Nu kijk ik moe terug op 2 drukke dagen en evenveel zware nachten. Maar wat de dagen betreft zeer voldaan. De nachten werden gekenmerkt door opkomend maagzuur en overgeven. De eerste al vroeg in de nacht, de laatste nacht pas om half zes. Maar je staat geradbraakt op en emotie kost ook al zoveel energie. Na zo’n bijzondere zondag moet je weer even wennen aan een dag zonder al je kinderen en kleinkinderen. Maar op de maandagmorgen kwam Pien, mijn buurmeisje en voorzitter van de VvE, een zonnetje waar het goed mee besturen was en die de ouwe Muppets goed in bedwang weet te houden. Onze vergadercultuur voor het bestuur was heel bijzonder. Jorinde zorgde voor het eten en de twee dames schoven aan en genoten van de dis terwijl we stapels werk doornamen. Moeilijk om haar alle dossiers mee te geven. Dat is een soort amputatie. Vluchten, alleen achterlaten. Maar wel verzorgd want de klussen lijken geklaard. En vrienden blijven we.
Ze werd afgelost door Han Erkens, de voorzitter van onze vriendenclub waar ik de jongste ben en nu als eerste dreigt om te vallen. En dat terwijl we klaagden over al die oude leden die omvielen waardoor het ledental wel erg terugliep. Straks doen de tachtig plussers als laatste het licht uit. Maar ik laat ze verzorgd achter met een lange lijst moglijke kandidaten uit mijn data base. Han vroeg door om vanavond bij de maandelijkse bijeenkomst een goed verslag te kunnen doen. De bloemen zijn geweldig en fleuren de kamer. ’s Avonds Gerard en Miek Derks. Heerlijk om goede vrienden om je heen te hebben en veel te delen. Handig dat Miek een medisch verleden heeft want er kwamen medische berichten los van onze goede vriendin de medisch specialist in den Bosch. Ze had zich wel zeer grondig van haar taak gekweten en alles goed op een rij gezet. Inderdaad is biopten nemen voor de chemo begint een must. En verder kan het vocht uit de buik ook in den Bosch afgetapt worden en de chemo snel beginnen. Maandag al een afspraak. Ze had er een hele klus aan. Ik voelde me een stuk rustiger.
Dinsdag was de Franse dag. Eerst mijn buurman Leon, net terug van zijn huis in Frankrijk. Als oud docent/directie lid van HBO Utrecht gaf hij zeer waardevolle tips voor Roosje in Amsterdam. Heerlijk met hem te discussieren en goed dat hij aanbiedt mij naar Rotterdam te willen rijden.
Jacqueline Keser uit Parijs is deze week in Nederland en kwam lunchen. Veel te bespreken en veel herkenning van het jaar dat ze onderdeel uitmaakte van ons gezin. Haar kinderen waren op een speelweek in St Michielsgestel, waar ze als Franstaligen toch prima hun weg vinden en met anderen samen spelen. Wat een sterk mens. Toen rolden zus Monique en haar Bart binnen om iets op te halen. Dus toen werd het een kamerbreedde discussie waar ik geen deel meer van uitmaakte. Doodop.
Mijn Nijmeegse therapeut Hein belde, ontdaan, aangeslagen en teleurgesteld. Hij sprak de goede woorden en bood hulp. We hadden veel samen. Hij deed goed werk.
Antoon Becker kwam spontaan langs en zo gaan wij met elkaar om. Met een Grand Cru onder de arm en veel warmte deelden we mooie momenten van de Buurtbus en de kinderen. Tja, leeftijdgenoten denken nu weer even sterk na over hoe snel te stoppen met werken.
Toen wij naar buiten liepen om even een straatje rond te gaan ontdekten we een Frans nummerbord en daar waren Henk en Annemieke al. 11 uur sturen om even op ziekenbezoek te komen. En overmorgen weer 11 uur terug. Maar we hebben ook nogal iets samen. Heerlijk met elkaar kunnen praten en delen. Maar al met al, kei kapot nu. Dat moet ik toch anders gaan doen. Morgen naar Rotterdam en morgenavond mijn zussen met man en mijn broer. Ook veel emotie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten