Kort medisch:
Inderdaad op donderdag keurig op tijd bloed afnemen en naar de oncoloog. Dat was toch niet de in eierstokkanker gespecialiseerde maar degene die bij mij, naar later bleek (geheugen <> chemo) de intake deed. Alles goed, nou ja wat heet. Alles heeft de noodzakelijke opdonder gehad. Waar zijn de witte bloedlichaampjes enz. Maar prima voor start tweede ronde en ….. geen tussentijdse controle nodig in 3 weken, dus .. Inderdaad we gaan de laatste week in Frankrijk doen en die tickets waren dezelfde dag besteld.
FRANKRIJK:
De herkenning: Jan was er weer, stond me op te wachten, met zijn lieve Hella. Op de afdeling de bekende verpleging, maar oeps; die kamer ging fout. Ik naast een oudere dame en Jan? Kwijt. Dus … Even tijd om het op te laten lossen, lunch beneden en terug op onze oude kamer. De intake, het infuus, de start onderzoeken, de jonge coassistent gevolgd door de afdelingsarts en de oncoloog. Overtreffende trap, maar lekker zo’n academisch ziekenhuis. Je voelt er je goed mee. Zeker. En deze oncoloog was minder blij met Frankrijk en leerde mij hoe me in het Frans te handhaven bij incidenten. Heb toch de hele status maar meegenomen, is veel Latijns bij dus zal wel goed komen.
De herhaling geeft vertrouwen. Minder onzeker. Je weet wat je verwachten kan. De volle laag kwam weer en viel nu mee. Spoelen, chemo, spoelen.
En op de donderdag blijkt een feestje in de verplegingsruimte. Er was iemand 25 jr. verpleegster in dit huis en vierde dat geweldig leuk. Hapjes en drankjes en je snapt het al; Hella gaat even cadeautje scoren en dan hebben Jan en ik toastjes voor de rest van de dag. En een kus van de jubilaris.
Gedurende deze chemo beurt hebben we nog meer herkenningen in de personele sfeer, goede gesprekken, adviezen en discussies. Heerlijk die betrokkenheid en de manier waarop ze met deze twee oude mannen omgaan. Maar de haren vallen er niet minder door uit. Mijn hoofdkussen lijkt wel een hondenmand van een hond in de rui. Advies: weer naar de kapper en nu radicaal. Dat doe ik na thuiskomst en heb nu echt een pet op want ik kan dit niemand aandoen. De dames van Hoepelman loodsen mij direct de zijkamer in vanuit de keidrukke salon, kus, “hoe is het? Zo klaar. Ook zonder chemo doen mensen dit” en 15 minuten later sta je kaal buiten. Warm van de ontvangst en de pet, raar gevoel op de kop. Ik lijk wel een bewaker van de horeca; mis alleen de gespierde nek en het getrainde lichaam. En de bij hen behorende ongenuanceerdheid. Maar zelf merk je er later minder van dan degene die het moeten aanschouwen. Dat geeft vooral voor Roosje bij thuiskomst een grote schok en huilreactie en vanaf dat moment waarschuwen we iedereen voor ze binnenkomen. Na deze berichten hier dus niet meer. Zit nu, zondagavond laat misselijk op de bank, steeds misselijker te worden, maar ook dat is herkenning.
M'n petje af voor de duidelijkheid waarmee je de ziekte
BeantwoordenVerwijderenomschrijft. Het is heel erg duidelijk te volgen. Sterkte ook aan Jorinde Mathijs en Roosje ik doe nog steeds mijn best.
Groetren Frits en Marianne
Lieve Andre en Jorinde en kinderen
BeantwoordenVerwijderenAndre ik vind het knap de je de hele gang van zaken zo kunt benoemen.
Ik hoop dat je de kuur goed kunt volhouden en dat het toch een beetje
mee zal vallen, want het is niet niks. Over dat kale hoofd hoef je eigenlijk niet veel zorgen te maken. Als we niet zouden weten dat je ziek
zou zijn en we kwamen je tegen met een kaal hoofd, zouden we denken
"hij doet mee aan de huidige mannen mode"want ik kom heel veel kale
mannen tegen die hun haar bewust hebben afgeschoren.
Maar alle gekheid op een stokje, we wensen je toch beterschap toe.
En sterkte en moed voor jullie allemaal.
Liefs Diny en Henk
ach joh,
BeantwoordenVerwijderenben je toch gewoon ons eigen 'gabbertje' en een petjes-jongen.
Staat je vast goed.
Dikke zoen
Mir
Hallo André, Jorinde en de kinderen
BeantwoordenVerwijderenNa onze korte ontmoeting bij John, waar we voor het eerst hoorden van de onverwachte ziekteproblemen die je pad hadden gekruist, hebben we de verdere ontwikkelingen vooral gevolgd via de prima weblog die je onderhoudt. Ik moet zeggen dat we bewondering hebben voor de manier waarop je je er tot nu toe doorheen slaat. Ook hoe je, ondanks alles, de verkoop van de zaak die je jarenlang met zoveel succes runde hebt geregeld. Zoals ik je vertelde hebben wij in onze kennissenkring twee personen die min of meer met dezelfde problemen hebben gekampt en die na de operatie toch weer een menswaardig leven zijn gaan lijden. Een daarvan heeft inmiddels al 15 jaar achter de rug. Hij is net als jij een verwoed caravankampeerder en doet dat nog steeds overal in Europa. We hebben er alle vertrouwen in dat ook jij met je positieve levensinstelling het schip weer vlot zult krijgen. Tot dat moment beterschap en veel sterkte voor jou en je directe familie,
Groeten van
Kees en Tijna van de Pol