schijndel) een eigen feestje bouwen. Wat heet; Frans, in maart geholpen en direct long- en lekproblemen, zal nog wel even hier liggen en staat op water. Eindelijk weer koortsvrij. We hebben samen met zijn bezoek Schijndel en al het wel en wee daar doorgenomen en wat blijk ik er nog veel te kennen na 20 jaar. Frans, adviseur in de bouwsector, is al geruime tijd aan het tobben en rondom zijn slokdormkanker en -operatie zwaar afgevallen. Sportieve, pittige midden vijftiger met humor, ook nu nog na een op een doolhof gelijkend verlopen ziektebeeld. Jan blijft ons Jan zoals ik hem ken van de 2 chemo rondes. Stevige ronde bouwvakker van achter in de 60 en die nu zonder slokdarm er aan moet wennen dat een bord vol nu veel kleine bordjes worden. Dat heeft hij al gemerkt toen de kip wat te snel en te veel inevlogen werd. Hij vloog weer gedeeltelijk terug en daar had Frans nog zo voor gewaarschuwd. Maar Jan was het ook 65 jaar anders gewend. En dan is de omschakeling naar rustig eten even wennen. Onze Jan en ik hebben 1 overeenkomst: we worden zondag ontslagen. Remco noemt het mijn 2e ontslag binnen een maand.

Dokter Mees, chirurg in opleiding, baas op de afdeling en mooi mens, nam de honneurs waar van Prof Tilanus/Dr Tran die een lever aan het transplanteren waren. Hij kon de uitslag doorgeven van de pataloog/anatoom inzake de verwijderde slokdarm. Was perfect. Alles is weg, royaal! Nog even twijfel of de chemo nog nodig is, maar Mees pakte op zijn eigen wijze even snel door en kon doorgeven dat ook de tweede ronde noozakelijk is.

Dan loopt Tran nog even binnen en hoor ik dat Jorinde om 17.15 u weer thuis is van een rondreis v.a. 9.30u, beginnende met de voorgenomen reis naar de tweeling die plotseling naar Nijmegen moesten ivm luchtgebrek. 3 ambulances vervoeren moeder en kinderen, Job er achteraan. Ik verlang er ook naar ze te zien. Komt snel. Nu eerst mijn zoveelste hapje nemen.

Het leven is wonderlijk; Erasmus MC doet daar veel aan.

We gaan dus de goede kant op. Leef ook al draadloos, eet vloeibaar, al willen ze me ook al brood geven en ga verder keihard. Straks naar de fysio. Krijg oog voor de mens achter de verpleging. Schatten zijn het.

De medici zijn qua inzet, kennis en specialismen uniek.

De bloemen lopen de kast af, (kleine kast is hoofdoorzaak) de brieven en kaarten passen niet meer op het bord. Allemaal even lief.

Kom gewoon niets te kort. Alleen mijn laptop, maar een iPAQ doet het ook. En nog wat meer energie.

Zelfs Prof. Van Lanschot werkt hier nu als baasje.

Het leven is wel goed. Je moet wel vaak afdwingen welke koers je vaart, ook al denk je op de rotsen te slaan. De haven ligt er vaak vlakbij.

André