Misselijker kan toch niet?

Dat ik me even gedeisd hield is helaas het gevolg van de chemo. Wat is het veel en wat was het een nacht. Dit was de 'misselijkste'. Veel wakker, veel rondgelopen, veel brand in de keel. Schuurpapier is het. Wat moet je er tegen doen? Mijn huisarts, die begin van de middag langs kwam, zo tegen het einde van het interview met het Brabants Dagblad had er ook geen pasklare oplossing voor. Wel kon hij nog meer bedenken waar je last van kan hebben, maar daar wordt je keel niet beter van. Ook nu, donderdagmiddag eigenlijk behoorlijk beroert, maar we komen terug uit dit chemo dal. Moet wel, want om 18.00 uur ga ik met Elly naar Jacques van de Waal. Buurman/maatje/gouwe makker die knokt om te herstellen van een gruwelijke operatie in het GZG (hartje stad). Dat duurt al even en zijn Riekie, die van die veel te kleine PvdA plaat, is nu bijna 24 uur per dag aan het hollen om hem te bezoeken, thuis de boel overeind te houden en de PvdA in de Staten te bedienen (dat laatste neem ik aan). Kijk zo haar huis in vanuit mijn eetkamer en zie daar vaak te laat het licht branden. Ook haar mails en betrokkenheid met anderen moeten veel emotie kosten. Van Jacques kan je alles verwachten. Vorige keer na een heftige ziekte begint hij zomaar spontaan keihard te werken voor het bestuur van de Vereniging van Wijkeigenaren van het Paleiskwartier. Stille man met enorme veerkracht en pittige oogjes. Een vechter zoals ik er weinig ken. Met bindende talenten. Woont waar hij van droomde, maar had dat zo graag gezonder gedaan. We gaan naar hem toe, hoop ik.

Was (te?) druk vandaag. Het interview moest echt. Over de overname waren immers echt misverstanden ontstaan.  Alsof de ''nieuwe" partners ineens bedachten van "kom op, laten we Van der Veer Makelaars eens kopen in de opheffingsuitverkoop". Dat ik mijn belang al had verkocht eind vorig jaar na maanden van voorbereiding en toen nog gezond, daar zelfs met hen al uitvoerig over gesproken heb weten zij en wij alleen. Kwam hen toen even niet uit, maar bleven strategisch meedenken. Boden vanaf het ziek zijn direct aan het management te steunen, mijn plaats in te nemen (nou ja ..... hoezo vervangbaar) en heroverwogen weer de gehele of gedeeltelijke overname samen met de aanwezige partner. Dat ging alleen anders.
Zoals ik het vandaag noemde; de aanvankelijke overname was een 8,5. De huidige een 9,5. Alleen liep de communicatie niet handig, maar ja, wie wordt er dan ook ineens ziek. De afronding loopt nu heel snel. Mijn artsen willen mijn energie de ander kant op en dat doe ik dan ook. De partners zijn perfect bezig, al komen ze natuurlijk extra veel tegen als de club binnen enkele weken groots wordt uitgebreid. Omdat de kennis bij hen op het schap ligt en we elkaar al zoveel jaren door en door kennen hebben we de eerste stunts al meegemaakt. Over inhoudelijke zaken, vooral projecten. Indrukwekkend. Opdrachtgevers zeer enthousiast. Wordt wat. Geef het nog een paar weken en mijn bescheiden kantoor puilt uit; doet het nu eigenlijk al,
Dat was ook bezoek vandaag; geld, accountant, terug van de notaris. O nee, die kwam lunchen en bericht doen in de sfeer van: "en bemoei je je er vooral niet mee". Kan ik ook rustig doen nu ik weet dat de notaris en hij er stevig inzitten met de partners en ze het allemaal over hetzelfde hebben. Afronden heet dat.
Dan nog even met een opdrachtgever een mensen gesprek gehad. Corporatieland beweegt kwamen we achter, volop. Mooie pet Henk. Ik koester hem!

En de KLM? Geweldig. Ik kwam op het idee dat wij dinsdag a.s., als wij naar Toulouse gaan, misschien wel een heel eind moeten lopen en dat ik dat helemaal niet kan. Een mailtje doet binnen een paar uur wonderen; de minicar (chemokar noem ik het bijna) staat klaar op Schiphol en in Toulouse. Tjonge, nu dat schuurpapier mijn keel uit ......