Verder, maar nu met een pet op!

Dinsdag, 13 februari 2007.

Zondag tijdig in het ziekenhuis, dus nog een lichte lunch ter plaatse en toen naar de afdeling. Een gerenoveerd stuk op de 8e verdieping, een kamer voor mij alleen en inderdaad met rivierzicht, zicht op de Euromast, Europoort en de affakkelende petrochemie. Neef Jeroen zijn business. :-). Weer aardige mensen, intake door een oproepkracht en daarna rust. En ik kreeg en scheerapparaat om even de buik te ontharen; tjonge viel nog best mee. Tot ... vrienden  binnen komen. Waren bij familie in de gang naast de mijne en hadden hun bezoek planning op mijn komst aangepast. En omdat hij medisch specialist is kon hij me wat helpen, delen ook in de angst. Wachten op morgen. Keurige locatie. Wat trage liften en kennelijk nog verdiepingen die nog aan de beurt moeten komen, maar daar heeft deze maag/darm afdeling geen last van. Morgen om 11.30 uur aan de beurt; waarom dan zo vroeg al hier?

Dat blijkt de volgende morgen. Waar blijft mijn ontbijt? O ja, verdorie, nuchter blijven. Als ik zo laat aan de beurt ben vraag ik me af of ik wel mee naar huis mag eind van de dag. Dan komen de eerste wekkers net na middernacht (om een uur of 6-7) temperatuur en bloeddruk meten. En ipv een ontbijt tegen 8 uur twee aardige verpleegsters met een groen hemd in de hand met het bericht dat de eerste operatie niet doorging wegens gebrek aan IC ruimte voor die patiënt. Dus ik mag.

Geen tijd meer voor een rustgevend pilletje, nog snel naar het toilet, bel Jorinde svp, hemd aan/pyjama uit, bed op, en op naar de 12e verdieping waar de operatiekamers (ik geloof zo'n 17 stuks) liggen. Ik werd op de uitslaapkamer op parkeerplaats 14 gereden en in no time lag ik in de operatiekamer met dat nummer. Snel bed verwisselen voor de tafel, handjes in de steunen, infuus er in en wachten. Waar is toch mijn anesthesie dossier en de anesthesist? Dossier nergens te vinden. Wel wat in de andere dossiers en toen de annesthesiste eenmaal door de file verlaat was aangekomen kon het feest beginnen. Na 5-10 minuten deed ik niet meer bewust mee en hebben ze met een mens of 7-9 met een camera door mijn buik gewandeld. 2 chirurgen en de prof ook zelf hebben daar kennelijk gezien dat er niets aan de hand was met vocht, het buikvlies, de lever en de 3 kleine kliertjes. Gewoon negatief. Dus zeer positief voor mij. De eerste biopten zijn direct onderzocht dmv een vriesprocedé en ook negatief; zeer positief dus! Over ruim een week weten we dat ook dmv een kweek, maar hoe voorzichtig de prof en de 2 chirurgen ook waren, ze gaven toe dat het goed was zo. (98% de een, 99,9% de ander)

Na ruim 2 uur, onder andere door een korte uitslaapronde op een andere parkeerplaats in de uitslaapruimte, terug naar de afdeling waar Jorinde inmiddels was gearriveerd. Daarna kwamen afzonderlijk Prof Tilanus, de chirurg en ook nog de jonge specialiserende chirurg hun bevindingen zeggen en dat was perfect dus. We zouden over een week nadere afspraken maken, want de operatie dient voorafgegaan te worden door een stevige chemokuur van 3 maanden. Dat maakt de wond kleiner, de klieren minder klierig en de negatieve invloeden minder. Niks loterij!
Dat maakt je dankbaar, gelukkig, gelovig, zeker, positief, bergopwaarts gevoel. Maar wel nog een nachtje daar blijven want de morfine spuit was door mij wat ruim gebruikt en dat bleek ook nodig.

Slechte nachtrust, wat buikpijn, slaappil om 1 uur en toen al vroeg weer wakker. Ontslag bijna op staande voet nadat de zaalarts was langs geweest met een bus studenten, 2 verpleegsters en een leerling-verpleegster. Dan geef je even wat uitvoeriger antwoord op de vragen en voel je je in een tv serie. Maar leuke mensen allemaal die voor een mooi vak leren. Wel weg, maar eerst afspraken maken? Nog voor dochter Judith uit de file kwam vanuit Haarlem om me op te halen was hij er weer, mijn raadsman en steun; Tilanus, professor die van grondig aanpakken houdt. Geen risico's neemt en achteraf vindt dat die chemo kuur maar direct moest beginnen als de chemo mensen daarmee in kunnen stemmen. Hij ging zijn best doen, want nu naar den Bosch rijden en volgende week weer terug komen vond hij niet slim. Enige uren later spreken wij de oncoloog die ons uitvoerig uitlegt hoe een kuur van 3x4 weken in zijn werk gaat. 3 dagen infuus in R'dam, ruim 2 weken pillen en dan een week rust. En zo doen we dat dus 3x, dus 3 maanden om de risico's in te perken, aanzienlijk zelfs en om de wond te verkleinen. Of ik een pruik wil bestellen. Ik heb behoefte dat van mijn omgeving te horen en krijg de eerste reacties al binnen; 2 petten! Wie nog een leuke pet weet? Wel maat 61-62! Ook voor de zondag naar de hoogmis, voor in het bos en aan het strand. En voor in Balk bij ons huis daar aan het water. Of toch maar 1 pruik? Ik merk het wel.

We zijn nog maar net thuis of de telefoon gaat; ziekenhuis. Volgende week donderdag starten we de chemo.

Of ik optimistisch ben? Ja natuurlijk.

Overdreven? Nee, want weet dat overleven nog steeds een zwaar gevecht vraagt(chemo, heftige operatie, revalidatie).

Risico's van misgaan? Blijft groot maar echt weer een stuk minder.

Ja inderdaad, je wordt op- en neer geslingerd. Maar dat hoort kennelijk bij dit proces. Daar kunnen ze in Rotterdam niets aan doen. Ze doen daar ongelooflijk hun best, maar wat is het soms hard als je hoort wat een oncoloog je vertelt.

Carnaval? Even niet. Ga een klein weekje naar Balk (Fr). Tot en met Aswoensdag, vanaf zaterdagavond. Daarna gaan we chemo doen. Tjonge.