Eind 60er. Al jaren min of meer tobbend met de gezondheid. Mijn overbuurman, maar meer dan dat. Een vent zoals er veel te weinig zijn. Zijn hele arbeidzame leven in het onderwijs gezeten in de ruimste zin van het woord. Daar ook een missie in gehad. Bemoeide zich met meer dan het alledaagse in en buiten zijn vakgebied. Erg actief. Gebruikte al zijn talenten.
We hebben elkaar voor het eerst ontmoet bij een interview wat hij me afnam voor het basketbal blad. Met zijn krulletjes kop en glimlach zat hij tegenover me in mijn kantoor - werkkamer. Aanvankelijk wat rustig, ingetogen en de goeie vragen stellend. Je kreeg hem niet in de hoek waar jij heen wilt. Nee hij bepaalde zijn eigen richting. Zonder duwen of trekken, gewoon charmant, want dat was zijn grootste wapen. Werd een leuk artikel. Maar nog leuker werd ons gesprek. Wat ons bezig hield en waar we van droomden. Hij werd steeds enthousiaster toen we over het Paleiskwartier begonnen en is daar uiteindelijk gaan wonen. Met zijn Riekie. Die had het er moeilijk mee. Twee enthousiaste mannen die beter wisten wat goed voor haar was. Een vrouw met een sterke mening en rechte rug gaf toe. Onzeker over de toekomst, want er was al een dik medisch dossier van haar Jacques. 30 december jl was het zover. Na maanden van onzekerheid, pijn, ziekenhuisbezoek en –opnames is Jacques vredig thuis gestorven in de armen van zijn grote liefde en steunbeer Riekie. Hij heeft zware laatste weken gehad. Vooral het niet meer mobiel zijn, vallen en opstaan en de grote pijn waren erg, heel erg. Zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen overige familieleden en vrienden verliezen een rustpunt, een zekerheid van wijsheid. Maar ook talloze besturen, waaronder de Vereniging van Wijkeigenaren van het Paleiskwartier zullen hem keihard missen.
Riekie zal haar man, maatje, sparringpartner en mede muzikant het meest missen. Laten we zuinig zijn op deze sterke vrouw die ons nu zo nodig heeft.
Hallo André,
BeantwoordenVerwijderenDe afgelopen maanden heb ik stilletjes je weblog gelezen en ben heel blij te lezen hoe het op dit moment met je gaat.
De afgelopen dagen en ook nog de komende dagen wensen mensen elkaar soms op routine een zalig, gelukkig en/of voorspoedig jaar.
Mijn enige wens voor iedereen en nu in het bijzonder voor jou is een zo gezond mogelijk 2008.
Met een echtgenoot al bijna 5 jaar in een verpleeghuis en een schoonzuster die ook al twee jaar tegen de kanker vecht zie ik van dichtbij wat een positieve houding kan doen. Die positiviteit lees ik ook in al jouw verhalen. Het lijkt misschien vreemd, maar ik geniet van al die vreugde en blijdschap die je beschrijf. Van harte hoop ik dat ik dat nog heel lang mag blijven doen.
Vergezeld van een kus, mijn hartelijke groeten
Gerda