Morfine maakt ook traag

De telefoon gaat veel, veel te veel. Ook omdat ik mijn weblog niet bijwerk en men dan ongerust begint te bellen. Maar weet dat als het nog erger wordt familie wel ingrijpt en dit op de weblog zal zetten.

Het gaat al hard, niet bergaf, dat klinkt niet. Nee onderweg naar wat en waar dan ook. Eindigheid, zo gaat dat dus. Langzaam wordt van alles van binnen gesloopt waardoor steeds minder functies doen wat ze zouden moeten doen, speciaal de darmen en de nieren. En telkens als ik een (zet-)pil neem is dat niet om te genezen maar om het draaglijk te maken. Nou ja, draaglijk. Steeds gaan verzitten van stoel naar stoel. Of op bed gaan liggen en sinds vanmorgen het volautomatische thuiszorg bed. In mijn werkkamer. Zo kan ik in stilte rusten en er toch bij zijn. Even apart en toch tezamen. En de nachtzuster komt vanaf zondag, wassen vanaf dinsdag en maandag naar het ziekenhuis, de oncoloog. Kijken of er vocht weggenomen kan of moet worden.

Afijn kort samengevat; het gaat hard achteruit en de morfine is opgehoogd. Nachten worden per uur afgebroken door overgeven en toiletbezoek. Vannacht wat minder vaak, maar er zit dan ook weinig in.

Bezoek is deze week grotendeels geskipt. Het was niet meer te doen, zo’n 8 tot m10 mensen per dag. Dus alleen heel directe familie en vrienden kan nog en sommige flitsbezoeken, zoals straks, Tim, die helemaal uit Bangkok is komen vliegen om mij te begroeten en afscheid te nemen. 2 uurtjes hier, waarvoor hij 2 dagen vliegt, om heel veel jaren van hele speciale contacten door te nemen en af te sluiten. Zijn lieve vrouw Annabelle stuurde me een mail met een lieve groet en herinnering. En telkens als ik zo’n soort mail lees schrik ik van wat we allemaal gedeeld hebben met veel lieve mensen. Maar zij zijn wel heel speciaal, heel dichtbij en alleen fysiek ver weg.

Er waren er meer deze week die al jaren lief en leed deelden.
Heel speciaal was het bezoek aan DAF waar Remco werkt. Een privé excursie in rolstoel en even in een dikke DAF.

De begrafenisondernemer kon zich vinden in wat wij bedachten en zelfs in de kist die vriend Martien voor mij maakt en zijn broer Peter ontwierp. Ook aan andere zaken rondom mijn afscheid wordt nu met voortvarendheid gewerkt, door lieve vrienden en mijn kinderen en schoondochter. Jorinde doet 48 uur per dag van alles en houdt het nog vol. Iedereen wil haar helpen, maar ze laat zich weinig uit handen nemen. Wel vandaag. Een groot deel van de dag heeft Judith op mij gepast en tussen de middag hebben Wim en Diederik een pracht lunch bereid. Ik heb er zowaar wat van geproefd en het bleef (nog) binnen.

Hoogtepunt van de week was het bezoek van Diaken Jan Renders die mij de hostie uitreikte en de zegen van de zieken uitsprak. Kracht voor de reis. Dat zal nodig zijn.

Die laat niet lang op zicht wachten. Het zal snel gebeuren en dat is ook beter zo. Dit hou je niet vol. Bezoek is nu echt onmogelijk en bellen moeilijk.