Wat kan het er aan toe gaan. Het is al laat op de maandag, eigenlijk vroeg op de dinsdag, als ik dit type. Al weer ruim 10 dagen thuis/Amsterdam. Liggen kotsen in het Krasnapolsky bed (2 nachten, 3 dagen, heerlijk daar geweest). Toch nog naar Carré. Voorstelling was nu niet echt je dat. Samen met Jorinde tijd voor elkaar.
Wat werden veel vrienden er onrustig van dat we even geen (priori-)tijd vonden om de web-log bij te werken. Ook zakelijke beslommeringen, waaronder het afscheidsfeest op 16 oktober a.s. vragen de aandacht. De komst van mijn oudste zus met haar nieuwe man (zondag jl getrouwd in de USA waar ze al 25 jaar woont) en de koop van- en het rondreizen met een camper van mijn twee andere zussen, hielden ons bezig. Ook onze eigen camper die nu afgebouwd wordt vraagt aandacht.
De vele bouwprojecten die ik in mijn bed heb liggen bekijken, omdat opstaan al tot kotsneigingen leidde, maakten dat we onze handen vol hadden. Christel blijkt een perfecte partner. Uiteraard respecteert zij mijn bedrust en blijft even weg. Esther kondigt haar terugkomst per 1-10 aan!
Lief dat er dus veel mensen beginnen te vragen van, "hoe zit het" "wat is het stil". Lief dat men ons ook met rust wist te laten.
Maar we zijn er weer. Jorinde heeft tropenmaanden achter de rug. Ze is kapot. De energie is op. Vanavond is ze voor het eerst naar een kookclub gegaan. Ze kookt de sterren van de hemel, maar toch. Volgende week weer naar haar keramische uitspattingen. Vandaag de honderden kaarten en tientallen petten uit het zicht gehaald. De pillendozen opgeruimd.
Einde ziekte. Ophouden met geneuzel. We gaan verder.
Woensdag weer naar Balk. Benen op de bank of in de sloep. Boek mee. Geen chemo meer vanaf woensdag. Zelfs de apotheker belde vandaag of ik chemo pillen genoeg had. De branche is leuk bezig!
Maar wat was ik misselijk.
Probleem. Zo’n 10 mensen zijn erg bezig om tot een afspraak te komen. Zullen we een soort receptie houden? Iedereen die wilde kan dan ineens komen. Ook die schatten van het Erasmus. De kinderen die me reden. De ervaringsdeskundigen die me hielpen. De kanjer van medische vriend die me de hele periode de hand vasthield en zijn eigen handen eigenlijk al vol had met familie leden om hem heen. Of zoals een pater jezuïet laatst zei: "als je ouder wordt doe je nog alleen begrafenissen" Voor een gynaecoloog is zo'n levensfase natuurlijk helemaal bijzonder en omgekeerd. Maar wat is de man een kanjer en van grote menselijke waarde.
Maar, het meest schokkende. De eerste lotgenoot is overleden. Van enkele hoor ik niets meer. Van andere juist wel en zijn echte vrienden aan het worden. Wat hebben er veel complicaties.
Ik niet; althans geen die verband houden met de slokdarm. Die ik heb, heb ik al jaren, vinden ook mijn kinderen.
Ga naar bed. Voel me als herboren. Ga 22 oktober voor een maand reizen. Bij leven en welzijn. Morgen koffie drinken bij vriendin Riekie en vriend Jacques. Die hebben het heftig. Heel heftig.
Alles is betrekkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten