De oncologe was vanmorgen erg duidelijk. Chemo is geen optie meer. Dan zou het middel erger zijn dan de kwaal. Te ver is alles weg, aangevreten door de kanker. Het einde kan er anders uitzien dan je denkt. Hartstilstand, weigerende darmen, niet meer kunnen eten of een ander gebrek. Dat mijn schouders, benen en billen zo bottig zijn komt omdat de kanker de spieren opvreet. Vet niet, dat blijft hangen, dus vandaar dat buikje. Ze was echt heel duidelijk, betrokken, deskundig en doortastend. Direct na ons gesprek heeft ze contact gehad met onze huisarts en de professor die haar inzicht deelden. Ook in Rotterdam kreeg de prof van de oncologen eenzelfde reactie. Die deelde hij ook rechtstreeks met mij, per mail. Heel lief, want al om 8.32 u kreeg ik de eerste mail. Paul, de huisarts, zat voor het telefoontje van de oncoloog al bij mij. Nam ruim de tijd en gaf goede informatie.
Ook en vooral over de afloop en de mopgelijkheden om geen langdurige slopende pijnperiode te moeten doorstaan, uitzichtloos. Daarover zijn oncoloog, huisarts en wij het volledig eens. Dat hij uiteindelijk ook de thuiszorg voor een intake gesprek gaat bellen spreekt boekdelen.
En dan de bank, accountant, notaris, estate planner, ze waren er allemaal vandaag bij en hebben het prima geregeld. Er bleek weer van alles nodig te zijn. Na 4 jaar al weer.
Uit Spanje waren Peter en Irene op bezoek. Wat hebben we samen veel belefd en wat konden we samen nu weer delen.
Goed dat er zoveel mensen betrokken zijn. Jammer dat ik maar korte bezoeken aan kan. Jammer dat bijna iedereen hulp aanbiedt en dat aan onze hulpvraag overlaat. Dat is moeilijk. Maar Gerard rijdt woensdag met de Jeep achter de camper aan. Die wil een daad stellen.
Het stukje leven is nog steeds zeer de moeite waard. Het is wel erg kort nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten