FrankRIJK

Wat hadden we het druk maandag voor vertrek. Iedereen kwam langs. Alles moest nog doorgenomen worden van voorraad, lopende projecten (oeps dat zijn er nog al wat), bijpraten/-lunchen met 2 collega's van kantoor die ik gewoon ook erg miste en een spreekbeurt overdragen. De Lighthouse had recht op een inleiding van mij. Stond al maanden gepland, maar ja, dat lijkt niet te lukken. Lijkt, want je weet maar nooit. Maar Toine Naber verzuimd zijn Tilburgse avond met plezier om in den Bosch een lezing te houden. Wordt daardoor echt een feestje daar. Mariette, de afdelingsvoorzitter en ook lid van Lighthouse zal hem met een korte NVM intro inleiden en ik mag komen eten. Hebben we allemaal een rol. O ja, Esther staat in voor de inhoud, dus daar verandert eigenlijk het minste aan. Daarmee staat ook meteen de positie van Toine en mij vast .....

's-Avonds de vroegere studievrienden (en inmiddels onze huisvrienden al 20 jaar) van Jorinde op bezoek met hun schatten van kinderen. Roosje kon weer aan de slag met films en knuffelen. Die zal later wel een stuk of 10 kinderen willen. (zoekt iemand nog een oppas??) Wat een schatten allemaal. En toen mochten we slapen, let wel, we mochten maar deden beiden geen oog dicht of we voor het eerst op schoolreisje gingen.

De dins-reisdag al om 9 uur een gesprek met Rene Klotz om zaken die nog onduidelijk waren voor de notariële afwerking uit te praten en zoals gewoonlijk ging dat weer razendsnel en ondubbelzinnig. Om 11 uur stond onze chauffeur voor, voor het laatst met zijn huidige Peugot, want eindelijk krijgt Rudy een auto die bij zijn leeftijd past, maar die hebben we dan ook samen uitgezocht. Op sneeuwkettingen na zit daar echt alles op en aan, dus ik ben benieuwd als hij me ophaalt hoe die er uit ziet. Met de auto inderdaad naar het station want in deze chemo staat is dat onneembaar en Matthijs en Jorinde mochten de tassen mee de trein innemen die ons keurig op tijd IN Schiphol afzette. Daar werden we opgepikt direct achter de bagage balie (inchecken doe je natuurlijk op Internet) door een chemokar, of heet dat electro wagen, je kent ze wel; een golfkar voor 4 personen waarvan er 2 achteruit kijken, wij in dit geval. Omdat de serviceverlener ook Brussel Airport gaat doen hadden we vandaag een Vlaamse chauffeuse, bijzonder. Maar we zijn er binnen enkele minuten gekomen. Poorten vlogen open, overal de binnenbocht. Douane keek meewarig naar de pasjes, de KLM slurf mevrouw hebben we uitgelegd dat die dame naast me Strijbosch en Van der Veer heet en dat je dat op een identiteitsbewijs aan 2 zijden moet bekijken. Zo die heeft ook weer geleerd. Alsof een vreemde mevrouw Strijbosch het in haar kop zou halen met zo’n Van der Veer op vakantie te gaan.
Keurig op tijd vertrokken en aangekomen in Toulouse waar denk ik een stagiaire met de slurf bezig ging, want die zagen we zo'n 10 minuten op- en neer wieberen voor ons raampje voor ze contact maakten.
Daar stond een heel ander vervoermiddel klaar. Een stoeltje van het formaat: " o gompie, zou er een invalide kind in het vliegtuig zitten" . Niks, zei mevr de Waard de stewardess, die mijnheer de Waard als captain eerder bij vertrek had aangekondigd en me desgevraagd kon vertellen dat dat niet haar man of broer was, waarop ik er, hoe origineel uitflapte: " zo de waard is ...." " Die stoel is kennelijk voor u"  en warempel ik paste er in. Jorinde moest echt sprinten om ons bij te houden want deze fransman nam echt de shortcut. Allemaal met sleutels en pasjes. Zo waren we in enkele minuten bij de uitgang, geen douane en geen bagage en daar reden we recht op mijn wachtende vriend Henk aan die echt in een spontane deuk ging toen hij dit vreemde trio aan zag komen scheuren. Hij mistte erg zijn fototoestel zei hij. Ik niet. En verdraaid, 10 seconden en daar zagen we onze bagage. Ieder een tas en hup ik werd zelfs tot in de auto gebracht, alsof ik ziek ben zeg. Maar, ik moet er niet aan denken dat ik had moeten lopen. Om 18.00 uur zaten we aan de koffie bij Henk en Annemieke thuis. En onze kamer was klaar, met een computer die nu op ADSL zit, sinds 3 dagen. Anders had ik niet kunnen doen wat je nu leest.

Rust, nou ja. Woensdag hebben ze de geplande lunch met 2 echtparen door laten gaan. Nederlanders. Wonen hier ook al weer jaren. Discussie tijdens de lunch. Gelukkig ben ik dan een rustig type. De chemo zakte, de wijn steeg en de discussie liep op. Is dit een lunch? Dit is een feest. De rook-verslaafde 2 dames moesten zich zo nu en dan terug trekken en dan kon ik even met de heren in de clinch en met Annemieke (wat kan die meid koken) en mijn echtgenote. Maar zodra mijn tafeldame terug was moesten we weer samen. Niets bleef onbesproken en kreten als: - Hou nu eens even je mond; - moet jij vaak complimentjes krijgen?; - laat mij nu eens even, vlogen over en weer. Maar ik was de rustige, wat introverte en tikje ziekelijke man, dus het kan niet aan mij gelegen hebben dat de vonken er af sprongen. Mijn tafeldame is nog een actieve politiek journaliste en heeft zo nu en dan een sterke eigen mening. Buitengewoon. Het ging er op en echt niet alleen over politiek. Dat wij in den Bosch een kort en sterk stopwoordje hebben is bekend, maar kennelijk ook in gebruik in Haagse kringen. Heerlijk wat een mensen en wat een leven zo. Gelukkig ook een motorrijder die samen met mij Henk nog eens ondervroeg hoe het in hem op kwam de motor vrijwillig te verkopen. Misschien is Henk wel de slimste.
Toen bleek de Engelse invloed in deze streek. In het dorp van 1 van de gasten heeft een Engelsman een oud gevestigd restaurantje proberen overeind te houden en daar investeerden deze mensen veel in door er vaak te gaan eten. Toch ging dat niet goed en probeert nu een nieuwe uitbater, weer een Engelsman, het opnieuw en niet zonder resultaat, kennelijk. Dat gaan wij nu morgen massaal met zijn 8-en controleren. Wat we willen eten, vlees of vis, want dan kunnen ze het hem doorbellen. Tja, Engelse restaurateur dus. Ik heb ook maar aangeven vlees te willen en medium, dan kan hij vast beginnen. ..

En het gaat steeds beter, nou ja. Kon eergisteren de vuilcontainer niet halen met een wandeling die, naar ik dacht 1,5 km ver weg lag. Bij controle bleek dat toch maar 600m te zijn. Haal de helft al (heen en terug 600m) Toen ik mijn lieve schat, die uit bed wilde glippen gisteren om te gaan douchen en dacht dat ik nog sliep, stoer terug riep met: " Schat blijf nog even want ..." zei ze meewarig " ach lieverd, probeer eerst de vuilcontainer te halen" . Tja, dat zal vanaf morgen wel lukken (die container hè) omdat ik straks de laatste pillen neem.

Het leven is goed, ook in Frankrijk en het weer is prima!