Herinnering

Gisteren, op 15 september om zes uur is André in het bijzijn van zijn familie op rustige wijze overleden.

Condoléance berichten kunt u sturen naar herinnering@vanderveer.nu

Dit blog zal blijven bestaan, dit is hoe hij het wilde. Hij wist dat dit blog steun zou bieden aan dierbaren en iedereen in een vergelijkbare situatie.

de klok loopt nog een week

Die heb ik zojuist opgedraaid.
Mijn lichaam is op en niet meer te laden of op te draaien.
Over minder dan een uur komt de arts ons verlossen uit mijn lijden.
Niets is meer lekker, niets waar je redelijkerwijs naar verlangt.

De kinderen zijn om me heen en een foto van de rest kijkt neer op het ziekenhuisbed waar ik straks de rust hoop te vinden die ik zocht.
Ik snap nu wat uitzichtloos lijden is. Goed dat er artsen zijn met een hoge ethiek die zorgvuldig helpen mogelijk maakt.

Allen die hoopten me nog te treffen; tot later.
Allen die van waarde waren en wat waren dat er veel; dank, heel veel dank.
Allen die ik mocht helpen met soms moeilijke keuzes; dank voor het vertrouwen.
Allen die kracht hebben gevonden in hoe ik hier mee omga; doe er je voordeel mee.

Maar bovenal; gebruik je talenten, hebt elkaar lief, heb vertrouwen en geef elkaar kracht.


Het ga u goed.

Rustiger en ander e-mail adres

Het was een bijzondere ervaring, bezoek matigen. Dan komen er maar ca. 10 personen ipv 20 die er anders kwamen, op afspraak. Kinderen, kleinkinderen en directe familie, niet meer en dat is maar goed ook. De energie loopt er nu echt helemaal uit. Ik stap zojuist uit mijn ziekenhuisbed wat naast de pc staat om dit te typen. Vannacht had Beatrix dienst, gisteren Koos. Beide dame van Vivent zijn erg betrokken. Je ziet ze niet tot je beweegt, dan heb je ineens een verschijning. Ben nauwelijks wakker geworden en overgeven was er al helemaal niet bij. Wel braakneigingen. Maar minimaal. En zaterdag was het dan zover. Max dacht dat hij nooit meer met de Buurtbus van opa mee zou gaan nu mijn einde nadert. Maar dan kent hij Jan en Toos van Empel niet. Die stonden om 18 uur voor de deur met bus en kleding, zodat Max zich kon omkleden en met zijn broers en neef en nicht die hij nog even op ging halen echt Buurtbusje kon spelen. Alles weer uitstappen om gecontroleerd en met stempelen in te stappen en de reis te vervolgen.

Het was een droom die uitkwam en veel tranen opriep.

De zondag was erg rustig en werd afgewisseld met een lunch van Gerard en Mieke. Verder veel rust. De dag erna de rest van de begrafenis geregeld met Kramer, gevolgd door toch een ziekenhuis bezoek bij Dr Tineke Smilde, oncoloog. Prima ontvangst, maar geen punctie want het vocht bleek mee te vallen en de lever ernstig vergroot. Het offer zou niet het rendement brengen wat in verhouding staat. En gisteren gedoucht door de thuiszorg die toch nog kwam, al was het erg laat. Maar ja, trouwe klanten gaan voor. en Brigitte bracht weer een hoop ontspanning.

Al met al is het beter en rustiger zo, al loopt de energie steeds harder weg. Reden om het e-mail adres herinnering@vanderveer.nu aan te maken als iemand weer een lange mail met herinneringen kwijt wil die op mijn adres aankomen nu en die me erg emotioneren en dan verdwijnen. Beter dus naar dat adres te mailen.



Morfine maakt ook traag

De telefoon gaat veel, veel te veel. Ook omdat ik mijn weblog niet bijwerk en men dan ongerust begint te bellen. Maar weet dat als het nog erger wordt familie wel ingrijpt en dit op de weblog zal zetten.

Het gaat al hard, niet bergaf, dat klinkt niet. Nee onderweg naar wat en waar dan ook. Eindigheid, zo gaat dat dus. Langzaam wordt van alles van binnen gesloopt waardoor steeds minder functies doen wat ze zouden moeten doen, speciaal de darmen en de nieren. En telkens als ik een (zet-)pil neem is dat niet om te genezen maar om het draaglijk te maken. Nou ja, draaglijk. Steeds gaan verzitten van stoel naar stoel. Of op bed gaan liggen en sinds vanmorgen het volautomatische thuiszorg bed. In mijn werkkamer. Zo kan ik in stilte rusten en er toch bij zijn. Even apart en toch tezamen. En de nachtzuster komt vanaf zondag, wassen vanaf dinsdag en maandag naar het ziekenhuis, de oncoloog. Kijken of er vocht weggenomen kan of moet worden.

Afijn kort samengevat; het gaat hard achteruit en de morfine is opgehoogd. Nachten worden per uur afgebroken door overgeven en toiletbezoek. Vannacht wat minder vaak, maar er zit dan ook weinig in.

Bezoek is deze week grotendeels geskipt. Het was niet meer te doen, zo’n 8 tot m10 mensen per dag. Dus alleen heel directe familie en vrienden kan nog en sommige flitsbezoeken, zoals straks, Tim, die helemaal uit Bangkok is komen vliegen om mij te begroeten en afscheid te nemen. 2 uurtjes hier, waarvoor hij 2 dagen vliegt, om heel veel jaren van hele speciale contacten door te nemen en af te sluiten. Zijn lieve vrouw Annabelle stuurde me een mail met een lieve groet en herinnering. En telkens als ik zo’n soort mail lees schrik ik van wat we allemaal gedeeld hebben met veel lieve mensen. Maar zij zijn wel heel speciaal, heel dichtbij en alleen fysiek ver weg.

Er waren er meer deze week die al jaren lief en leed deelden.
Heel speciaal was het bezoek aan DAF waar Remco werkt. Een privé excursie in rolstoel en even in een dikke DAF.

De begrafenisondernemer kon zich vinden in wat wij bedachten en zelfs in de kist die vriend Martien voor mij maakt en zijn broer Peter ontwierp. Ook aan andere zaken rondom mijn afscheid wordt nu met voortvarendheid gewerkt, door lieve vrienden en mijn kinderen en schoondochter. Jorinde doet 48 uur per dag van alles en houdt het nog vol. Iedereen wil haar helpen, maar ze laat zich weinig uit handen nemen. Wel vandaag. Een groot deel van de dag heeft Judith op mij gepast en tussen de middag hebben Wim en Diederik een pracht lunch bereid. Ik heb er zowaar wat van geproefd en het bleef (nog) binnen.

Hoogtepunt van de week was het bezoek van Diaken Jan Renders die mij de hostie uitreikte en de zegen van de zieken uitsprak. Kracht voor de reis. Dat zal nodig zijn.

Die laat niet lang op zicht wachten. Het zal snel gebeuren en dat is ook beter zo. Dit hou je niet vol. Bezoek is nu echt onmogelijk en bellen moeilijk.

Nu lijkt het compleet

Op vrijdag 2 september is in alle vroegte mijn oudste zus, die al jaren in USA woont, geland op Schiphol en door mijn broer opgehaald. Ook haar jongste dochter die weer net in NL woont en als dierenarts hier aan de slag gaat, haakte in Utrecht aan aan de familie polonaise die me nu benadert. Ik krijg mijn oudste zus eerst voor mij alleen en later gebruiken wij een pracht lunch die Sabine en Peer hebben aangericht.

 En dan heb je een pracht dag, maar wederom zware nacht. en overdag steeds meer pijn. En dat went niet.

Maar je zus om je heen hebben en andere dierbaren maakt wel sterk.

zeker met het uitzicht op morgen, de 6e verjaardag van Lex in Velp. Ik vraag me af of ik dat red, maar ik wil graag, omdat ik daar mijn hele familie en die van Esther ontmoet en dat zijn allemaal dierbaren.

Dat blijkt meer dan te kloppen.

 Helaas word ik zo moet wakker dat ik nog even twijfel. Matthijs en Jessica gingen inmiddels vloerbedekking kopen voor hun nieuwe huisje aan de Onderwijsboulevard. En dat zonder mij, maar met de interieur adviseur  Roosje. Want als je kleuren blind bent is het niet handig als je niet ook je zus mee neemt, al is Jessica ook heel wat mans. Maar de ervaringsdeskundige Roosje blijkt een goed adviseur.

Inmiddels is ook de vakantie van Matthijs ingegaan en lijkt alles lang vooraf gepland; onzin. 

 En maandagmorgen met de schilder zijn huis in. Zijn huur had hij met enig risico opgezegd tegen eind september, maar dat moet allemaal precies uitkomen. AL is het wel even aanpakken.

En dat ik niet meeging kopen heeft financieel niet tot enig nadeel geleid. Ze kwamen terug met een prijs die ik niet na zou kunne doen.

Ze kunnen zonder mij....

Op zaterdag dus toch naar de verjaardag en dat was veel emotie. Zeker ook voor de moeder van mijn 3 grote kinderen, Ria, waar we geweldig contact mee hebben en delen dat de kinderen uitstekend terecht gekomen zijn. Opvoeden is een vak en dat delen we. En die kleinkinderen vallen ook reuze mee...... Om 13.30 uur aangekomen en pas uren later, met een heerlijke BBQ en veel limo achter de kiezen en in de maag weer naar huis. Vol energie.

Er is niets weggelopen, maar bijgekomen. Zou dit het gevolg zijn van de morfine pleister die we op zaterdagmorgen hebben geplakt. De pijn was namelijk niet meer met de pijnstillers uit te houden.

Veel emotie met allen gedeeld. Grote betrokkenheid en liefde gevoeld. Er bleken ook achteraf nogal wat tranen gevloeid te hebben toen we al lang weg waren. En mijn zusje uit USA had het weer goed met haar petekind Job.

En dan komt de zondag, Anneke USA voorop, als eerste, weer voor ons alleen, maar snel gevolgd door de rest om foto's te maken. Kijk zelf maar.

De fotograaf is weer naar Amsterdam vertrokken, want morgen begint haar opleiding echt. Dank je wel Roosje en fijn dat je zei: "kom ik ga naar huis". Dat had ik nodig en voelt heerlijk.
Het leven is de moeite waard en o ja, zo'n pleister bezorgde mij een geweldige nacht, of was het de energie uit Velp, of .......
Nou ja, Goddank beiden goed geslapen en dat ga ik nu weer doen.

Best veel allemaal

Gisteren weer druk geweest. Maar gelukkig leest iedereen eerst de weblog voor ze op visite komen, dus je hoeft niet steeds in herhalingen te vallen. Miret, helemaal uit Haarlem om een half uurtje afscheid te nemen, was als altijd. Stralend, energievol, duidelijk en mooi. Maar vooral (h)eerlijk. We hadden toch nog een hoop door te nemen en waren het er over eens dat het mij, maar ook haar niet meer zal lukken de makelaardij op het juiste spoor te krijgen. We hebben veel cursussen voor makelaars gegeven, zij juridisch, ik de rest.
Wij deelden de mening dat het in Nederland misschien om 100 makelaars met visie gaat en dat die nu wel boven komen drijven. Fijn dat ik hier geen anderen op bezoek krijg dan van die categorie. Zojuist nog, de 2 schatten Esther en Mirjam. Die brachten een pracht vaas mee, kijk dat schiet op! Sterke vrouwen waar ik jaren met plezier mee samenwerkte. Met visie en uitstraling. Zeg maar met ballen. Liefdevol gedeeld vanmorgen. Tranen laten gaan en afscheid genomen.
Tja, en dan Louis en Ellen uit Balk. Vol emotie de lunch gebruikt. Wat hebben wij het goed gehad samen. Wat wilden we nog vaak bijeen komen. Ik gooi even al die plannen in de war, zelfs hun verdere dagschema, want ze wilden na de lunch alleen maar naar huis en verder niks. Belooft dat Jorinde en Louis hun culinaire fratsen blijven uithalen. Met Ellen door het bungalow park wandelen zit er niet meer in. Maar ik zal in gedachten bij hen zijn.
De avond met de hartsvrienden en kinderen.
Vanmorgen de huisarts, al vroeg. Hoewel ik al om 5 uur last van maagzuur kreeg en toen mijn nacht kapot was. Die van Jorinde grotendeels. Die loopt alweer volop te cateren.
Wat niet handig is dat mensen hier ineens onaangekondigd op de stoep staan of ons elke dag gaan bellen. Gisteren hadden we denk ik 60 telefoontjes, vanmorgen al weer tien zeker. En Jorinde moet dat allemaal beantwoorden. Dat helpt niet bepaald, integendeel, hoe goed ook bedoeld. Als je me wil spreken, stuur even een mailtje.
En om dat alles is het leven nog steeds de moeite waard.

Energie besparing

De oncoloog heeft gisteren goed gekeken. Ruim een uur aandacht van een vakvrouw. Ze zag ook hoe hard het achteruit gaat. Vocht ontwikkeling viel haar mee, energie verbruik is veel te hoog. De agenda is te vol. Bezoek kost energie, brengt ook, maar het saldo is negatief. Dus skippen. Geen ander bezoek meer dan van directe familie en intieme vrienden. Ze gaf desgevraagd aan dat dat mijn leven zou verlengen, dus elk bezoek knabbelt tijd weg. Dat wil niemand, zeker het bezoek niet. Over twee weken ontvangt de oncoloog mj op de dagverpleging, zodat als het nodig is er direct vocht weggenomen kan worden.
De krant riep wel veel reacties op. Wonderlijk genoeg ook van mensen die al een verwijzing naar de nieuwe weblog hadden. Mooi artikel,al had Jorinde de verkeerde achternaam. Maar ja, ze is of de vrouw van Andre van der Veer, of de dochter van Marianne Keser.. Dan komt men niet op Strijbosch. Er was maar 1 familielid  die zich daar druk om maakte.En ze heeft echt de naam Van der Veer aangenomen.
Brigitte heeft haar pijlen weer op mij gericht. En niet zonder resultaat. Ruim 9 uur geslapen, met pitstops door de plaspillen. Wel kotsmisselijk wakker, maar we zijn er weer. De catering was al aan het poetsen en voorbereiden voor het bezoek van vandaag., toen ik wakker werd. Maar vandaag lange rustpauzes.
Binnenkort zal iemand anders de weblog moeten bijhouden, want ik trek dat niet lang meer. Vrijwilligers mogen zich melden. Als je ook vindt dat Jorinde eens rust moet hebben kan je proberen een oppas voor mij te regelen en haar te ontvoeren naar iets leuks, want vrijwillig gaat ze niet, de schat.
Maar het leven is nog steeds de moeite waard geleefd te worden.