25° in de zon

Woensdag, eergisteren, zijn we Sitges uitgegaan met de bedoeling richting Valencia te gaan. Daar zijn we al na 130km mee gestopt. Peñíscola. Een heel oud vestingdorpje op een schiereiland met een prachtige, 8km lange boulevard en camping Eden op maar 50m van die boulevard. 19° is het van 10 tot 17 u en in de zon zelfs 25°. En de camping is VOL. Keurige plaatsen waar 80% camperaars staan die hier veelal overwinteren. Mensen uit Duitsland, Engeland, Nederland, maar ook uit Zweden en Finland. Zelfs 1 Boschenaar van de Plooschehof, met een tot camper vebouwde vrachtwagen. "Ja, goed geïsoleerd" zei hij desgevraagd. Het was een koelwagen..... Te koop, want hij zoekt een afzet container op een Amerikaan. Veel foute hondjes en een enkel trainingspak. Maar rust en keurig verder. Bijna alle restaurants zijn dicht, alle appartementengebouwen staan leeg, op slot. Maar het is toch gezellig. Mooie natuur hier en een rijke historie. Benicarlo, een dorp noordelijker, einde van de bouleard, is erg groot. Een rommelig centrum, veel leegstaande winkels, veel buitenlandse arbeiders, rare stedenbouw. Gewoon lelijk en een contrast met 'ons' Peñíscola. Zoals Rick Zaal al in zijn prima Spanje boek aangeeft een plaats waar je niet voor om hoeft te rijden. We zullen hier wel blijven hangen, niets mis mee. Roosje meldde dat zij in Berlijn sneeuw heeft. Matthijs meldde niets, maar dat is een goed teken. En intussen zijn we op deze web-log al over de 50.000 contacten!

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.

Niet weg te slaan

We komen moeilijk weg uit Sitges. Het weer is gewoon te goed, maar bovenal de vriendschap van Irene en Peter en hun kinderen. Maar het weer is de smoes om te blijven.En dan die lunches aan het strand of op hun terras met uitzicht op strand en zonnige zee. Er wordt nog gezwommen en Junior, nu 10 jaar, is nog even wezen surfen. Op de golven en daar schijnt hij verdraaid goed in te zijn. Stoer aan het toepen gegaan gisteravond met de 17 jarige Beau, de oudste dochter, Peter en Junior, de jongste kerel. Die wilde gewoon stoppen en nam zijn verlies. Maar Beau gebruikte een beetje van haar onmetelijke talent en maakte Peter en mij gigantisch in. Dat geeft een rot gevoel, want het wordt jaarlijks erger. En dat kind, nou ja, die jongedame, die moet nog gaan studeren...... Wat moet ze dan nog leren als je zo toept.  En Irene is de bindende factor aan de eettafel. Eenvoudige dis noemt ze het, maar het is verrukkelijk en de wijn royaal voorhanden. Hun nieuwbouwpandje, naast de huidige woning, is bijna klaar.Een geweldig domein, met een nog mooier uitzicht en nog meer voorzieningen, waaronder een lift en misschien wel een jacuzzy (of hoe schrijf je dat) op het dakterras. Het is een geweldige plaats om te zijn. De zon is je vriend. We zaten net nog even voor de camper te lezen; gewoon tot 17.00 uur buiten met 18 - 19 graden. En wat die Nederlanders hier doen, die nog gewoon werken, nou ja gewoon. Die genieten van het weer en vliegen even naar Nederland voor de klus. Zo ook de KLM piloot die ik sprak. Die is misschien nog wel sneller op zijn werk dan zijn in Nederland wonende collega. Ik moet weer aan de slag met de studie; vrachtwagenrijbewijs theorie, want 15 december moet ik daarvoor examen doen. En natuurlijk Rechten, want ook daarvoor wil ik nog examen doen in december. Nou, ik ben benieuwd; er zijn nu 49.965 bezoekers op mijn weblog geweest. Dus vandaag of morgen komt de 50.000e. Dat wordt feest. Reageer dus even op dit bericht. Groet en tot december, dan komt die oude man weer uit Spanje....

De laatste column in de Bossche Omroep

Als ik dit schrijf is het 11-11-08 en zit ik voor de camper in Spanje, samen met mijn echtgenote Jorinde te genieten van de vrijheid en het weer. Van ontspannen niks doen, hoewel ik een kast vol boeken bij me heb. Veel leesboeken. Daar kwam ik tot vorig jaar bijna niet aan toe en dat haal ik nu in. Tijdens mijn ziekte en afscheid van mijn zaak vorig jaar heb ik boeken genoeg gekregen voor de komende twee jaar. Maar ook studieboeken. Rechten, want dat is leuk. En theorie voor het vrachtwagen rijbewijs, want vliegen, motor rijden, duiken en met de camper toeren is niet voldoende. En duiken zit er trouwens niet meer in en de motor werd een wat rustiger scooter. Rustig toeren lukt, lang stilstaan niet. De wereld is ons speelveld geworden. Net terug uit de USA, even naar Frankrijk met de camper, op excursie met 30 collega’s naar Berlijn dus even terugvliegen en dan weer door nu naar Spanje. Dan is het voor het eerst dat de redactie van de Bossche Omroep me onderweg aan de verschijningsdata van de column moet herinneren. Na 8 jaar en vele columns blijkt alles toch anders. Is de actualiteit verder weg. Is de scherpte er wat van af. En dat hoorde ik ook van de lezers. Want wat werd ik er vaak op aangesproken. Zeker na die nieuwe bril. Voor het laatst toen ik sportspullen kocht en een andere klant in die winkel me aankeek en zei: “ ja u bent het. Goed u te zien en hoe gaat het? Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het allemaal wat minder scherp is, sorry.” En hij liep beschaamd terug naar zijn echtgenote die hij kort meldde wat hij had gedaan. Dat was de opmerking die ik nodig had om zelf toe te geven dat de plaatselijke politiek me steeds minder opwindt, misschien ook wel steeds meer in herhalingen valt, zelfs de rare fratsen met het SM’s doen me minder. De woningmarkt en –crisis geven stof tot schrijven, maar dat zou snel eentonig worden. Gewoon wachten tot de prijzen geland zijn op het niveau van een paar jaar geleden en opnieuw beginnen. Zo ging het altijd en zo zal het weer gaan. En schrijven over mijn vakanties zou snel vervelen. Perfect dus dat directie en hoofdredacteur van de Bossche Omroep het met mij eens waren er een punt achter te zetten. En ook in mijn familie vinden ze dit een goed idee, vooral mijn schoonmoeder die me al eerder wijze raad op het schrijven gaf. Dat volgde ik meestal sneller op. Bedankt voor de gelegenheid en sorry als ik u op de tenen stond, u heeft er echt zelf om gevraagd. Ik zal me wel melden als ik het te gek vind worden. Tot ziens, ergens in Europa, of in de stad.

Berlijn

Met 32 NVM collega's voor 4 dagen naar Berlijn, een excursie. Als Jaap Huisman, planoloog, docent en bekend reisleider in deze Duitse regio, maar ook in Nederland voor ontwikkelaars, corporaties en overheden dat organiseert ga je echt werken. (www.huismankennistransfer.nl) Geen minuut rust. Al direct na aankomst op het vliegveld Tegel aan de slag. Nadat er al een intro avond was en er onderweg naar flughafen Düsseldorf in de bus ook al een toelichting was. Na de hotel-incheck direct aan de wandel via de Spandauer Vorstadt naar de voormalige Jodenbuurt Scheunenviertel. Ongelooflijk dat kunstenaars (wat maken die een rotzooi) zich zo kunnen manifesteren in verlaten, door anderen in de steek gelaten panden en terreinen. Net vóór de herontwikkeling. "Kunst-Kultur-Kommerz", motoren voor stedelijke vernieuwing. Nog steeds 13% werkloosheid, het meest van heel Duitsland. Nog veel te doen en de kredietcrisis maakt dit niet beter. De Jodenwijk confronteert weer de 2e wereldoorlog. De massabouw en herstructurering de muur. Het diner in Restaurant Neu is bijzonder en ongedwongen. De jongeren moeten nog wat café's doen. Ik ga naar bed voor 24.00 u, net als Jaap die topsport bedrijft. De volgende morgen zit je dan om 8.30u in de bus om de morgen bij de collega's van de IVD (de duitse NVM) door te brengen. Hoog theoretisch gehalte van marktontwikkelingen, toegelicht door de jonge (33) Dirk Wohltorf, voorzitter. (www.wohltorf.com) groffe lijnen en schokkende verschillen in prijzen per gebied. En dan naar de praktijk. Pracht projecten en ontwikkelingen gezien. Maar nu, nog geen 24.00 u lig ik in bed en laat de stad en haar café's aan de collega's over. Morgen gaan we verder en zondag naar huis.

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.