Start Rotterdam

Woensdag 17 januari 2007.

Die massage gisteravond was in een woord: verlossend. Voor mij en de masseur. Het ontspande, ook de geest. Om daarna je bed in te duiken en een soort van slaap te vatten die een soort roes bleek. Een vage droom van onderweg naar morgen. Je hoeft pas om 6 uur op; want geen file houdt mij weg bij 'de mannen van Tilanus' in het Erasmus. 6.50 uur weg en al om 8 uur de parkeergarage binnenrijden. Onderweg belde zoon (Remco) en een vriend van me; de een werkte en de ander werkt in Rotterdam. Remco dacht wel dat we er al zouden zijn; de vriend wilde me ‘waarschuwen’ dat er nagenoeg geen files waren, maar merkte toen dat we 500m achter hem nu al Rotterdam binnenreden. Qua bereikbaarheid, toegankelijkheid (ondanks grootse verbouwingen) en vriendelijkheid is dit Medisch Centrum een absolute aanrader. Zelfs het ponsplaatje wordt gemaakt met een glimlach. Je vliegt het digitale systeem en ziekenhuis in. De goed gesorteerde koffiebar, is al volop in bedrijf en is voor dit moment even het rustpunt.  Even een lusje maken ivm de verbouwing, maar dan sta je in no time voor de balie van de poli waar Marijke niet alleen een medisch assistente van de prof blijkt, maar een ware gastvrouw. Zij is evenals haar andere collega’s bezig je het naar de zin te maken, is top vriendelijk, realistisch en uiterst betrokken. Stressbestendig blijkt als de dossiers zich even opstapelen en de computer voor zichzelf begint.
De mannen van Tilanus blijken dan te bestaan uit een eveneens uiterst vriendelijke, zeer duidelijke en gedecideerde Dr. Tran. Een vrouw (1 van de 2 chirurgen van Tilanus; die ander is wel een jongen) met een uitstraling van; zal je even uitleggen waar we staan, geen gegis, we spelen hier op zeker, wij doen nu je dossier, we gaan eens even flink dorspitten op basis van wat we nu weten. Ze had de door ons meegebrachte cd direct doorgenomen en de brieven die we eveneens bij ons hadden bleken een schot in de roos. Een dergelijke aandoening blijkt al heel erg lang aanwezig te zijn en langzaam te groeien, dus geen paniek over termijnen, wordt mij gezegd.
Operabel? Weten we 7 februari a.s. en is puur afhankelijk van wat we tegenkomen bij de aanvullende onderzoeken van de 31e. De plaats van de ontsteking blijkt wel een goed onderbuikgevoel te geven (ik bedenk het terwijl ik het type). Dus ze sluit een operatie vanuit de onderbuik niet uit. Maar het blijft voorzichtig gissen en niets voorspellen. Daar beslist uiteindelijk een heel team over. Je voelt je goed op deze plek met deze vrouw.
Marijke regelt het uiteindelijk zo dat alles op 1 dag kan (de 31e). Ze ademt diep, toetst het nummer van de betreffende collega in en begint op haar liefste manier de röntgencollega of die van andere afdelingen uit te leggen waarom het zo fijn zou zijn als de afspraak snel, niet te vroeg op de dag want ze komen uit den Bosch en alles op 1 dag zou moeten kunnen. Als dat voor 1 onderzoek niet kan, vraagt ze even door of het in het andere ziekenhuis van dezelfde groep niet zou kunnen en ja hoor. Alles geregeld. Volgende keer ga ik ze vragen of ze wat in onroerend goed wil gaan doen.

Kortom, nog wat kaarsjes en sterke energie er in en dan hopen op een goede afloop. Intussen hebben wij voor volgende week een reisje naar de zon geboekt, dus het zou erg rustig kunnen worden op deze weblog. Maar dat komt misschien erg goed uit bij velen, want wat kijken er veel lieve mensen mee. Hoewel ... er blijven mensen bij ons thuis en die kennen de inlogcode's van deze weblog.

Weet, dat het ons sterkt,
Te weten dat er zoveel lieve vrienden zijn,
Die, soms heel onopgemerkt,
Delen in onze pijn.

Soms horen we pas na dagen,
Dat ze al langer delen,
Maar ons niets durven vragen,
Want dat zal wel snel vervelen.

Nee, want vriendschap, liefde geeft ons juist kracht,
Die heeft ons tot hier gebracht!