Woensdag kreeg ik bericht dat uit de ct scan van de week ervoor is gebleken dat de kanker weer terug is. En nu in heftiger mate. Op de operatie naad en uitzaaiingen naar buikholte, borstholte waar ook vocht wordt waargenomen en ook de darmen zijn aangetast.
Daar begon de ellende ook mee; darm storing zo'n 6 weken geleden.
Vandaag hoorde ik dat het behandelpan met oncologie is besproken en dat men woensdag eerst een gastroscopie wil en biopten wegnemen, gewoon voor de statistiek van oncologie. Direct aansluitend gesprek met de professor en pas later oncologie. Dat proberen we aan te passen naar eerder en behandeling in den Bosch. Dat laatste is geen probleem voor het Erasmus en makkelijk voor het bezoek en Jorinde die vorige oncolgie beurten honderden kilometers moest afleggen.
Maar het is wel palliatief. Genezing is uitgesloten. Maanden, geen jaren meer. En geen 11 maanden. Mijn goede en lieve medische huisvrienden gaan voor de goede kwaliteit van leven en vragen om vooral goed door te vragen over de consequenties van de chemo. Een week rekken door een week nok out geslagen te worden is geen handige optie. Gelukkig was 1 van hen bij het gesprek zojuist, Francien en die wist de juiste vragen goed te stellen. Dat scheelt en schept vertrouwen.
De kinderen zijn dichtbij, warm, vol liefde en zorg. Vrienden houden ons vast en bestoken me met mails en bloemen. Kaarten komen binnen. Maar het wegbrengen van de Buurtbus spullen en andere bestuurszaken doet pijn. Nu mag ik echt niets anders meer doen dan bezig zijn met elkaar. De nieuwe campingtafel had nu in Zweden uitgepakt zullen worden en de camper heeft nog geen 15.000km gereden en gaat er uit. De Toyota Yaris zouden we toch al verkopen, maar dat hebben we nu bespoedigd.
Maar we zijn ons allemaal wel aan het voorbereiden op mijn einde, veel te vroeg, maar het heeft me veel moois gebracht tot nu toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten