Toen we in de jaren ’60 en ook nog begin’70 bouwden om de woningnood op te heffen, was er weinig architectuur ambitie. Saai, lange rijen, eentonige straten, domme parkjes was het overheersende beeld. Veel Woningwetwoningen en veel in de huursector, want dat was goed voor het volk; Volkshuisvesting dus. Na die jaren kwam ik het vak in. Vooral als adviseur van aannemers, architecten en andere initiatiefnemers. Het woord projectontwikkeling namen we nog niet in de mond en je moest dingen naar de gunst van de gemeente. Die had toen immers nog de meeste grond in bezit. Het ging er dus om iets bijzonders te doen. Ook de grondverkopende gemeente, want toen kostte grond nog gewoon een m2 prijs die afhankelijk was van de ligging en kwaliteit. En hoe groter de kavel, hoe hoger de prijs. Dat klinkt logisch, maar is het al jaren niet meer. Nu wordt de hoge kwaliteit van de te bouwen woning genomen als maatstaf voor de hoogste grondprijs. Daarom zijn we mogelijk de parkjes en groen vergeten in de wijken van de laatste jaren.
En in die begin jaren bedachten we echt leuke zaken. Zoals split-level woningen; verschillende niveaus tussen voor- en achtergevel en dus veel trapjes; maar heel gezellig. Of bungalows in een kwartet gebouwd. Later woningen aan het water. Ook op Maaspoort deden we pogingen ons te onderscheiden. Woningen die nu uiterst populair zijn werden echter toen moeizaam verkocht. Open huizen puilden uit van de belangstellenden. Iedereen vond het geweldig…… voor een ander!
Dat is nu even anders. De koper heeft lef en smaak gekregen en is te beïnvloeden. Dat maakt het werken wel veel leuker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten