Dit was het weekend

Om aan het einde te beginnen; die rolstoel is de kelder niet uit geweest, want vanaf woensdag is het beter blijven gaan en nu, zondagavond stabiel.

Gisteren een wat drukke, maar gezellige agenda. Wat rustige start, koffiebezoek. Snel, want we zoeken nog een pet.
Rap naar de stad; St. Jan, eindelijk en wat branden er veel theelichtjes bij de heilige moeder.
En als je een degelijke pet en een leuk jack zoekt is de overbuurman (Brabants Jachthuis) toch dichtbij en goed gesorteerd (en geprijsd), "maar dan heb je ook wat".
Precies op tijd thuis voor onze vrienden uit de straat; eindelijk want wij konden aanvankelijk niet terwijl zij onze primaire steun zijn. Maar ja, normaal masseert zij mijn lijf; nu de geest. Daarna mijn kantoorcollega met leuke relatie en dat was ook erg gezellig, al had ze veel te ver weg een leuk appartement gekocht; verdorie. Blijkt dat contact ook weer door mij te komen. Ik maak er bij ons een gewoonte van!

En omdat Roosje even weggebracht moest worden naar haar oppas op Luna, licht van haar scooter van de wijs was, deed Jorinde dat met haar nieuwe bolide. Komt me huilend vertellen dat ze een ongeluk gehad heeft. Een deuk in de spiksplinternieuwe Yaris en ook in een andere auto. Inspectie de volgende morgen toont inderdaad een stoffig veegje op beide wagens. Schat. Stress? Knuffel.
Rust na het eten en dan de avondvrienden. Daar eten we normaal mee, maar dat durven we nu niet. De laatste keer, kort na mijn ziek worden hadden we een onvergetelijke zaterdagnamiddag en -avond bij hen en in een restaurant. Vanavond zouden we wel zien hoe lang ik het vol zou houden; lang bleek later. Maar kort qua alcohol, want wie al die flessen wit leegdronk; ikke nie, 2 glaasjes. Maar de discussie is traditioneel vel. Onze dames kiezen soms wel, veelal geen partij en het gaat verdorie altijd over wonen/bouwen/ontwikkelen/concepten/herstructureren. Nooit vrijblijvend. En de zakelijke verhoudingen van ons zijn daarbij al helemaal niet relevant. Het ergste wat ons kan overkomen is dat wij het volledig eens worden en 'er uit zijn'. We praten niet om te praten, maar om er echt iets mee te doen. The day after zien we wel wat er is overgebleven. Onvergetelijke avonden en we zeggen het echt tegen elkaar.
Laat naar bed gaan had ook te maken met een briefje in onze hal dat een bewoner zijn jaarlijkse feestje gaf en of wij hun op voorhand wilden excuseren. Oeps, als we dat allemaal gaan doen hebben we om de twee weken zoiets in ons gebouw.

Om half drie konden we nog niet slapen van de belachelijke herrie, die ik voorheen zelfs in mijn vrijstaande boerderij op een vroeger tijdstip van de dag niet zou durven produceren Ik probeerde het met mijn eigen MP3 speler te compenseren, hoopte na elk nummer van de buren dat het op hield en ben uiteindelijk pas om kwart over drie eens gebruik gaan maken van de uitnodiging op het briefje om aan te bellen. Minutenlang stond ik voor paal voor de deur. Eerst vanuit de hal, later bij hun voordeur. Via de zij-glaspanelen zag ik dat men keek, me aankeek, zelfs de gang in kwam, mee begon te kloppen op mijn kloppen, maar niet in beweging kwam. Dat werd dan toch maar de politie bellen op de stoep van de 'goede buur' die uiteindelijk na minuten bellen wel naar buiten kwam. Spontaan was het gedaan met de muziek. Eindelijk einde feest. En nadat ik nog meer uren wakker had gelegen (en Jorinde natuurlijk ook) bedacht ik dat dit in de grootste achterbuurten nog niet zou gebeuren. HALF VIER WAS HET!! Rond vijf uur sliep ik weer. Later bleek een andere (beneden-) buurman een uur eerder hetzelfde te hebben meegemaakt, er ook niet inkwam en de politie ook al had moeten bellen., die dus pas op het 2e verzoek een uur later reageerden.
Vanmorgen alle bewoners een kopie in de bus gedaan van mijn brief aan de eigenaresse van het gewraakte pand. Die kan nu op zoek naar een verre vriend.
Ongelooflijk; in 35 jaar makelen en eigen huis bewonen heb ik dit nog nooit meegemaakt.
In mijn gezin worden weddenschappen gesloten wat de bewoners nu als reactie gaan doen. Uiteraard komt dat hier te staan.

Zondag, moe, op de koffie mijn oudste vrienden (zo'n 35 jaar al) ontvangen. Hij had zo lief geschreven dat hij me jaren kon adviseren, maar nu ook machteloos stond. Was als vanouds en we hebben alles weer doorgenomen.
Daarna naar Luna; dopen. Heerlijk die St. Jan, die doopfont, Frits van de Ven, weer Maria! Geen uiterlijkheden graag; de inhoud!
Luna keek met haar kanjers van ogen naar al die opa's en oma's, al die familie, vrienden en bekenden en leek dwars door mensen heen te kijken en te berusten. Het zal goed komen; die blik. Voor iedereen een eigen betekenis.

Licht wordt in ons leven,
Door God en onze ouders meegegeven.
Zaterdag nog verduisterde de aarde de maan,
Zondag kon ze al weer lichtend aan de hemel staan.

Na de kroeg om de hoek van de St. Jan naar huis, eten bij Johnny en nachtrust inhalen.

Morgen weer een dag.