onderweg

We staan met onze camper nu aan de Rhein, 300km van huis, Bacherach heet het hier. De boten en goederentreinen komen voor langs, het water ligt op geen 200 meter, Bundesstraße 9 op geen 100. Eerder, zo'n 45 jr geleden was ik hier op de fiets, met mijn verkennersgroep. Gast van de Duitse Baden Powell aanhangers. Altijd als we uit Oostenrijk komen vindt Jorinde ongevraagd deze regio overnachtingswaardig. Seefeld was weer een mooie bestemming, NKC reis was perfect. De 21 campers huisvesten weer overwegend gezellige mensen, die van gezelligheid, lekker eten en verre en veel reizen houden. Er viel veel sneeuw, was veelal prachtige zon en de pistes waren klantvriendelijk. De 5 sterrencamping Alpin is zeer de moeite waard. Ook sanitair, sauna, gasaansluiting en het geweldige restaurant maken het de moeite van een bezoek waard. Het lukte zowaar 1x 6 mensen mee te krijgen om samen te skiën. Dus met 8 totaal genoten. In de taxibus naar de piste en verder alleen maar genieten. Steeds meer helmen op de piste, heel goed! De nieuwe LPG fles voor huishoudelijk gebruik is geweldig gebleken. Dat werkt dus echt. Allen tv en reciever blijven vervelen. En Jorinde keek wel erg verlangend naar grotere campers, terwijl ik pas 12 mei mijn praktijkexamen vrachtwagen ga doen. Theorie (chauffeursdiploma) heb ik alvwel binnen. We gaan morgen weer thuiskomen, post doornemen, camper schoon maken en weer voorbereiden voor de volgende reis, 1 maart. Italië ? NL reis? Duitsland? We zien wel. Eerst even mijn verjaardag vieren, de derde.

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.

Helm op, berg af.

Na de verhuizing, of is het uithuizing van Roosje en Matthijs naar een eigen woonruimte in het centrum van den Bosch, zijn we met de camper de sneeuw ingetrokken. Jorinde doodvermoeid van de klussen die ze deed en de fysieke inspanningen bij de verplaatsing en aankoop van de spullen voor de jongelui heeft de eerste dag van de reis als een film voorbij zien gaan. Pas op de camperplaats in centrum Ulm werd ze zich bewuster van wat we gedaan hadden en gaan doen. De volgende dag, afgelopen dinsdag, kwamen we aan op de ons vertrouwde camping in Brixen im Thal. Een geweldig skiegebied waar we 4x eerder waren, voor het laatst 4 jaar geleden, een week voor het overlijden van mijn moeder. We kregen het bericht dat het slecht ging met haar toen we klaar stonden te vertrekkn. Typisch mijn moeder, die nog op haar 89e verjaardag, een paar weken eerder op 2e Kerstdag aangaf haar 90e verjaardag als een welhaast onhaalbare termijn te zien. En dan laat ze ons eerst even skiën en roept ons dan nar haar sterfbed, wat waardig en mooi was.
En nu, 4 jaar later en na een roerige tijd in ons eigen leven staan we hier weer, klaar om vn de enorme kilometers pistes te genieten. Er zijn nog kilometers bijgekomen en meer plaatsen per skie bereikbaar geworden. En een enorme tunnel die Brixen verkeersarmer, maar nog steeds niet gezelliger maakt. De eerste en derde skidag waren zonnig. De tweede erg mistig. En op de derde dag dan toch maar een helm gekocht, want als bijna 61jarige opa moet ik toch de (klein-)kinderen een goed voorbeeld geven. Met mijn nieuwe zilverkleurige helm snel ik nu de pistes af. Ook Jorinde vindt dat de snelheid is toegenomen sinds ik dat stuk plastic op mijn hoofd heb. Zelfs de stijl is beter. Al zullen mijn zoon Job en vriend Peter wel weer een rot opmerking klaar hebben in de sfeer van ' beter en sneller als wat het was stelt nog niets voor' of 'vergeet je schoenen niet dicht te doen'. Maar wacht maar tot jullie 60 zijn.... En vandaag aangekomen in Seefeld. NKC kamp met 21 campers en 40 deelnemers. Helaas is onze vorige reisleider er niet bij wegens ziekte en hoorden we het trieste verhaal van de ernstig zieke Mieke. Ze is er bij, operaties verder, onder de chemo en vol ongemakken. Maar uiterst positief. En verder veel bijzondere mensen, allen met een eigen verhaal. Ja, het leven is mooi, zeker als je zoveel warmte in deze sneeuw tegenkomt. En die helm? Die gaat morgen weer op, als we van de bescheiden pistes van Seefeld gaan genieten. Gruß Gott.

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.

goedgekeurd

Vanmorgen door Dr Bas Wijnhoven en zijn assistente René, van het Erasmusziekenhuis, weer voor een half jaar goedgekeurd, ondanks wat pijntjes. Wel wat fysio gaan doen en de wond blijven ontsmetten. Daar dat inwendig zit is alcohol met wat smaakstoffen het enige medicijn. Helaas wordt dat niet vergoed. Nu is uit de wereld dat mijn kanker van de soort was die mede veroorzaakt kan zijn door alcoholgebruik, welk bericht bij Jorinde insloeg als een bom. Haar redmiddel mij te temmen valt weg. Liefde is nu nog het enige middel. En "mijn" dr Tran heeft een dochter gekregen. Ze blijft leven schenken. We hebben ook nog even het dossier van mijn vriend en lotgenoot Frans doorgelopen en waren het eens dat hij lief maar gek is. Biefstuk.... Minder vrolijk werd ik van het perspectief van overleven van geopereerde slokdarmpatiënten. 2/3 redt het niet. De meeste in de erste 2 jaar, de rest nagenoeg allemaal binnen 5 jaar. Maar positief zijn en geen stress doet wonderen, daar waren we het over eens. In dat kader bood ik aan lotgenoten te willen helpen. Heb al wat gedaan en ga er graag mee door. Maar nu eerst klaarmaken voor de sneeuw.

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.

Zalig Nieuwjaar

Vanmorgen liep ik door de maagdelijk besneeuwde Drunense Duinen met een klein clubje mede idioten. Heerlijk en vermoeiend. De maandagse 1 ½ uur (Nordic) wandeling is gewoon goed voor lijf en leden en om bij te praten.

Jorinde stond toen op de ladder de 4 meter hoge nieuwe kamer van onze zoon Matthijs te schilderen die stage loopt. Hij zit nu weer aan zijn pc zijn spelletjes te doen en denkt dat verhuizen e.d. vanzelf gaat. Kijken of we dat kunnen laten gaan. Het komende weekend mogen we weer met de verhuisbus Matthijs verhuizen, net als ruim een week geleden Roosje, die schuin boven hem woont in het Klooster aan de Sint Jorisstraat, centrum den Bosch. Ieder een eigen voordeur!

Met de grootste twee kleinkinderen mochten we naar Disney on Ice. Wat hebben ze genoten.

               en schaatsen op de waterbak!

En dan maandag voor 2 weken naar Oostenrijk. Eerst Brixen im Thal waar we meer geweest zijn. Met enorme pistes die nu, na een drukke Kerstperiode, weer rustiger zijn. En dan naar Seefeld, waar een NKC kampje gaande is en we vorig jaar waren, toen als nieuw lid, nu als lid AB, hoewel hier en nu als skiër. Daarna een paar weken thuis en pas in maart weer naar Noord Italië. De camper is er klaar voor. De nieuwe LPG fles zit er in, aangesloten op een officiële buitenaansluiting en als back-up een Duitse gasfles die dus in te ruilen is in Oostenrijk en Duitsland. Ons neppen ze niet in dat ene Europa, want ook voor de LPG hebben we 2 verloopnippels bij ons. We gaan immers ook dit jaar nog naar Schotland en naar Griekenland. In Seefeld worden we trouwens op het gasnet aangesloten via onze buitenaansluiting die in de zomer dienst doet als aansluiting voor de BBQ. Wat een feest.

We laten de stress achter ons en gaan het rustig aan doen. Want zaken als een incompetent VvE bestuur/management, wat voor onze eigendommen moet zorgen en dat verdraaid klungelig doet, niet reagerende makelaars die het vreemd vinden dat ze zo geen panden verkopen van mijn vrienden en mensen die zich slecht aan afspraken houden moet ik van Jorinde aan anderen overlaten. Goed dat ik nogal wat vrienden heb.

We hebben geweldige Kerst- en Nieuwjaarsdagen gehad. Veel bezoek en Jorinde wilde persé door de champagne voorraad heen en dat is ons gelukt. Alles is, op 1 fles na voor noodgevallen, op. Dat kan ik van ongelezen boeken niet zeggen. Tientallen staan er nog en ik neem maar een flinke voorraad mee voor de apres, apres ski. Mocht je dus vinden dat je me zo nodig een boek moet geven, liever champagne, dan hebben we daar samen eerder wat aan.

Maar ernstig is dat Joop Janssen nu dan toch is overleden. De goede man heeft in 2002 afscheid genomen van Heijmans nv, ernstig ziek en nog kort tijd te leven. De vechter heeft een lange blessure tijd gehad. En verdiend! Geknokt heeft hij en hield toch oog voor de omgeving. Stond altijd klaar voor anderen. 65 jaar oud mogen we hem donderdag gaan begraven, in Helvoirt, waar hij zo graag woonde. Wat heeft hij na zijn afscheid nog allemaal “langs” zien komen. De bouwfraude en de economische resultaten van zijn vroegere bedrijf. Hij wilde nog knokken voor zijn positie, maar dat was echt te veel. En ik begrijp al te goed wat dat betekent. Ook ik zou meer willen, maar, zoals ik hiervoor al schreef, te veel spanningen zijn levensgevaarlijk voor iedereen, maar zeker als je een mindere conditie hebt en die had hij. En die heb ik nu, maar zijn beeld was een strijd tegen de dood. De mijne een van blijven leven. Woensdag zal ik weten wat “mijn”professor er van vindt. Dan gaan we weer naar Rotterdam. Ik voel me goed, maar dat is te algemeen. Pijntjes zitten overal, vooral in dennek bij de aanhechting van de buismaag. Mijn vriend Frans, lotgenoot, heeft er heel wat meer last van, vooral als hij zijn biefstuk bakt, de idioot. Dat kan hij als geen ander, maar overleeft het eten er van maar net. Dat hebben we hem nu gruwelijk ontraden. Ik heb een boek voor hem staan, wat ik uit heb en ook gekregen heb; gaat over omgaan met vrije tijd. Dat ga ik hem uitlenen! Mijn andere vriend/lotgenoot uit de Bommelerwaard is al weer even dood, zijn zus schijnt het nu ook te hebben en een kennis van zijn dochter ook. Of ik de prof woensdag iets wil vragen over erfelijkheid……

Mensen, het leven is wel mooi. Er is nog wel veel te doen op deze wereld. Stel niet uit tot morgen waar je vandaag een ander plezier mee kan doen. Tot snel.

Einde Jaar

Zit nu voor Youp, VARA Ned 1. Scherp en hij laat alles langskomen. Recht voor zijn raap, erg recht soms. Maar op onwaarheden kan je hem niet betrappen. De famile doet spelletjes, schoonzus en zwager weer naar huis om in rust de wisseling van het jaar te beleven en vrienden komen rond 24.00 uur om samen te drinken en goede voornemens te maken. Roosje de stad in, want Ella is zo jarig en ze kunne Roosje niet missen in de stad, waar ze sinds 1 week woont, aan de Sint Jorisstraat. Sinds vandaag heeft ook Matthijs daar een kamer. Vlakbij en toch een eigen ingang en beleving.

Een bewogen jaar sluiten we af. Er is veel gebeurd. Daar kom ik op terug. Maar iedereen voldeed materieel aan zijn verpichtingen. Daar zijn we dankbaar voor.

Nu eerst het  jaar wisselen en dan beschouwen.