FrankRIJK

Wat hadden we het druk maandag voor vertrek. Iedereen kwam langs. Alles moest nog doorgenomen worden van voorraad, lopende projecten (oeps dat zijn er nog al wat), bijpraten/-lunchen met 2 collega's van kantoor die ik gewoon ook erg miste en een spreekbeurt overdragen. De Lighthouse had recht op een inleiding van mij. Stond al maanden gepland, maar ja, dat lijkt niet te lukken. Lijkt, want je weet maar nooit. Maar Toine Naber verzuimd zijn Tilburgse avond met plezier om in den Bosch een lezing te houden. Wordt daardoor echt een feestje daar. Mariette, de afdelingsvoorzitter en ook lid van Lighthouse zal hem met een korte NVM intro inleiden en ik mag komen eten. Hebben we allemaal een rol. O ja, Esther staat in voor de inhoud, dus daar verandert eigenlijk het minste aan. Daarmee staat ook meteen de positie van Toine en mij vast .....

's-Avonds de vroegere studievrienden (en inmiddels onze huisvrienden al 20 jaar) van Jorinde op bezoek met hun schatten van kinderen. Roosje kon weer aan de slag met films en knuffelen. Die zal later wel een stuk of 10 kinderen willen. (zoekt iemand nog een oppas??) Wat een schatten allemaal. En toen mochten we slapen, let wel, we mochten maar deden beiden geen oog dicht of we voor het eerst op schoolreisje gingen.

De dins-reisdag al om 9 uur een gesprek met Rene Klotz om zaken die nog onduidelijk waren voor de notariële afwerking uit te praten en zoals gewoonlijk ging dat weer razendsnel en ondubbelzinnig. Om 11 uur stond onze chauffeur voor, voor het laatst met zijn huidige Peugot, want eindelijk krijgt Rudy een auto die bij zijn leeftijd past, maar die hebben we dan ook samen uitgezocht. Op sneeuwkettingen na zit daar echt alles op en aan, dus ik ben benieuwd als hij me ophaalt hoe die er uit ziet. Met de auto inderdaad naar het station want in deze chemo staat is dat onneembaar en Matthijs en Jorinde mochten de tassen mee de trein innemen die ons keurig op tijd IN Schiphol afzette. Daar werden we opgepikt direct achter de bagage balie (inchecken doe je natuurlijk op Internet) door een chemokar, of heet dat electro wagen, je kent ze wel; een golfkar voor 4 personen waarvan er 2 achteruit kijken, wij in dit geval. Omdat de serviceverlener ook Brussel Airport gaat doen hadden we vandaag een Vlaamse chauffeuse, bijzonder. Maar we zijn er binnen enkele minuten gekomen. Poorten vlogen open, overal de binnenbocht. Douane keek meewarig naar de pasjes, de KLM slurf mevrouw hebben we uitgelegd dat die dame naast me Strijbosch en Van der Veer heet en dat je dat op een identiteitsbewijs aan 2 zijden moet bekijken. Zo die heeft ook weer geleerd. Alsof een vreemde mevrouw Strijbosch het in haar kop zou halen met zo’n Van der Veer op vakantie te gaan.
Keurig op tijd vertrokken en aangekomen in Toulouse waar denk ik een stagiaire met de slurf bezig ging, want die zagen we zo'n 10 minuten op- en neer wieberen voor ons raampje voor ze contact maakten.
Daar stond een heel ander vervoermiddel klaar. Een stoeltje van het formaat: " o gompie, zou er een invalide kind in het vliegtuig zitten" . Niks, zei mevr de Waard de stewardess, die mijnheer de Waard als captain eerder bij vertrek had aangekondigd en me desgevraagd kon vertellen dat dat niet haar man of broer was, waarop ik er, hoe origineel uitflapte: " zo de waard is ...." " Die stoel is kennelijk voor u"  en warempel ik paste er in. Jorinde moest echt sprinten om ons bij te houden want deze fransman nam echt de shortcut. Allemaal met sleutels en pasjes. Zo waren we in enkele minuten bij de uitgang, geen douane en geen bagage en daar reden we recht op mijn wachtende vriend Henk aan die echt in een spontane deuk ging toen hij dit vreemde trio aan zag komen scheuren. Hij mistte erg zijn fototoestel zei hij. Ik niet. En verdraaid, 10 seconden en daar zagen we onze bagage. Ieder een tas en hup ik werd zelfs tot in de auto gebracht, alsof ik ziek ben zeg. Maar, ik moet er niet aan denken dat ik had moeten lopen. Om 18.00 uur zaten we aan de koffie bij Henk en Annemieke thuis. En onze kamer was klaar, met een computer die nu op ADSL zit, sinds 3 dagen. Anders had ik niet kunnen doen wat je nu leest.

Rust, nou ja. Woensdag hebben ze de geplande lunch met 2 echtparen door laten gaan. Nederlanders. Wonen hier ook al weer jaren. Discussie tijdens de lunch. Gelukkig ben ik dan een rustig type. De chemo zakte, de wijn steeg en de discussie liep op. Is dit een lunch? Dit is een feest. De rook-verslaafde 2 dames moesten zich zo nu en dan terug trekken en dan kon ik even met de heren in de clinch en met Annemieke (wat kan die meid koken) en mijn echtgenote. Maar zodra mijn tafeldame terug was moesten we weer samen. Niets bleef onbesproken en kreten als: - Hou nu eens even je mond; - moet jij vaak complimentjes krijgen?; - laat mij nu eens even, vlogen over en weer. Maar ik was de rustige, wat introverte en tikje ziekelijke man, dus het kan niet aan mij gelegen hebben dat de vonken er af sprongen. Mijn tafeldame is nog een actieve politiek journaliste en heeft zo nu en dan een sterke eigen mening. Buitengewoon. Het ging er op en echt niet alleen over politiek. Dat wij in den Bosch een kort en sterk stopwoordje hebben is bekend, maar kennelijk ook in gebruik in Haagse kringen. Heerlijk wat een mensen en wat een leven zo. Gelukkig ook een motorrijder die samen met mij Henk nog eens ondervroeg hoe het in hem op kwam de motor vrijwillig te verkopen. Misschien is Henk wel de slimste.
Toen bleek de Engelse invloed in deze streek. In het dorp van 1 van de gasten heeft een Engelsman een oud gevestigd restaurantje proberen overeind te houden en daar investeerden deze mensen veel in door er vaak te gaan eten. Toch ging dat niet goed en probeert nu een nieuwe uitbater, weer een Engelsman, het opnieuw en niet zonder resultaat, kennelijk. Dat gaan wij nu morgen massaal met zijn 8-en controleren. Wat we willen eten, vlees of vis, want dan kunnen ze het hem doorbellen. Tja, Engelse restaurateur dus. Ik heb ook maar aangeven vlees te willen en medium, dan kan hij vast beginnen. ..

En het gaat steeds beter, nou ja. Kon eergisteren de vuilcontainer niet halen met een wandeling die, naar ik dacht 1,5 km ver weg lag. Bij controle bleek dat toch maar 600m te zijn. Haal de helft al (heen en terug 600m) Toen ik mijn lieve schat, die uit bed wilde glippen gisteren om te gaan douchen en dacht dat ik nog sliep, stoer terug riep met: " Schat blijf nog even want ..." zei ze meewarig " ach lieverd, probeer eerst de vuilcontainer te halen" . Tja, dat zal vanaf morgen wel lukken (die container hè) omdat ik straks de laatste pillen neem.

Het leven is goed, ook in Frankrijk en het weer is prima!

FRANS

FRANS IS WEER BEZIG

Jaren was ik gewend bij één ontwikkelaar eerst met Frans een paar van zijn onschuldige, maar heerlijke moppen door te nemen en dan pas aan het werk te gaan. De schaterlach van hem maakte elk project haalbaar. Heeft Frans me weer gevonden, ook met pensioen en belooft me ‘actueel te houden’. Zal het wel goed vinden dat we het delen. Hier de eerste drie.

1.

Piet zit te vissen, Ad staat er al 4 uur achter te kijken.

Piet wordt het zat en zegt:" waarom ga je zelf niet vissen "

Ad:"heb ik geen geduld voor "

2.

Wanneer heb jij je vrouw leren kennen vraagt Harry: "ongeveer drie weken na onze trouwdag"zegt Theo

3.

Hoe maak je een man gek in bed?

Verstop de afstandsbediening

Overwegingen

DIGITALE OVERWEGINGEN NAAR EEN VRIEND/COLLEGA OP ZONDAGAVOND 25-03-07:

Gelukkig kunnen we, denk ik, beiden zeggen dat we een rijk leven hebben. Ik geniet nog steeds elke dag, al ben ik vandaag, op de verjaardag van Matthijs, de jongste zoon (18), met alle kinderen  en kleinkinderen 3x even opzij gaan zitten in de medio chemo kuur. Dan zie ik de drie grootste kinderen hun optimale zakelijke en persoonlijke succes gehaald hebben. Met schatten van echtelieden met hun eigen succes en liefde. Dan zie ik mijn Jorinde moeder zijn van allemaal, geliefd en geprezen en onze beste vrienden, die ‘even’ aankwamen niet voor het eten vertrekken. Hun vishoofdgerecht van vandaag wordt opgehaald en ons extra voorgerechtje. De vriendin en vriend van de jarige zien met verbazing hoe we dan ineens met zo’n 15 man aan tafel zitten. Ook mijn schoonouders schuiven natuurlijk aan.
De zon scheen. De oudste kwam met vrouw met kind tijdig terug uit Friesland. De jongste dochter (tante Roosje,’de lievelingstante’ noemt ze zichzelf bij alle drie de kleinkinderen) vangt nu even die kleine weer op. Dan delen we de liefde en de vreugde en poog ik een soort gebed voor het eten uit te spreken wat terecht wordt afgebroken met ‘ God wat hebben we het goed – Smakelijk’

Dinsdag brengt de NS (wij wonen op het station niet overstappen)  en KLM ons naar Toulouse waar vrienden ons opwachten. KLM zorgt van Schipholdeur tot Toulouse buitendeur vv voor ons; dat lukt met 1 memo. Lopen lukt tegen die tijd meestal wel, maar je weet nooit welke afstand en hoe het die dag is. Niet mijn ziekte maar de chemo sloopt me tijdelijk. De slokdarm is operabel zit bij de beste in Rotterdam (Prof Tilanus). Vertrouw er op dat ik volgend jaar met jou een broodje ga eten  in bescheiden hapjes.

Jammer dat de makelaardij zo weinig tijd voor de mens heeft. Heerlijk dat wij elkaar zo goed weten te vinden. Heerlijk dat jij er bent. Hou me in de gaten.

Misselijker kan toch niet?

Dat ik me even gedeisd hield is helaas het gevolg van de chemo. Wat is het veel en wat was het een nacht. Dit was de 'misselijkste'. Veel wakker, veel rondgelopen, veel brand in de keel. Schuurpapier is het. Wat moet je er tegen doen? Mijn huisarts, die begin van de middag langs kwam, zo tegen het einde van het interview met het Brabants Dagblad had er ook geen pasklare oplossing voor. Wel kon hij nog meer bedenken waar je last van kan hebben, maar daar wordt je keel niet beter van. Ook nu, donderdagmiddag eigenlijk behoorlijk beroert, maar we komen terug uit dit chemo dal. Moet wel, want om 18.00 uur ga ik met Elly naar Jacques van de Waal. Buurman/maatje/gouwe makker die knokt om te herstellen van een gruwelijke operatie in het GZG (hartje stad). Dat duurt al even en zijn Riekie, die van die veel te kleine PvdA plaat, is nu bijna 24 uur per dag aan het hollen om hem te bezoeken, thuis de boel overeind te houden en de PvdA in de Staten te bedienen (dat laatste neem ik aan). Kijk zo haar huis in vanuit mijn eetkamer en zie daar vaak te laat het licht branden. Ook haar mails en betrokkenheid met anderen moeten veel emotie kosten. Van Jacques kan je alles verwachten. Vorige keer na een heftige ziekte begint hij zomaar spontaan keihard te werken voor het bestuur van de Vereniging van Wijkeigenaren van het Paleiskwartier. Stille man met enorme veerkracht en pittige oogjes. Een vechter zoals ik er weinig ken. Met bindende talenten. Woont waar hij van droomde, maar had dat zo graag gezonder gedaan. We gaan naar hem toe, hoop ik.

Was (te?) druk vandaag. Het interview moest echt. Over de overname waren immers echt misverstanden ontstaan.  Alsof de ''nieuwe" partners ineens bedachten van "kom op, laten we Van der Veer Makelaars eens kopen in de opheffingsuitverkoop". Dat ik mijn belang al had verkocht eind vorig jaar na maanden van voorbereiding en toen nog gezond, daar zelfs met hen al uitvoerig over gesproken heb weten zij en wij alleen. Kwam hen toen even niet uit, maar bleven strategisch meedenken. Boden vanaf het ziek zijn direct aan het management te steunen, mijn plaats in te nemen (nou ja ..... hoezo vervangbaar) en heroverwogen weer de gehele of gedeeltelijke overname samen met de aanwezige partner. Dat ging alleen anders.
Zoals ik het vandaag noemde; de aanvankelijke overname was een 8,5. De huidige een 9,5. Alleen liep de communicatie niet handig, maar ja, wie wordt er dan ook ineens ziek. De afronding loopt nu heel snel. Mijn artsen willen mijn energie de ander kant op en dat doe ik dan ook. De partners zijn perfect bezig, al komen ze natuurlijk extra veel tegen als de club binnen enkele weken groots wordt uitgebreid. Omdat de kennis bij hen op het schap ligt en we elkaar al zoveel jaren door en door kennen hebben we de eerste stunts al meegemaakt. Over inhoudelijke zaken, vooral projecten. Indrukwekkend. Opdrachtgevers zeer enthousiast. Wordt wat. Geef het nog een paar weken en mijn bescheiden kantoor puilt uit; doet het nu eigenlijk al,
Dat was ook bezoek vandaag; geld, accountant, terug van de notaris. O nee, die kwam lunchen en bericht doen in de sfeer van: "en bemoei je je er vooral niet mee". Kan ik ook rustig doen nu ik weet dat de notaris en hij er stevig inzitten met de partners en ze het allemaal over hetzelfde hebben. Afronden heet dat.
Dan nog even met een opdrachtgever een mensen gesprek gehad. Corporatieland beweegt kwamen we achter, volop. Mooie pet Henk. Ik koester hem!

En de KLM? Geweldig. Ik kwam op het idee dat wij dinsdag a.s., als wij naar Toulouse gaan, misschien wel een heel eind moeten lopen en dat ik dat helemaal niet kan. Een mailtje doet binnen een paar uur wonderen; de minicar (chemokar noem ik het bijna) staat klaar op Schiphol en in Toulouse. Tjonge, nu dat schuurpapier mijn keel uit ......

Kaal thuis

Kort medisch:

Inderdaad op donderdag keurig op tijd bloed afnemen en naar de oncoloog. Dat was toch niet de in eierstokkanker gespecialiseerde maar degene die bij mij, naar later bleek (geheugen <> chemo) de intake deed. Alles goed, nou ja wat heet. Alles heeft de noodzakelijke opdonder gehad. Waar zijn de witte bloedlichaampjes enz. Maar prima voor start tweede ronde en ….. geen tussentijdse controle nodig in 3 weken, dus .. Inderdaad we gaan de laatste week in Frankrijk doen en die tickets waren dezelfde dag besteld.

FRANKRIJK:

De herkenning: Jan was er weer, stond me op te wachten, met zijn lieve Hella. Op de afdeling de bekende verpleging, maar oeps; die kamer ging fout. Ik naast een oudere dame en Jan? Kwijt. Dus … Even tijd om het op te laten lossen, lunch beneden en terug op onze oude kamer. De intake, het infuus, de start onderzoeken, de jonge coassistent gevolgd door de afdelingsarts en de oncoloog. Overtreffende trap, maar lekker zo’n academisch ziekenhuis. Je voelt er je goed mee. Zeker. En deze oncoloog was minder blij met Frankrijk en leerde mij hoe me in het Frans te handhaven bij incidenten. Heb toch de hele status maar meegenomen, is veel Latijns bij dus zal wel goed komen.
De herhaling geeft vertrouwen. Minder onzeker. Je weet wat je verwachten kan. De volle laag kwam weer en viel nu mee. Spoelen, chemo, spoelen.

En op de donderdag blijkt een feestje in de verplegingsruimte. Er was iemand 25 jr. verpleegster in dit huis en vierde dat geweldig leuk. Hapjes en drankjes en je snapt het al; Hella gaat even cadeautje scoren en dan hebben Jan en ik toastjes voor de rest van de dag. En een kus van de jubilaris.
Gedurende deze chemo beurt hebben we nog meer herkenningen in de personele sfeer, goede gesprekken, adviezen en discussies. Heerlijk die betrokkenheid en de manier waarop ze met deze twee oude mannen omgaan. Maar de haren vallen er niet minder door uit. Mijn hoofdkussen lijkt wel een hondenmand van een hond in de rui. Advies: weer naar de kapper en nu radicaal. Dat doe ik na thuiskomst en heb nu echt een pet op want ik kan dit niemand aandoen. De dames van Hoepelman loodsen mij direct de zijkamer in vanuit de keidrukke salon, kus, “hoe is het? Zo klaar. Ook zonder chemo doen mensen dit” en 15 minuten later sta je kaal buiten. Warm van de ontvangst en de pet, raar gevoel op de kop. Ik lijk wel een bewaker van de horeca; mis alleen de gespierde nek en het getrainde lichaam. En de bij hen behorende ongenuanceerdheid. Maar zelf merk je er later minder van dan degene die het moeten aanschouwen. Dat geeft vooral voor Roosje bij thuiskomst een grote schok en huilreactie en vanaf dat moment waarschuwen we iedereen voor ze binnenkomen. Na deze berichten hier dus niet meer. Zit nu, zondagavond laat misselijk op de bank, steeds misselijker te worden, maar ook dat is herkenning.

Haren op de badrand

Drukke week, zo na de overname start, want er komt wel wat voor kijken natuurlijk. Ook veel aanloop en goede gesprekken en het eerste zakelijke gesprek wat we samen deden was meteen heel bijzonder. Kreeg toen een bevestiging van de juiste keuze. Je zag de opdrachtgever kijken naar Toine Naber. Onderzoekend en bevestigend en aan het einde van het voor allen belangrijke projectgesprek was er geen enkele twijfel meer. Als ik snel beter zou zijn en het weer over zou nemen zou dat bijna een teleurstelling betekenen. Geweldig!

Maar op de badrand verschenen toch lange haren. De pet zal van pas gaan komen. Goed dat Theo Bouman mij een selectie Panasonic petten biedt; alle kleuren zei hij. Ben benieuwd, maar moet nu eerst gaan chemo-en in Rotterdam. Kwam mar niet aan de weblog toe.

Het diner maandagavond met de nieuwe partners was heel bijzonder. We hebben ze overladen met attenties en leermomenten. De bestelbus van ons kantoor stond lomp en schoon geparkeerd voor de ingang van het geweldige restaurant en nog zagen ze hem niet. Maar blij verrast heb ik ze toch de sleutels overhandigd. Geweldige avond met geweldige mensen. Ze hebben in de afgelopen 3 dagen keihard gewerkt en al veel Naber kennis en kunde en mensen ingezet. Vandaag stond het ook in de krant en accountants zijn druk bezig om te kijken of ergens lijken in een kastje zitten, maar dat is natuurlijk theorie met een Janneke bij onze boekhouding. Die noteert elke pen en elke euro.

Maandag stond echt in het teken van afrondende gesprekken met de eigen mensen over de portefeuille en dat liep geweldig.

Dinsdag vriend Frans, mijn privé piloot, gesproken en, zoals met hem gebruikelijk, weggedroomd en gediscussieerd. Daarna naar de accountant waar, zoals gebruikelijk, de noodzakelijke info van mijn  Van Lanschot weer ontbrak. Die weten pas 2 maanden wat de situatie is en hebben al 5 maanden de vraag liggen even alles op een rijtje te zetten. De snelheid van hen kan je aflezen aan de reclame op de toren van hen op het Paleiskwartier. De betrokkenheid is nul. De deskundigheid verdrietig. Maar ja, wat zeur ik, ga alleen maar een zware operatie in met een betrekkelijke overlevingskans. Je hoeft als bankier, zelfs als je elkaar goed kent, toch niet overal rekening mee te houden. Je moet toch netwerken en voorzitteren en bezig zijn met jezelf? Vergeten wat ik voor hem betekende en zelfs in nood nog reageren met dat je eens zal kijken of je iets kan doen. Gelukkig heb ik reageren mij andere relaties heel anders merkte ik de laatste weken. Maar die zijn gewend betrokken te zijn en veelal afhankelijk van hun eigen handelen.

De lunch met mijn corpo maatje, net terug van een heftige buikoperatie (ja een vrouw dus) was hartverwarmend. Bijgekletst maar niet vel gegeten want de hele familie van ons voelt een buikgriep aakomen en dat kan me de tweede chemo ronde kosten, dus kalm aan. Maar we zijn weer bij samen en zij kan door met Volkshuisvesten!!

Met de tekst schrijver gekeken of er een boek zit in de columns en web log en daar hoor je meer van.

Ga nu eerst naar Rotterdam. Tot zaterdag Remco me daar van de slangen verlost.

En intussen is die lieve schat van me hoofdverpleegster geworden met 2 zieke kinderen en een beetje zieke vent, maar die gaat ze nu wegbrengen.

Zal vandaag druk worden nu in het Brabants Dagblad de overname staat.

Lef

Toen we in de jaren ’60 en ook nog begin’70 bouwden om de woningnood op te heffen, was er weinig architectuur ambitie. Saai, lange rijen, eentonige straten, domme parkjes was het overheersende beeld. Veel Woningwetwoningen en veel in de huursector, want dat was goed voor het volk; Volkshuisvesting dus. Na die jaren kwam ik het vak in. Vooral als adviseur van aannemers, architecten en andere initiatiefnemers. Het woord projectontwikkeling namen we nog niet in de mond en je moest dingen naar de gunst van de gemeente. Die had toen immers nog de meeste grond in bezit. Het ging er dus om iets bijzonders te doen. Ook de grondverkopende gemeente, want toen kostte grond nog gewoon een m2 prijs die afhankelijk was van de ligging en kwaliteit. En hoe groter de kavel, hoe hoger de prijs. Dat klinkt logisch, maar is het al jaren niet meer. Nu wordt de hoge kwaliteit van de te bouwen woning genomen als maatstaf voor de hoogste grondprijs. Daarom zijn we mogelijk de parkjes en groen vergeten in de wijken van de laatste jaren.

En in die begin jaren bedachten we echt leuke zaken. Zoals split-level woningen; verschillende niveaus tussen voor- en achtergevel en dus veel trapjes; maar heel gezellig. Of bungalows in een kwartet gebouwd. Later woningen aan het water. Ook op Maaspoort deden we pogingen ons te onderscheiden. Woningen die nu uiterst populair zijn werden echter toen moeizaam verkocht. Open huizen puilden uit van de belangstellenden. Iedereen vond het geweldig…… voor een ander!

Dat is nu even anders. De koper heeft lef en smaak gekregen en is te beïnvloeden. Dat maakt het werken wel veel leuker!

DEAL

Van der Veer Makelaars bv heeft een nieuwe eigenaar. Professionals die de zaak zullen voortzetten met onmiddellijke ingang en op een manier die men van ons gewend was. We kennen elkaar al vele jaren, deden eerder met elkaar een samenwerking/overname en zijn bij hetzelfde soort transacties en professionele opdrachtgevers betrokken. ZIj doen er ook nog Bedrijfsonroerend, grootschalige hypotheekbemiddeling en franchising bij. De omvang van de bedrijfsactiviteiten zal grofweg 10x de onze zijn. Onze grootste opdrachtgevers zijn vrijdag persoonlijk geinformeerd. De overige berichtgeving moet ik aan hen overlaten. Dat kunnen zij veel beter.
Net als vorige keer met hen; de deal duurde geen 2 uur; de bijpassende wijn was goed en een afsluiting van de laatste chemo pillen. Achteraf een afrader. Maar zielsgelukkig kwam ik met de trein terug van dit gesprek met vrienden; maten. Mijn bazen dus vanaf nu, want ik ga nu echt, zeker na deze heftige week me geheel uit het beleid terugtrekken. Me wel, voorzover mogelijk, bemoeien met de woonproducten, maar dat is therapie. Na mijn herstel zal ik me zeker melden om mee te werken aan het optimaal haalbare wonen. Dat willen ze ook.

Een goede buur?

De herrie makende beneden buurmensen hebben een excuus kaartje gestuurd en beterschap beloofd. Andere buren steunden mijn interventie waarvan er 1 vroeg de reactie vooral niet integraal op de weblog te zetten. Natuurlijk niet. Mail gerust. Ik maak hier toch geen schandpaal van?!

Mijn vroegere buur meldde zich ook. Kijk maar bij de reacties. Tjonge heerlijk hem weer digitaal aan de lijn te hebben. In onze tijd hebben we samen het overlijden van zijn schat van een vrouw helemaal meegemaakt. Alle lieve buuvrouwen kookten, deelden, streelden haar en hielpen. Gewoon delen. Goed dat te mogen doen. Op de dag dat wij onze koperen bruiloft in een zaaltje vierden overleed ze. Hij had de helderheid van geest de wagen van de begrafenisondernemer om de hoek te laten parkeren "want dat is zo naar voor als de buren van hun feest thuiskomen"
Hij werkt dag en nacht in zijn geluidsstudio en zo kon je hen, als je op een onmogelijk tijdstip vertrekt, bij je auto-caravancombinatie aantreffen om je uit te zwaaien. Mazzel, want even gemakkelijk kom je er in de bocht pas achter dat er deze keer een afscheidskaartje onder je ruitenwisser zit. Of hij gooit een kaartje in de bus met op de envelop de waarschuwing: 'pas op dit is een brief' . En zijn al weer jaren nieuwe liefde deelt zijn leven in alle opzichten.
Nu reageerde ik natuurlijk direct;

Van onze gevoelens voor elkaar,

Van wat we samen deelden.

Van naast elkaar wonen heel veel jaar,

Van al die zo verschillende beelden.

Van het zonnetje dat scheen in je huis,

Van een mens die liefdevol moest sterven.

Van het dragen van een kruis,

Van liefde die je van elkaar wilt erven.

Soms denk je dat een strijd,

Geen winst meer bieden kan.

Raak vooral dan geen vrienden kwijt,

Die heb je juist dan nodig, elke vrouw en man.

Ieder draagt het zijne bij,

De een medisch, de ander door ervaren.

De een maakt je van donkere dagen weer vrij,

De ander weet je te bedaren.

En lieve mensen, altijd weer,

Komt een goede, soms rare buur,

Op tijd bij Van der Veer,

Op soms een heel vreemd uur!

Maar … eind goed al goed.

EInde eerste ronde

Zo, gisteren 'eindcontrole' gehad in Rotterdam en vanmorgen laatste setje pillen in de yoghurt verstopt en ingenomen. Alles klopt zei ze, mijn eigen oncologe die ik volgende week moet missen omdat de schat dan naar een medisch congres moet. Nee niet op de Veluwe; Zwitserland. Het is afzien. Maar ze meldt het welk al keurig (ook de vorige keer) en kondigt aan dat haar collega die dan de opname ook regelt voor de volgende toer, ook gespecialiseerd is. Gelukkig denk ik, tot ik hoor dat dat eierstokkanker is en ik me afvraag of ik daar voordeel van kan hebben. Mooi toch, zo'n super gespecialiseerd academisch ziekenhuis en waar je toch allemaal kanker aan en in kan hebben. Ik maakte me echt zorgen toen wij er naar toe gingen, dat ik zou horen dat de kuur niet aansloeg omdat ik me, op 3 echt heel slechte dagen na, verder relatief goed voel. (als mijn baas dit maar niet leest want nu vindt hij het nog goed dat ik een beetje werk). Maar gelukkig; benmerg en bloedlichaampjes verminderen volgens schema flink. Waar ik tegenwoordig blij mee ben, ongelooflijk. We gaan dus door en volgende week mag ik weer voor drie dagen. Goed dat ik mijn oude en toekomstige kamergenoot Jan en zin vrouw weer tegen kwam. Die kwam bijtanken. Slikt geen pillen want daar stierf hij bijna aan, maar loopt met een druppelaar (ja inderdaad, elektronisch) en moet een wekelijkse oplaadbeurt hebben. Donderdag zien wij elkaar weer voor drie dagen en de verpleging blijkt al bezig met een aanvullende cursus 'hoe houd ik mannen die denken lollig te zijn aan het infuus'. Ze hebben ook van die stevige dames en heren daar die, volgens gerucht voor die 2 nachten niet worden geselecteerd op medische, maar communicatieve vaardigheden. Jan is nl, net als ik, in afwachting van zo'n heftige slokdarmoperatie. Alleen hij loopt er al bijna een jaar op te wachten, zat helemaal verstopt (passage problemen heet dat netjes), kreeg een longembolie en moest de 3 after kuren vooraf krijgen. Krijgt nu dus zijn 6e kuur en mag ervaringsdeskundige heten. Hij is zelfs nog steeds beren positief. Ik zou dus een oude zeur zijn als ik beweer het zwaar te hebben. We zeiden er klaar voor te zijn en wat onze dames toen dachten toen ze elkaar aankeken weet ik niet, maar waarom ik toen spontaan aan mijn verstandige schoonmoeder moest denken kan ook niet toevallig zijn.

Is het leven dan een en al humor in mijn situatie. Nee bepaald niet. Maar ik speel geen komedie. Ben niet tegen beter weten in bezig. Koop geen bioscoop kaartje voor over 2 weken en zeker niet voor over 4 maanden. Plan helemaal niks ver vooruit. Ga met plezier naar onze informatie avond (kijken)afgelopen woensdag, maar wandel 'dat hele stuk' naar de markt wel met stok, maar vooral zoon Matthijs en vraag na afloop een medaille. Operatie zien we tzt. Niet alles tegelijk, maar ontloop het niet. Praat er ook gewoon over en verlang er naar dat gehad te hebben. Kan me voorstellen dat de tweede en derde kuur veel zwaarder worden, maar moet ik nu gillend weglopen? Sliep vannacht maar enkele uren. Maar lig niet te piekeren. Gebruik waarschijnlijk te weinig energie.
Geniet van de komst van veel vrienden ook met verhalen n hoe zij net niet doodgingen. Leukemie, 20% kans en gruwelijk eigenwijs en positief de strijd aangegaan. Alles geregeld, de totale vervanging van jezelf. De dosering van de medicijnen door zijn eigen vriend laten bijsturen en nu, bijna 20 jaar verder een goede motorvriend wiens barrekening ik 's-avonds niet wens te betalen (alleen als wij uit zijn natuurlijk, want verder is de man de matigheid zelve)

Genieten ook van het bezoek van 2 collega's die kijken naar wat we samen kunnen gaan doen. Genieten van het bezoek van mijn oud collega die even is gestopt met een enorme klus op ons vakgebied, is immers al midden 40 en zich heroriënteert op een nieuwe uitdaging. Een kanjer van een vent. We deden het gewoon altijd; even elkaar ontmoeten, kort bijpraten, consequent naar elkaar, gaan voor het vak. Jaren niet gezien. Komt met een bos bloemen waar je niet overheen kan kijken en....... een flesje polish voor krassen weg te halen van nieuwe auto's. Speciaal gekocht voor Jorinde. Zo'n jong is toch consequent gek. Dat zijn vrienden en die maken je sterk. Sterker dan die ene, enige 'opdrachtgever' die zich zorgen maakte of ik wel alle uren had gewerkt. Maar dat is natuurlijk een incident en een vergissing.
Kom maar op met die pilloze week.

Het Kabinet wordt gepresenteerd

Voorbeeldige avond 7 maart 2007  in Central

Doopbeelden

Energie problemen

De hele dag gisteren bezig geweest. Veel op kantoor. Met plezier en kon maar niet ophouden. De eerste uren doet een laptop het op je bed prima, maar om 12 uur ben ik verticaler gaan werken. Je begint wel met uitgeruste voeten. Dat is het voordeel. Velen gemaild, zakelijk. Velen gebeld. Zakelijk. Veel een tik meegegeven.
Op kantoor dus iedereen gesproken en eind van de middag hadden we een volle vergaderzaal om er nog eens even flink over te praten. Over hoe we op een andere manier omgaan met de verkoop. Integraler, minder hokjes. Dat roept weerstand op. Maar uiteindelijk snapt iedereen daar toch het voordeel wel van en voor je het weet ben je de cursus ‘verkoop nieuwbouwwoningen’ in-company aan het geven. Fijn gevoel dat dat kan. Merkwaardig als je bedenkt hoe ik een paar dagen geleden was en dat een rolstoel achter de hand is.
Als je zelfs 's-avonds nog bezig bent, na het mee-eten door vriend Henk en een heerlijk gefilosofeer met hem, maak je je zorgen. Zouden de chemo pillen soms activeren als je ze inneemt met yoghurt? Dus niks slopen, maar pep. Pas om twaalf uur kon ik naar bed, waar ik vervolgens de hele nacht geen oog dicht deed. Daarom lag ik er tot 11 uur nog in en ging ik eens proberen of de slaap me nu overvalt, al heb ik die pillen weer ingenomen met yoghurt.

een dag waarop ik vogels in vluchten,
aan de horizon langs zag trekken.
langs bewolkte luchten,
vooruit, met lang gestrekte nekken

en had ik niet even iets aan de koers gedaan
dan kwamen ze massaal op de verkeerde plaats aan.

En vandaag? Riekie belde, van die inmiddels enorme PvdA plaat waar ik nu tegenaan kijk, nu met foto van de gedeputeerde. Komt om 11 uur op de koffie, kunnen we het er over hebben. Oeps; hollen, douchen, vet op het huidje, lekkere luchten en .. koffie. Heerlijke klets samen en als ze vertelt van de giga operatie van haar lieve Jacques word zelfs ik stil. Wat een mens. Wat een kracht samen. Wat maken ze mee. Delen is heerlijk. Bij het verlaten van ons perceel is inmiddels 'haar makelaar' (onze Rudy) ook binnengekomen voor een kort werkoverleg met mij en neem ik waar dat die twee elkaar gevonden hebben. Tjonge, Rudy maar denken dat klanten die extraaandac\ht verdienen en/of wat rijper zijn meer op Cees en mij vallen. De oen. Al dit soort verstandige dames dwepen met die jonge god die niet van ophouden weet. Na een overleg met hem en ons Renée, mag ik lunchen, rusten en Chiel ontvangen. Daar doe ik gekke dingen mee op het gebied van de Volkshuisvesting. hij linksom, ik rechtsom of binnendoor maar altijd onderweg naar hetzelfde doel; betere woon- en leefomstandigheden die betaalbaar zijn. Allebei bevlogen en gestoord. Gevaarlijk voor wie ons voor de voeten loopt. Voor wie de boter er uit braait. En zo al pratende lopen wij wat projecten van ons langs en wat kennen wij samen weer veel mensen. Wat gebeurt er veel ondeskundig om ons heen en wat kunnen wij ons daar druk om maken. Heerlijk jong. Had pas dit weekend gehoord dat het wat minder is met me. Meldde zich in de sfeer van: 'let ik even niet op je en dan dit ...' Zit dan tegenover je en je ziet hem denken, wat hij later uitspreekt ' is die goser wel echt ziek, de drukte maker'  Wat hij niet weet is dat het mede zijn 'schuld' is dat ik me op zo'n moment zo goed en rijk voel. Dat ik daarna op de bank in de tv kamer plof, erg moe maar voldaan, moet hij hier lezen, maar daar heeft die knaap het veel te druk voor om zover het artikel uit te lezen.
Rijkdom!!!

Dit was het weekend

Om aan het einde te beginnen; die rolstoel is de kelder niet uit geweest, want vanaf woensdag is het beter blijven gaan en nu, zondagavond stabiel.

Gisteren een wat drukke, maar gezellige agenda. Wat rustige start, koffiebezoek. Snel, want we zoeken nog een pet.
Rap naar de stad; St. Jan, eindelijk en wat branden er veel theelichtjes bij de heilige moeder.
En als je een degelijke pet en een leuk jack zoekt is de overbuurman (Brabants Jachthuis) toch dichtbij en goed gesorteerd (en geprijsd), "maar dan heb je ook wat".
Precies op tijd thuis voor onze vrienden uit de straat; eindelijk want wij konden aanvankelijk niet terwijl zij onze primaire steun zijn. Maar ja, normaal masseert zij mijn lijf; nu de geest. Daarna mijn kantoorcollega met leuke relatie en dat was ook erg gezellig, al had ze veel te ver weg een leuk appartement gekocht; verdorie. Blijkt dat contact ook weer door mij te komen. Ik maak er bij ons een gewoonte van!

En omdat Roosje even weggebracht moest worden naar haar oppas op Luna, licht van haar scooter van de wijs was, deed Jorinde dat met haar nieuwe bolide. Komt me huilend vertellen dat ze een ongeluk gehad heeft. Een deuk in de spiksplinternieuwe Yaris en ook in een andere auto. Inspectie de volgende morgen toont inderdaad een stoffig veegje op beide wagens. Schat. Stress? Knuffel.
Rust na het eten en dan de avondvrienden. Daar eten we normaal mee, maar dat durven we nu niet. De laatste keer, kort na mijn ziek worden hadden we een onvergetelijke zaterdagnamiddag en -avond bij hen en in een restaurant. Vanavond zouden we wel zien hoe lang ik het vol zou houden; lang bleek later. Maar kort qua alcohol, want wie al die flessen wit leegdronk; ikke nie, 2 glaasjes. Maar de discussie is traditioneel vel. Onze dames kiezen soms wel, veelal geen partij en het gaat verdorie altijd over wonen/bouwen/ontwikkelen/concepten/herstructureren. Nooit vrijblijvend. En de zakelijke verhoudingen van ons zijn daarbij al helemaal niet relevant. Het ergste wat ons kan overkomen is dat wij het volledig eens worden en 'er uit zijn'. We praten niet om te praten, maar om er echt iets mee te doen. The day after zien we wel wat er is overgebleven. Onvergetelijke avonden en we zeggen het echt tegen elkaar.
Laat naar bed gaan had ook te maken met een briefje in onze hal dat een bewoner zijn jaarlijkse feestje gaf en of wij hun op voorhand wilden excuseren. Oeps, als we dat allemaal gaan doen hebben we om de twee weken zoiets in ons gebouw.

Om half drie konden we nog niet slapen van de belachelijke herrie, die ik voorheen zelfs in mijn vrijstaande boerderij op een vroeger tijdstip van de dag niet zou durven produceren Ik probeerde het met mijn eigen MP3 speler te compenseren, hoopte na elk nummer van de buren dat het op hield en ben uiteindelijk pas om kwart over drie eens gebruik gaan maken van de uitnodiging op het briefje om aan te bellen. Minutenlang stond ik voor paal voor de deur. Eerst vanuit de hal, later bij hun voordeur. Via de zij-glaspanelen zag ik dat men keek, me aankeek, zelfs de gang in kwam, mee begon te kloppen op mijn kloppen, maar niet in beweging kwam. Dat werd dan toch maar de politie bellen op de stoep van de 'goede buur' die uiteindelijk na minuten bellen wel naar buiten kwam. Spontaan was het gedaan met de muziek. Eindelijk einde feest. En nadat ik nog meer uren wakker had gelegen (en Jorinde natuurlijk ook) bedacht ik dat dit in de grootste achterbuurten nog niet zou gebeuren. HALF VIER WAS HET!! Rond vijf uur sliep ik weer. Later bleek een andere (beneden-) buurman een uur eerder hetzelfde te hebben meegemaakt, er ook niet inkwam en de politie ook al had moeten bellen., die dus pas op het 2e verzoek een uur later reageerden.
Vanmorgen alle bewoners een kopie in de bus gedaan van mijn brief aan de eigenaresse van het gewraakte pand. Die kan nu op zoek naar een verre vriend.
Ongelooflijk; in 35 jaar makelen en eigen huis bewonen heb ik dit nog nooit meegemaakt.
In mijn gezin worden weddenschappen gesloten wat de bewoners nu als reactie gaan doen. Uiteraard komt dat hier te staan.

Zondag, moe, op de koffie mijn oudste vrienden (zo'n 35 jaar al) ontvangen. Hij had zo lief geschreven dat hij me jaren kon adviseren, maar nu ook machteloos stond. Was als vanouds en we hebben alles weer doorgenomen.
Daarna naar Luna; dopen. Heerlijk die St. Jan, die doopfont, Frits van de Ven, weer Maria! Geen uiterlijkheden graag; de inhoud!
Luna keek met haar kanjers van ogen naar al die opa's en oma's, al die familie, vrienden en bekenden en leek dwars door mensen heen te kijken en te berusten. Het zal goed komen; die blik. Voor iedereen een eigen betekenis.

Licht wordt in ons leven,
Door God en onze ouders meegegeven.
Zaterdag nog verduisterde de aarde de maan,
Zondag kon ze al weer lichtend aan de hemel staan.

Na de kroeg om de hoek van de St. Jan naar huis, eten bij Johnny en nachtrust inhalen.

Morgen weer een dag.

Weekend

Vandaag gaat het minder slecht, al was ik vaak en uiteindelijk al om 6 uur wakker. Maar overdag een stuk beter. Zelfs het idee opgevat samen met Jorinde de vrijdagse lunch op kantoor te gaan gebruiken. Frites etc. Goede gewoonte en die kwam goed aan! De conditie bleek merkbaar beter, zodat de rolstoel die besteld is zondag bij de doop nog niet nodig is misschien.
Heerlijk op kantoor een aantal zaken door te nemen en kennis te maken met nieuw jong talent van het buur-hypotheekkantoor. Allemaal klaar voor de storm van a.s. woensdag als de vele honderden kandidaten kennis kunnen nemen van het nieuwe projectdeel in het Paleiskwartier, Het Kabinet. Dat zal een drukte worden in Hotel Central waar ook bijna mijn hele gezin het kantoorteam komt versterken.

Gisteren eens de politieke web-logs van de deelnemende partijen aan de Provinciale verkiezingen bekeken; bijzonder. Wat een energie wordt er gestopt in het onderling tegen elkaar afzetten en uit de schulp komen. Heerlijk. Hoop dat het straks allemaal wat opener wordt in de toren aan de Brabantlaan en bedrijfsleven en politiek elkaar wat beter weten te vinden. Voor zover dat al niet gebeurde op wat plaatsen.
Natuurlijk zijn er een paar kanjers, waarvan ik er een aantal ook persoonlijk erg goed ken, die meer dan de moeite waard zijn en dag en nacht in touw zijn voor de goede zaak. Oog hebben voor de menselijke maat. Zo stuurde Onno al heel vroeg een warme persoonlijke beterschapgroet en heeft hij altijd een warme arm en goed gehoor voor je als hij Jorinde of mij ontmoet, waar ook. Ik weet dat hij er echt voor gaat!
Ook Aloysia die ik via Jan al weer heel lang ken gaat voor haar goede zaak. Heeft haar missie en moet je remmen ipv aanjagen. Er gaat geen week voorbij of ik krijg een lieve mail van haar; uit het hart de schat. Tussen haar verkiezingsstrijd door.
Kijk vanuit mijn appartement tegen een rode plaat aan; oeps Rieky, die is klein. Op zo’n penthouse hoort echt een grotere PvdA plaat, maar je hebt nu wel andere dingen aan je hoofd! En zo zijn we allemaal ons strijd aan het voeren.

Maar met mijn weblog loopt het wat uit de hand; het zijn 7.400 kliks en 2.300 unieke contacten. Veel meer als wat ik eerder dacht omdat ik verkeerd keek. En toch belde mij net iemand met heel veel vrije tijd; 'en hoe gaat het met je? Al wat opgeknapt?' En legt, nadat ik nu wel verplicht was even uit te leggen waar ik sta, zijn probleem vervolgens bij mij neer. Nou ja. Dat gebeurt eigenlijk zelden.
Verder alleen lieve, warme en dus heerlijke reacties. En iedereen maar denken dat ik bestormd word met bezoek. Welnee. Niet 1 per dag. Maar dit weekend komt er meer over me heen.

En dat het weekend word weet ik, door de vrijdagfrites van kantoor. Daardoor kreeg ik weer een idee van tijd. Rust uit, denk aan je zelf. Kom gerust. Fijn van die bloemen. Vaas was al een uur leeg! Fijn dat de excursie goed ging.

Eerste chemo controle PRIMA

Voor zover er iets goed kan zijn aan chemo, was de uitslag van het bloedonderzoek en de medische controle door mevrouw de oncoloog vanmorgen prima. Ze was erg tevreden. Op de file van een uur en mijn chronische vermoeid- en misselijkheid en belabberd gevoel na wij ook. Maar tjonge wat en gedoe zeg. Chemo. Schorre stem, slecht geslapen ondanks pil. Met pil is het wel anders wakker worden. Eerst wist je nog waar je was en hoe laat. Nu word je suf wakker en denkt ineens; ' o ja daarom is die smerige smaak in mijn mond'. Slokje, dropje, koekje of zoiets, want eigenlijk smaakt niets.
Maar de oncoloog is een schatje en bloedproeven kunnen snel! Nog maar net bloed afgetapt of je staat nog voor schema al in haar kamer. En dan blijkt ze me helemaal te snappen;
- direct vervolg afspraken controle (8-3) en volgende chemo opname (15-3)
- CT scan (24-4)
en klaar om als het gaat zoals het moet ook 4 weken na de laatste kuur de operatie te plannen na een bezoek aan de prof.
Maar goed dat is gewoon wat je hoopt. Nou ja, verlangen naar zo’n operatie .....
Kwam mijn maat Jan, oud kamergenoot, nog tegen in de gang en hebben even bijgepraat. We hebben samen een kamer geboekt de 15e.

En toen kwam eergisteren een doos per post; KBS, mijn ouwe club. Was ik penningmeester en heb toen kennelijk een goede ingeving gehad. Bij de vertaling van een gezamenlijke Bijbel dreigden wij de boot te missen. Ook bedachten we een soort Jip en Janneke Bijbel concept. Dat blijkt nu beiden goed afgelopen door wat we toen samen bedachten. Gelukkig.
En nu kreeg ik een ontzettend lieve brief van Philippe, de directeur. Beterschaps wensen en bestuursperiode herinneringen. Een doos om op een speelse manier de kleintjes (dus mijn 3 kleinkinderen) de Bijbel te leren. En een boek van Guus van Loenen ' De ziel onder de arm’ (schetsen van spiritueel omgaan met verdriet). Eerder zond Marjet van de KBS al een eigen geschreven bek.
Fijn doet me goed. Maakt me sterk. Steunt.

Zondag doop Luna! Ga daar wel voor de veiligheid een rolstoeltje voor lenen. De St Jan is groot.

De eerste wandeling gisteren is me goed bevallen. Langs het Informatiecentrum en kantoor. Maar dat er een kantoor half weg is was wel de redding. Even bijgepraat en wat werk ik toch met een heerlijk stel mensen. Er komt een nieuwe krant uit. Kijk dan zelf maar als je hier in de buurt woont.