Roerige zondag

Het was veel vandaag. Alle kinderen en kleinkinderen die in het land zijn waren er. Vanaf 2 uur vanmiddag. En dat eindigde in een gezamenlijk Italiaans diner in het nabij gelegen Magustare. Alles is langsgekomen, doorgepraat. Alles liefdevol en niets uit de weg gegaaan. Huilen, openheid, lachen maar vooral inhoud. De oudste kleinzoon, Max, 8 jaar hebben we voorzichtig bijgepraat over de situatie van opa. Het komt langzaam binnen. Huilen even samen. De andere 3 mannen vervolgen hun spel met al die speeltjes die oma tevoorschijn tovert en die vertrouwd zijn voor de mannen. Vertrouwd, dat is het begrip wat nu wankelt als ik omval. Ik probeer er alles aan te doen om mijn gezin vertrouwen in een toekomst zonder mij te geven. Dat maakt ook dat er alle reden is te knokken voor de langst mogelijke goede levenskwaliteit. Al geven contacten met mijn medische vrienden de lengte niet echt hoopvol weer. En nu zijn we met ons beiden, alleen en moe maar erg voldaan.