De eerste chemo

Vandaag is dan zo'n diepte punt. In bed, bijna elk uur vannacht wakker om te spoelen (inderdaad, drinken en toilet) en dat sla je echt niet spontaan over. Je mond en keel zijn kurkdroog. Je bent uiterst gemotiveerd om te gaan drinken al komt het water je behoorlijk tegen te staan. Dat gaat op schuurpapier lijken. Jorinde gebruikt echt alle fantasie en de sapjes staan nu rijk gesorteerd mij toe te lachen.
We gaan zo eens proeven, maar eerst even dit bericht, want dat het zijn doel bereikt deze weblog blijkt uit de enorme aantallen reacties.

Over de 3.000 kliks en 1.300 unieke contacten. En dan te bedenken dat het nog geen twee maanden geleden was dat wij overvallen werden door het verschrikkelijke ziekte bericht. Als je nu vrienden ontvangt, als nu zomaar mensen informeren, hoef je niet voortdurend de details te vertellen en kan je je richten op de echte gevoelszaken en zaken die je bindt met die ander. Je voelt je gewoon schuldig als er tot vandaag mensen je berichten dat ze nog niets wisten. Ik wil niet populair doen. Er niet mee te koop lopen. Nee. Ik stuur geen ongevraagde berichten, maar wil het nieuws voor familie, vrienden en relaties bereikbaar houden. Toegankelijkheid, openheid en relaties zijn voor ons levenszaken van een hoge orde.

In je eentje, in stilte aan je ziekte lijden,
Stil in je eigen kamer,
Zal je niet snel je van die ziekte bevrijden,
Sneller komt dan de man met de hamer.

Positief en geloof in jezelf; je gelooft,
Vertrouwt ook op de mensen om je heen.
Dan word je niet van je leven beroofd,
Dan sta je in ieder geval nooit alleen.

Delen en geloven zijn nu belangrijk,
Vechten en vertrouwen evenzeer.
Het leven leek even heel vergankelijk,
Maar dat voel ik nu zo niet meer!

Zo dat is er uit. Geen hoogstandje maar wel mijn gevoel.
Thuisgekomen had ik op zondag de (klein-)kinderen hier; heerlijk en wat worden ze groot. Zelfs de kleinste, Luna;

En dan een paar intimi die me bezochten en nog willen bezoeken. Wat moet ik zonder ze? Heerlijk.
Maandag 2 collega's, beiden ervaringsdeskundige al ruim 25 jaar mee bevriend. De ene 's-morgens en de ander later op de dag. Geweldig te horen wat die gevochten hebben. De een hoorde 2 dagen voor de levensreddende operatie, 15 jaar geleden, dat hij een ernstige nierkanker had; komt net van zijn golfvakantie terug en werkt nog (redelijk) volop. Die doos wijn en 2 petten waren geweldig, maar zijn komst het meest fantastische. Oké, weer net een botscan gehad, waarvan de uitslag nog komt, maar vol vertrouwen voor de toekomst, anders praten e niet over ons pensioen. De andere collega die wel erg veel voor zijn kiezen kreeg aan operaties en zich daar doorheen vocht. Diverse operaties. Inmiddels met pensioen. Jammer dat ik rond het middaguur echt aan de soep moest en dan spontaan vraag te vertrekken. De keuze is kotsmisselijk tegenover elkaar te zitten, maar daar heeft zo'n vriend natuurlijk direct begrip voor.
Ook de warme pet is binnengekomen; Chocomel style!! PAST!
Dan die mails; geweldig. Sommige diep dramatisch als je hoort wat anderen moeten doorstaan. Dan valt het soms weer mee met jezelf. Niemand klaagt dan, maar deelt.
Vandaag moet het me lukken weer 2 vrienden te laten komen. Mijn manier is; bel even als het je uitkomt, kijken we hoe het hier is. Maar als je dan 2x nee moet zeggen schaam je je; die vriendin snapt het gelukkig.

O ja, dat nare zakelijke gedoe lijkt nu afgerond. Bepaald onaangenaam. Hard, maar soms kan dat opluchten en dat doet het. Er was kennelijk niet aan te ontkomen en mijn mensen zijn nu weer koersvast, voor zover die er onder leed. Een gouden, zeer ervaren team raakt niet snel van koers. Ik heb dagelijks ongedwongen contact, iedereen weet de rol. Vandaag een BZW excursie op het Paleiskwartier. Ik ben gastheer voor 60 ondernemers; tja .... Vanuit mijn bed zie ik de plek van ontvangst (Punt-NL en SM's) en weet dat Frank en Job (die als toch als co-gastheer directeur Paleiskwartier) zorgen dat niemand mijn deskundigheid mist. Wel het bijpraten. Maar dat komt wel weer; later.

Donderdag naar Rotterdam voor controle en dan nog een week, om daarna een week rust te krijgen en daarna weer op donderdag het ziekenhuis weer in voor 2 nachten en dat zo 3x in totaal. Chemo is echt niet lekker! Maar erg noodzakelijk. Het breekt alle snel groeiende cellen af; ook de goede. Maar die herstellen vele malen sneller in de rustperiode, zodat de slechte het hardste pak slaag krijgen. Hierdoor is de kans dat er achteraf microscopisch kleine deeltjes in de lymfeklieren toch nog voor uitzaaiing gaan zorgen gereduceerd is tot het meest haalbare minimum. Zo, dat kan er maar uit zijn met dank aan mijn medische grootste vriend en steun!