Helm op, berg af.

Na de verhuizing, of is het uithuizing van Roosje en Matthijs naar een eigen woonruimte in het centrum van den Bosch, zijn we met de camper de sneeuw ingetrokken. Jorinde doodvermoeid van de klussen die ze deed en de fysieke inspanningen bij de verplaatsing en aankoop van de spullen voor de jongelui heeft de eerste dag van de reis als een film voorbij zien gaan. Pas op de camperplaats in centrum Ulm werd ze zich bewuster van wat we gedaan hadden en gaan doen. De volgende dag, afgelopen dinsdag, kwamen we aan op de ons vertrouwde camping in Brixen im Thal. Een geweldig skiegebied waar we 4x eerder waren, voor het laatst 4 jaar geleden, een week voor het overlijden van mijn moeder. We kregen het bericht dat het slecht ging met haar toen we klaar stonden te vertrekkn. Typisch mijn moeder, die nog op haar 89e verjaardag, een paar weken eerder op 2e Kerstdag aangaf haar 90e verjaardag als een welhaast onhaalbare termijn te zien. En dan laat ze ons eerst even skiën en roept ons dan nar haar sterfbed, wat waardig en mooi was.
En nu, 4 jaar later en na een roerige tijd in ons eigen leven staan we hier weer, klaar om vn de enorme kilometers pistes te genieten. Er zijn nog kilometers bijgekomen en meer plaatsen per skie bereikbaar geworden. En een enorme tunnel die Brixen verkeersarmer, maar nog steeds niet gezelliger maakt. De eerste en derde skidag waren zonnig. De tweede erg mistig. En op de derde dag dan toch maar een helm gekocht, want als bijna 61jarige opa moet ik toch de (klein-)kinderen een goed voorbeeld geven. Met mijn nieuwe zilverkleurige helm snel ik nu de pistes af. Ook Jorinde vindt dat de snelheid is toegenomen sinds ik dat stuk plastic op mijn hoofd heb. Zelfs de stijl is beter. Al zullen mijn zoon Job en vriend Peter wel weer een rot opmerking klaar hebben in de sfeer van ' beter en sneller als wat het was stelt nog niets voor' of 'vergeet je schoenen niet dicht te doen'. Maar wacht maar tot jullie 60 zijn.... En vandaag aangekomen in Seefeld. NKC kamp met 21 campers en 40 deelnemers. Helaas is onze vorige reisleider er niet bij wegens ziekte en hoorden we het trieste verhaal van de ernstig zieke Mieke. Ze is er bij, operaties verder, onder de chemo en vol ongemakken. Maar uiterst positief. En verder veel bijzondere mensen, allen met een eigen verhaal. Ja, het leven is mooi, zeker als je zoveel warmte in deze sneeuw tegenkomt. En die helm? Die gaat morgen weer op, als we van de bescheiden pistes van Seefeld gaan genieten. Gruß Gott.

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.