Herinnering

Gisteren, op 15 september om zes uur is André in het bijzijn van zijn familie op rustige wijze overleden.

Condoléance berichten kunt u sturen naar herinnering@vanderveer.nu

Dit blog zal blijven bestaan, dit is hoe hij het wilde. Hij wist dat dit blog steun zou bieden aan dierbaren en iedereen in een vergelijkbare situatie.

de klok loopt nog een week

Die heb ik zojuist opgedraaid.
Mijn lichaam is op en niet meer te laden of op te draaien.
Over minder dan een uur komt de arts ons verlossen uit mijn lijden.
Niets is meer lekker, niets waar je redelijkerwijs naar verlangt.

De kinderen zijn om me heen en een foto van de rest kijkt neer op het ziekenhuisbed waar ik straks de rust hoop te vinden die ik zocht.
Ik snap nu wat uitzichtloos lijden is. Goed dat er artsen zijn met een hoge ethiek die zorgvuldig helpen mogelijk maakt.

Allen die hoopten me nog te treffen; tot later.
Allen die van waarde waren en wat waren dat er veel; dank, heel veel dank.
Allen die ik mocht helpen met soms moeilijke keuzes; dank voor het vertrouwen.
Allen die kracht hebben gevonden in hoe ik hier mee omga; doe er je voordeel mee.

Maar bovenal; gebruik je talenten, hebt elkaar lief, heb vertrouwen en geef elkaar kracht.


Het ga u goed.

Rustiger en ander e-mail adres

Het was een bijzondere ervaring, bezoek matigen. Dan komen er maar ca. 10 personen ipv 20 die er anders kwamen, op afspraak. Kinderen, kleinkinderen en directe familie, niet meer en dat is maar goed ook. De energie loopt er nu echt helemaal uit. Ik stap zojuist uit mijn ziekenhuisbed wat naast de pc staat om dit te typen. Vannacht had Beatrix dienst, gisteren Koos. Beide dame van Vivent zijn erg betrokken. Je ziet ze niet tot je beweegt, dan heb je ineens een verschijning. Ben nauwelijks wakker geworden en overgeven was er al helemaal niet bij. Wel braakneigingen. Maar minimaal. En zaterdag was het dan zover. Max dacht dat hij nooit meer met de Buurtbus van opa mee zou gaan nu mijn einde nadert. Maar dan kent hij Jan en Toos van Empel niet. Die stonden om 18 uur voor de deur met bus en kleding, zodat Max zich kon omkleden en met zijn broers en neef en nicht die hij nog even op ging halen echt Buurtbusje kon spelen. Alles weer uitstappen om gecontroleerd en met stempelen in te stappen en de reis te vervolgen.

Het was een droom die uitkwam en veel tranen opriep.

De zondag was erg rustig en werd afgewisseld met een lunch van Gerard en Mieke. Verder veel rust. De dag erna de rest van de begrafenis geregeld met Kramer, gevolgd door toch een ziekenhuis bezoek bij Dr Tineke Smilde, oncoloog. Prima ontvangst, maar geen punctie want het vocht bleek mee te vallen en de lever ernstig vergroot. Het offer zou niet het rendement brengen wat in verhouding staat. En gisteren gedoucht door de thuiszorg die toch nog kwam, al was het erg laat. Maar ja, trouwe klanten gaan voor. en Brigitte bracht weer een hoop ontspanning.

Al met al is het beter en rustiger zo, al loopt de energie steeds harder weg. Reden om het e-mail adres herinnering@vanderveer.nu aan te maken als iemand weer een lange mail met herinneringen kwijt wil die op mijn adres aankomen nu en die me erg emotioneren en dan verdwijnen. Beter dus naar dat adres te mailen.



Morfine maakt ook traag

De telefoon gaat veel, veel te veel. Ook omdat ik mijn weblog niet bijwerk en men dan ongerust begint te bellen. Maar weet dat als het nog erger wordt familie wel ingrijpt en dit op de weblog zal zetten.

Het gaat al hard, niet bergaf, dat klinkt niet. Nee onderweg naar wat en waar dan ook. Eindigheid, zo gaat dat dus. Langzaam wordt van alles van binnen gesloopt waardoor steeds minder functies doen wat ze zouden moeten doen, speciaal de darmen en de nieren. En telkens als ik een (zet-)pil neem is dat niet om te genezen maar om het draaglijk te maken. Nou ja, draaglijk. Steeds gaan verzitten van stoel naar stoel. Of op bed gaan liggen en sinds vanmorgen het volautomatische thuiszorg bed. In mijn werkkamer. Zo kan ik in stilte rusten en er toch bij zijn. Even apart en toch tezamen. En de nachtzuster komt vanaf zondag, wassen vanaf dinsdag en maandag naar het ziekenhuis, de oncoloog. Kijken of er vocht weggenomen kan of moet worden.

Afijn kort samengevat; het gaat hard achteruit en de morfine is opgehoogd. Nachten worden per uur afgebroken door overgeven en toiletbezoek. Vannacht wat minder vaak, maar er zit dan ook weinig in.

Bezoek is deze week grotendeels geskipt. Het was niet meer te doen, zo’n 8 tot m10 mensen per dag. Dus alleen heel directe familie en vrienden kan nog en sommige flitsbezoeken, zoals straks, Tim, die helemaal uit Bangkok is komen vliegen om mij te begroeten en afscheid te nemen. 2 uurtjes hier, waarvoor hij 2 dagen vliegt, om heel veel jaren van hele speciale contacten door te nemen en af te sluiten. Zijn lieve vrouw Annabelle stuurde me een mail met een lieve groet en herinnering. En telkens als ik zo’n soort mail lees schrik ik van wat we allemaal gedeeld hebben met veel lieve mensen. Maar zij zijn wel heel speciaal, heel dichtbij en alleen fysiek ver weg.

Er waren er meer deze week die al jaren lief en leed deelden.
Heel speciaal was het bezoek aan DAF waar Remco werkt. Een privé excursie in rolstoel en even in een dikke DAF.

De begrafenisondernemer kon zich vinden in wat wij bedachten en zelfs in de kist die vriend Martien voor mij maakt en zijn broer Peter ontwierp. Ook aan andere zaken rondom mijn afscheid wordt nu met voortvarendheid gewerkt, door lieve vrienden en mijn kinderen en schoondochter. Jorinde doet 48 uur per dag van alles en houdt het nog vol. Iedereen wil haar helpen, maar ze laat zich weinig uit handen nemen. Wel vandaag. Een groot deel van de dag heeft Judith op mij gepast en tussen de middag hebben Wim en Diederik een pracht lunch bereid. Ik heb er zowaar wat van geproefd en het bleef (nog) binnen.

Hoogtepunt van de week was het bezoek van Diaken Jan Renders die mij de hostie uitreikte en de zegen van de zieken uitsprak. Kracht voor de reis. Dat zal nodig zijn.

Die laat niet lang op zicht wachten. Het zal snel gebeuren en dat is ook beter zo. Dit hou je niet vol. Bezoek is nu echt onmogelijk en bellen moeilijk.

Nu lijkt het compleet

Op vrijdag 2 september is in alle vroegte mijn oudste zus, die al jaren in USA woont, geland op Schiphol en door mijn broer opgehaald. Ook haar jongste dochter die weer net in NL woont en als dierenarts hier aan de slag gaat, haakte in Utrecht aan aan de familie polonaise die me nu benadert. Ik krijg mijn oudste zus eerst voor mij alleen en later gebruiken wij een pracht lunch die Sabine en Peer hebben aangericht.

 En dan heb je een pracht dag, maar wederom zware nacht. en overdag steeds meer pijn. En dat went niet.

Maar je zus om je heen hebben en andere dierbaren maakt wel sterk.

zeker met het uitzicht op morgen, de 6e verjaardag van Lex in Velp. Ik vraag me af of ik dat red, maar ik wil graag, omdat ik daar mijn hele familie en die van Esther ontmoet en dat zijn allemaal dierbaren.

Dat blijkt meer dan te kloppen.

 Helaas word ik zo moet wakker dat ik nog even twijfel. Matthijs en Jessica gingen inmiddels vloerbedekking kopen voor hun nieuwe huisje aan de Onderwijsboulevard. En dat zonder mij, maar met de interieur adviseur  Roosje. Want als je kleuren blind bent is het niet handig als je niet ook je zus mee neemt, al is Jessica ook heel wat mans. Maar de ervaringsdeskundige Roosje blijkt een goed adviseur.

Inmiddels is ook de vakantie van Matthijs ingegaan en lijkt alles lang vooraf gepland; onzin. 

 En maandagmorgen met de schilder zijn huis in. Zijn huur had hij met enig risico opgezegd tegen eind september, maar dat moet allemaal precies uitkomen. AL is het wel even aanpakken.

En dat ik niet meeging kopen heeft financieel niet tot enig nadeel geleid. Ze kwamen terug met een prijs die ik niet na zou kunne doen.

Ze kunnen zonder mij....

Op zaterdag dus toch naar de verjaardag en dat was veel emotie. Zeker ook voor de moeder van mijn 3 grote kinderen, Ria, waar we geweldig contact mee hebben en delen dat de kinderen uitstekend terecht gekomen zijn. Opvoeden is een vak en dat delen we. En die kleinkinderen vallen ook reuze mee...... Om 13.30 uur aangekomen en pas uren later, met een heerlijke BBQ en veel limo achter de kiezen en in de maag weer naar huis. Vol energie.

Er is niets weggelopen, maar bijgekomen. Zou dit het gevolg zijn van de morfine pleister die we op zaterdagmorgen hebben geplakt. De pijn was namelijk niet meer met de pijnstillers uit te houden.

Veel emotie met allen gedeeld. Grote betrokkenheid en liefde gevoeld. Er bleken ook achteraf nogal wat tranen gevloeid te hebben toen we al lang weg waren. En mijn zusje uit USA had het weer goed met haar petekind Job.

En dan komt de zondag, Anneke USA voorop, als eerste, weer voor ons alleen, maar snel gevolgd door de rest om foto's te maken. Kijk zelf maar.

De fotograaf is weer naar Amsterdam vertrokken, want morgen begint haar opleiding echt. Dank je wel Roosje en fijn dat je zei: "kom ik ga naar huis". Dat had ik nodig en voelt heerlijk.
Het leven is de moeite waard en o ja, zo'n pleister bezorgde mij een geweldige nacht, of was het de energie uit Velp, of .......
Nou ja, Goddank beiden goed geslapen en dat ga ik nu weer doen.

Best veel allemaal

Gisteren weer druk geweest. Maar gelukkig leest iedereen eerst de weblog voor ze op visite komen, dus je hoeft niet steeds in herhalingen te vallen. Miret, helemaal uit Haarlem om een half uurtje afscheid te nemen, was als altijd. Stralend, energievol, duidelijk en mooi. Maar vooral (h)eerlijk. We hadden toch nog een hoop door te nemen en waren het er over eens dat het mij, maar ook haar niet meer zal lukken de makelaardij op het juiste spoor te krijgen. We hebben veel cursussen voor makelaars gegeven, zij juridisch, ik de rest.
Wij deelden de mening dat het in Nederland misschien om 100 makelaars met visie gaat en dat die nu wel boven komen drijven. Fijn dat ik hier geen anderen op bezoek krijg dan van die categorie. Zojuist nog, de 2 schatten Esther en Mirjam. Die brachten een pracht vaas mee, kijk dat schiet op! Sterke vrouwen waar ik jaren met plezier mee samenwerkte. Met visie en uitstraling. Zeg maar met ballen. Liefdevol gedeeld vanmorgen. Tranen laten gaan en afscheid genomen.
Tja, en dan Louis en Ellen uit Balk. Vol emotie de lunch gebruikt. Wat hebben wij het goed gehad samen. Wat wilden we nog vaak bijeen komen. Ik gooi even al die plannen in de war, zelfs hun verdere dagschema, want ze wilden na de lunch alleen maar naar huis en verder niks. Belooft dat Jorinde en Louis hun culinaire fratsen blijven uithalen. Met Ellen door het bungalow park wandelen zit er niet meer in. Maar ik zal in gedachten bij hen zijn.
De avond met de hartsvrienden en kinderen.
Vanmorgen de huisarts, al vroeg. Hoewel ik al om 5 uur last van maagzuur kreeg en toen mijn nacht kapot was. Die van Jorinde grotendeels. Die loopt alweer volop te cateren.
Wat niet handig is dat mensen hier ineens onaangekondigd op de stoep staan of ons elke dag gaan bellen. Gisteren hadden we denk ik 60 telefoontjes, vanmorgen al weer tien zeker. En Jorinde moet dat allemaal beantwoorden. Dat helpt niet bepaald, integendeel, hoe goed ook bedoeld. Als je me wil spreken, stuur even een mailtje.
En om dat alles is het leven nog steeds de moeite waard.

Energie besparing

De oncoloog heeft gisteren goed gekeken. Ruim een uur aandacht van een vakvrouw. Ze zag ook hoe hard het achteruit gaat. Vocht ontwikkeling viel haar mee, energie verbruik is veel te hoog. De agenda is te vol. Bezoek kost energie, brengt ook, maar het saldo is negatief. Dus skippen. Geen ander bezoek meer dan van directe familie en intieme vrienden. Ze gaf desgevraagd aan dat dat mijn leven zou verlengen, dus elk bezoek knabbelt tijd weg. Dat wil niemand, zeker het bezoek niet. Over twee weken ontvangt de oncoloog mj op de dagverpleging, zodat als het nodig is er direct vocht weggenomen kan worden.
De krant riep wel veel reacties op. Wonderlijk genoeg ook van mensen die al een verwijzing naar de nieuwe weblog hadden. Mooi artikel,al had Jorinde de verkeerde achternaam. Maar ja, ze is of de vrouw van Andre van der Veer, of de dochter van Marianne Keser.. Dan komt men niet op Strijbosch. Er was maar 1 familielid  die zich daar druk om maakte.En ze heeft echt de naam Van der Veer aangenomen.
Brigitte heeft haar pijlen weer op mij gericht. En niet zonder resultaat. Ruim 9 uur geslapen, met pitstops door de plaspillen. Wel kotsmisselijk wakker, maar we zijn er weer. De catering was al aan het poetsen en voorbereiden voor het bezoek van vandaag., toen ik wakker werd. Maar vandaag lange rustpauzes.
Binnenkort zal iemand anders de weblog moeten bijhouden, want ik trek dat niet lang meer. Vrijwilligers mogen zich melden. Als je ook vindt dat Jorinde eens rust moet hebben kan je proberen een oppas voor mij te regelen en haar te ontvoeren naar iets leuks, want vrijwillig gaat ze niet, de schat.
Maar het leven is nog steeds de moeite waard geleefd te worden.

Het is niet voor niets geweest.

Zondag wel erg veel mensen in huis, maar eigen schuld, toch? Als je 5 kinderen hebt met aanhang en 7 kleinkinderen wordt het druk. En dan Marcel Willems die met zijn lach, opwekkende humeur en mooie apparatuur de mooiste foto's maakt. Gebouwen man blijkt ook geweldige portret fotograaf. En telkens als hij bij ons komt is de familie groter. Job en Esther verzorgden de catering. Er gingen 2 magnums Cava door en heel veel hapjes. En de tranen waren niet alleen van het huilen. De familie was echt één grote familie. Het doet je goed als je ze allemaal om je heen hebt, moment om te koesteren.

En dan gaan gaan je liefste buren op vakantie, dus nog even een knuffel. En komt je liefste buurmeisje weer thuis, dus nog even een knuffel.

Vandaag stond de telefoon en mail niet stil. Jorinde heeft een secretaresse rol, vangt alles af en op. Pakken koffie gaan er door, vazen vol bloemen, alle vazen zijn domweg op.

De moeilijkste vraag in de mails is: "geef maar aan wat je wil en wanneer ik mag komen". Mijn God wat moeten we daar nu mee? Iedereen gaan nabellen? Dus het standaard antwoord per mail is, bel vooral met Jorinde die selecties maakt en bezoeken samenvoegt. Van sommige clubjes willen alle leden individueel komen, daar kom ik de komende weken niet doorheen. En sommigen nodigen zich zelf uit, maar gelukkig voorwaardelijk. Een half uur is de max en dat moet dan afgewisseld worden met rust.

vandaag waren er pracht bezoeken. Zussen en Amerikaanse nicht die net is aangekomen om weer in NL. te gaan wonen. Oude vrienden en 2 hartsvrienden uit de projectontwikkeling hier ter plaatse. De stad had er heel anders uitgezien als zij er niet waren. Eind van de middag kwam de accountmanager van de locatie waar wij de begrafenis dienst en condoleance willen houden. Bijzonder je daar zelf mee te bemoeien. En in de avond een vriendin uit de corporatie wereld, die net als mijn corporatievriend van zaterdag aangaf dat die wereld op de kop staat. Zonde dat ik daar geen duwtje meer aan kan geven. Maar ik heb er nu alle energie aangegeven die nog mogelijk was.

En als een rode draad loopt Brigitte er doorheen. Al weer jaren gehuwd met een succesvolle directeur ontwikkeling die nu ........ corporatie directeur is. Dus met die corporatie komt het wel goed, anders stopt Brigitte er gewoon wat prikkels in. Haar naalden werken bij mij geweldig. Morgen is ze er weer en vrijdag.

Vandaag hebben we Matthijs en Jessica aan een huis zien komen, op het Paleiskwartier, 500 meter van ons, 70 meter van zijn oma. Lief compact appartement, direct beschikbaar, dus binnen 1 maand wonen zij hier. Maak ik mogelijk toch de inwijding van hun paleisje mee. Dat is de wens die ik had naast de twee anderen die morgen in het Brabants Dagblad staan. Dus morgen zal het nog wel drukker worden.

Het leven blijft de moeite waard geleefd te worden en de huisarts en Brigitte helpen me daar goed mee. Morgenvroeg naar de oncoloog.

Een nieuwe weblog en enerverende week

Er is veel gebeurd deze week en helaas viel juist toen de oude blog er uit. Migratie die maanden was aangekondigd en vlekkeloos zou verlopen leidde tot een blanco scherm en daardoor zenuwachtige blog bezoekers.
Binnen 10 minuten hingen de eerste aan de lijn en ontving ik mails. Velen dachten dat er er zoveel fout was met mij dat dat de aanleiding was van deze onbereikbaarheid en ze niet durfden te bellen. Maar met mij lagen er 500.000 weblogs uit. Reden over te stappen naar een ander adres, waarvan hier het eerste resultaat. De oude blijft als archief, totdat die gearchiveerd kan worden.
Maandag kregen we dus het bericht te horen van de Bossche oncoloog dat er echt niets meer te doen is tegen de kanker die zich nu in mijn lichaam voort woekert. Het middel chemo is erger dan de kwaal en het zou voor 98% zeker zoveel bijwerkingen hebben dat ik daar aan onderdoor zou gaan. De oncoloog deelde dat met de professor in Rotterdam en de oncoloog daar en kon mij achteraf berichten dat niemand daar anders over denkt. De professor had me al vrijdag gebeld, maandagmorgen gemaild en maandagmiddag weer gemaild met zijn bevindingen. Dus einde behandelplan in opmaak. Het is nu een kwestie van weken in plaats van maanden. Het wachten is op het uitvallen van lichaamsfuncties, zoals darmen (die zijn al erg ver), hart, longen, nieren of zoiets. Geen vrolijk vooruitzicht. Maar dat is doodgaan nooit. De kanker vreet mijn spierweefsel op, terwijl mijn buik door het vocht dikker wordt. Dus me wegen is onzin. Ongemakken, zoals 's-nachts overgeven, maagzuur en wakker liggen, doodvermoeid zijn, lusteloosheid en andere nare zaken nemen toe. Tot woensdag onze vriendin Brigitte kwam met haar verlossende naalden en die op de juiste plekken prikt en mij de eerste goede nacht bezorgde, gevolgd door weer een kwade en tenslotte de laatste de nacht die zij voorspelde. Geen overgeven maar uitspugen van vastzittend slijm, heel veel slijm. Wat een verhaal trouwens. Maar belangrijk om te weten dat dan het benauwde gevoel verdwijnt en je onder het uitspugen daarvan roept "dat is geen maagzuur maar het slijm wat Brigitte beloofde" wat het minder pijnlijk en - hopeloos maakt. Ze schrijft ons veel voedsel varianten voor die Jorinde snel in huis haalt en ook hun uitwerking niet missen. Jammer dat iedereen die zeewier chips lekker vindt, want nu zal Sabine er snel meer moeten gaan halen.
Op maandagmiddag zitten de bank, estate planner en fiscalist hier aan tafel en doen bijzondere dingen die wij grotendeels konden volgen. Maar wat we 4 jaar geleden ombouwden aan huwelijkse voorwaarden en testamenten, gaan we nog een keer dunnetjes overdoen. Ze waren het eens en duidelijk was dat heel veel talent delen tot een geweldig resultaat leidt. Ieder vanuit zijn/haar eigen discipline haalde er het maximum uit wat 4 dagen later door notaris Victor Kradolfer werd afgerond in 2 lijvige testamenten en nieuwe huwelijkse voorwaarden, of eigenlijk helemaal geen voorwaarden meer. Daar had zelfs de Rechtbank al mee ingestemd, binnen 3 dagen. Ik zag wel veel late mails langskomen naar alle deskundigen onderling, maar dat je werkelijk heel substantieel belasting kan besparen door dit te doen was voor mij een openbaring. Compliment voor de betrokkenen.
Kinderen en vrienden losten elkaar af bij ons. De catering werkte op volle toeren. Ook de thuiszorg meldde zich en bood heel veel pakketten hulp, incl. nachtelijke bijstand.
De camper ging woensdag naar Borculo. Vriend Jan reed mij als een vorst naar Bruggink, mijn dealer. Vriend Gerard volgde trouw in onze Jeep om ons daarna huiswaarts te brengen. Vriend Bruggink trakteerde ons op de lunch die we genoten in het historische centrum van Borculo. Het afscheid viel mee van de camper. We hebben het er goed in en mee gehad.
De Toyota Yaris zouden we al eerder, voor mijn teruggekomen ziek zijn verkopen en is nu eigendom van de dealer, Van Boxtel, Vema. Daar wilden ze er niet van horen dat we daar zelf mee gingen prutsen. Geweldig. Ook vrienden, een warm bad allemaal.
In een flits bezoek kwam de promovendus Hetty langs, die mij in Nijmegen in haar promotie onderzoek betrok als patiënt. Ze was erg aangedaan dat ze weer een deelnemer ging verliezen. We hadden een bijzondere band. Ze nam een geweldig boeket mee en ...... veel resultaten van de onderzoeken van mij en ..... de scan van mijn hersens. Als iemand beweerd dat daar iets mis mee is kan hij/zij ze komen inzien.Ook het Brabants Dagblad meldde zich voor een interview wat begin komende week wel in de krant zal staan. Een heerlijk gesprek met Mary van Erp, die als ervaringsdeskundige wilde weten hoe ik er mee om ging. Het artikel ziet er knap uit.
De ondertekening van de testamenten en aanpassing huwelijkse voorwaarden vond plaats in een leuk restaurant wat Victor had georganiseerd. Toen de serveerster mij de visschotel bezorgde waar ook een pracht verse paling op lag, wees ze mij er wel op dat er nabij de kop nog een haakje kon zitten. Omdat de aktes nog niet getekend waren vroegen Jorinde en Victor mij toch daar even goed op te letten.
De prachtige 25 rode rozen die wij ontvingen van 4 lieverds, waren voorzien van het kaartje "proficiat met jullie huwelijk". We zullen de 25 namelijk net niet halen, maar zijn wel 3x getrouwd qua voorwaarden.
Het was een drukke week.

Even wat anders

Hallo iedereen,

Zoals velen al opgemerkt hadden ligt andrevanderveer.web-log.nl er 'even' uit. Een migratie waarvan eerst gecommuniceerd werd dat er geen last ondervonden zou worden resulteerde een aantal dagen terug in een wit scherm. Zelfs ik schrok er even van. Ik heb daarom voor pap dit blog aangemaakt om daar rustig verder te gaan.

Groetjes,

Matthijs

Weken, geen maanden

De oncologe was vanmorgen erg duidelijk. Chemo is geen optie meer. Dan zou het middel erger zijn dan de kwaal. Te ver is alles weg, aangevreten door de kanker. Het einde kan er anders uitzien dan je denkt. Hartstilstand, weigerende darmen, niet meer kunnen eten of een ander gebrek. Dat mijn schouders, benen en billen zo bottig zijn komt omdat de kanker de spieren opvreet. Vet niet, dat blijft hangen, dus vandaar dat buikje. Ze was echt heel duidelijk, betrokken, deskundig en doortastend. Direct na ons gesprek heeft ze contact gehad met onze huisarts en de professor die haar inzicht deelden. Ook in Rotterdam kreeg de prof van de oncologen eenzelfde reactie. Die deelde hij ook rechtstreeks met mij, per mail. Heel lief, want al om 8.32 u kreeg ik de eerste mail. Paul, de huisarts, zat voor het telefoontje van de oncoloog al bij mij. Nam ruim de tijd en gaf goede informatie.

Ook en vooral over de afloop en de mopgelijkheden om geen langdurige slopende pijnperiode te moeten doorstaan, uitzichtloos. Daarover zijn oncoloog, huisarts en wij het volledig eens. Dat hij uiteindelijk ook de thuiszorg voor een intake gesprek gaat bellen spreekt boekdelen.

En dan de bank, accountant, notaris, estate planner, ze waren er allemaal vandaag bij en hebben het prima geregeld. Er bleek weer van alles nodig te zijn. Na 4 jaar al weer.

Uit Spanje waren Peter en Irene op bezoek. Wat hebben we samen veel belefd en wat konden we samen nu weer delen.

Goed dat er zoveel mensen betrokken zijn. Jammer dat ik maar korte bezoeken aan kan. Jammer dat bijna iedereen hulp aanbiedt en dat aan onze hulpvraag overlaat. Dat is moeilijk. Maar Gerard rijdt woensdag met de Jeep achter de camper aan. Die wil een daad stellen.

Het stukje leven is nog steeds zeer de moeite waard. Het is wel erg kort nog.

Weken, geen maanden

De oncologe was vanmorgen erg duidelijk. Chemo is geen optie meer. Dan zou het middel erger zijn dan de kwaal. Te ver is alles weg, aangevreten door de kanker. Het einde kan er anders uitzien dan je denkt. Hartstilstand, weigerende darmen, niet meer kunnen eten of een ander gebrek. Dat mijn schouders, benen en billen zo bottig zijn komt omdat de kanker de spieren opvreet. Vet niet, dat blijft hangen, dus vandaar dat buikje. Ze was echt heel duidelijk, betrokken, deskundig en doortastend. Direct na ons gesprek heeft ze contact gehad met onze huisarts en de professor die haar inzicht deelden. Ook in Rotterdam kreeg de prof van de oncologen eenzelfde reactie. Die deelde hij ook rechtstreeks met mij, per mail. Heel lief, want al om 8.32 u kreeg ik de eerste mail. Paul, de huisarts, zat voor het telefoontje van de oncoloog al bij mij. Nam ruim de tijd en gaf goede informatie.

Ook en vooral over de afloop en de mopgelijkheden om geen langdurige slopende pijnperiode te moeten doorstaan, uitzichtloos. Daarover zijn oncoloog, huisarts en wij het volledig eens. Dat hij uiteindelijk ook de thuiszorg voor een intake gesprek gaat bellen spreekt boekdelen.

En dan de bank, accountant, notaris, estate planner, ze waren er allemaal vandaag bij en hebben het prima geregeld. Er bleek weer van alles nodig te zijn. Na 4 jaar al weer.

Uit Spanje waren Peter en Irene op bezoek. Wat hebben we samen veel belefd en wat konden we samen nu weer delen.

Goed dat er zoveel mensen betrokken zijn. Jammer dat ik maar korte bezoeken aan kan. Jammer dat bijna iedereen hulp aanbiedt en dat aan onze hulpvraag overlaat. Dat is moeilijk. Maar Gerard rijdt woensdag met de Jeep achter de camper aan. Die wil een daad stellen.

Het stukje leven is nog steeds zeer de moeite waard. Het is wel erg kort nog.

Moe, moe, moe

De laatste dagen ben ik vooral moe, heel moe. Te moe om de weblog bij te houden. En omdat ik enorm afval, zie je meer botten en heb ik bijna geen zitvlees meer. Dus het is moeilijk het behaaglijk te houden.

Woensdagavond waren mijn zussen met man en broer er. Het was mooi. Heel mooi. We waren dicht bij elkaar en misten onze oudste zus die in Amerika woont erg nu. Maar die nu al hierheen laten komen is wat te veel gevraagd. Ze staat klaar om te vertrekken.
 

Na de mislukte gastroscopie woensdag, is er een nieuwe afgesproken voor vrijdag, weer in Rotterdam en probeerden ze ook meteen een met echo begeleide punctie in de buik te doen. Dat laatste kwam niet tijdig rond, dus verschuift naar volgende week. Voor de gastroscopie moest ik 24 uur nuchter blijven, althans alleen vloeibaar eten gebruiken en 12 uur nuchter.

De gastroscopie ging nu beter en men kon tot de dunne darm komen, verder is bij iedereen kennelijk onmogelijk. Maar, geen kankercellen te vinden. Stom eigenlijk dat ze dat voor de oncologen onhandig vinden. Fijn dat het nog niet aan de binnenkant zit. Maar nu moet ik dus zo spoedig mogelijk die punctie krijgen. De professor belde vrijdagmiddag nog en was in de veronderstelling dat we dat ook alleen in den Bosch willen. Dat misverstand is uit de wereld en maandagmorgen is de eerstkomende afspraak met de oncoloog in den Bosch. Die zal nog weinig kunnen doen.

Vandaag veel emotie omdat Jorinde met Roosje de camper leeg ging halen. Die brengen we woensdag weg naar de dealer in Borculo. Goede verkoopafspraken gemaakt. Jan, mijn vriend van de busclub rijdt de camper, ik ben bijrijder, Jorinde rijdt er achteraan met de retourauto, tenzij een ander zich nog voor die tijd aandient als auto chauffeur.

Donderdag waren de twee andere bestuursleden van de busclub op de lunch. Ik heb ze veel meegegeven, eigenlijk alles en dat was ook emotie. Het was een geweldig dankbare klus, lijn 213.

Het eten gaat nu al moeilijk. De hoofdmaaltijd is verplaatst naar tussen de middag, omdat het domweg niet verteerd. Maar denken aan deze mannen maakt je sterk.
 

 

Onderzoeken Rotterdam

De gastroscopie gaf bovenin iets geks te zien. Verrassend. Maar nabij de maag zat een prop niet verteerd voedsel, onderin. Er kon geen biopte gemaakt worden, dus vrijdag opnieuw, maar dan na 24 uur geen vast voedsel. Ook wil de prof dan vocht uit de buik nemen en een biopte uit dat gebied na een echo. Hij gaat 1:1 samenwerken met oncologie den Bosch. We gaan het allemaal weer zien.

Na maandag wasdag

Nu kijk ik moe terug op 2 drukke dagen en evenveel zware nachten. Maar wat de dagen betreft zeer voldaan. De nachten werden gekenmerkt door opkomend maagzuur en overgeven. De eerste al vroeg in de nacht, de laatste nacht pas om half zes. Maar je staat geradbraakt op en emotie kost ook al zoveel energie. Na zo’n bijzondere zondag moet je weer even wennen aan een dag zonder al je kinderen en kleinkinderen. Maar op de maandagmorgen kwam Pien, mijn buurmeisje en voorzitter van de VvE, een zonnetje waar het goed mee besturen was en die de ouwe Muppets goed in bedwang weet te houden. Onze vergadercultuur voor het bestuur was heel bijzonder. Jorinde zorgde voor het eten en de twee dames schoven aan en genoten van de dis terwijl we stapels werk doornamen. Moeilijk om haar alle dossiers mee te geven. Dat is een soort amputatie. Vluchten, alleen achterlaten. Maar wel verzorgd want de klussen lijken geklaard. En vrienden blijven we.

Ze werd afgelost door Han Erkens, de voorzitter van onze vriendenclub waar ik de jongste ben en nu als eerste dreigt om te vallen. En dat terwijl we klaagden over al die oude leden die omvielen waardoor het ledental wel erg terugliep. Straks doen de tachtig plussers als laatste het licht uit. Maar ik laat ze verzorgd achter met een lange lijst moglijke kandidaten uit mijn data base. Han vroeg door om vanavond bij de maandelijkse bijeenkomst een goed verslag te kunnen doen. De bloemen zijn geweldig en fleuren de kamer. ’s Avonds Gerard en Miek Derks. Heerlijk om goede vrienden om je heen te hebben en veel te delen. Handig dat Miek een medisch verleden heeft want er kwamen medische berichten los van onze goede vriendin de medisch specialist in den Bosch. Ze had zich wel zeer grondig van haar taak gekweten en alles goed op een rij gezet. Inderdaad is biopten nemen voor de chemo begint een must. En verder kan het vocht uit de buik ook in den Bosch afgetapt worden en de chemo snel beginnen. Maandag al een afspraak. Ze had er een hele klus aan. Ik voelde me een stuk rustiger.

Dinsdag was de Franse dag. Eerst mijn buurman Leon, net terug van zijn huis in Frankrijk. Als oud docent/directie lid van HBO Utrecht gaf hij zeer waardevolle tips voor Roosje in Amsterdam. Heerlijk met hem te discussieren en goed dat hij aanbiedt mij naar Rotterdam te willen rijden.

Jacqueline Keser uit Parijs is deze week in Nederland en kwam lunchen. Veel te bespreken en veel herkenning van het jaar dat ze onderdeel uitmaakte van ons gezin. Haar kinderen waren op een speelweek in St Michielsgestel, waar ze als Franstaligen toch prima hun weg vinden en met anderen samen spelen. Wat een sterk mens. Toen rolden zus Monique en haar Bart binnen om iets op te halen. Dus toen werd het een kamerbreedde discussie waar ik geen deel meer van uitmaakte. Doodop.
Mijn Nijmeegse therapeut Hein belde, ontdaan, aangeslagen en teleurgesteld. Hij sprak de goede woorden en bood hulp. We hadden veel samen. Hij deed goed werk.

Antoon Becker kwam spontaan langs en zo gaan wij met elkaar om. Met een Grand Cru onder de arm en veel warmte deelden we mooie momenten van de Buurtbus en de kinderen. Tja, leeftijdgenoten denken nu weer even sterk na over hoe snel te stoppen met werken.

Toen wij naar buiten liepen om even een straatje rond te gaan ontdekten we een Frans nummerbord en daar waren Henk en Annemieke al. 11 uur sturen om even op ziekenbezoek te komen. En overmorgen weer 11 uur terug. Maar we hebben ook nogal iets samen. Heerlijk met elkaar kunnen praten en delen. Maar al met al, kei kapot nu. Dat moet ik toch anders gaan doen. Morgen naar Rotterdam en morgenavond mijn zussen met man en mijn broer. Ook veel emotie.

Roerige zondag

Het was veel vandaag. Alle kinderen en kleinkinderen die in het land zijn waren er. Vanaf 2 uur vanmiddag. En dat eindigde in een gezamenlijk Italiaans diner in het nabij gelegen Magustare. Alles is langsgekomen, doorgepraat. Alles liefdevol en niets uit de weg gegaaan. Huilen, openheid, lachen maar vooral inhoud. De oudste kleinzoon, Max, 8 jaar hebben we voorzichtig bijgepraat over de situatie van opa. Het komt langzaam binnen. Huilen even samen. De andere 3 mannen vervolgen hun spel met al die speeltjes die oma tevoorschijn tovert en die vertrouwd zijn voor de mannen. Vertrouwd, dat is het begrip wat nu wankelt als ik omval. Ik probeer er alles aan te doen om mijn gezin vertrouwen in een toekomst zonder mij te geven. Dat maakt ook dat er alle reden is te knokken voor de langst mogelijke goede levenskwaliteit. Al geven contacten met mijn medische vrienden de lengte niet echt hoopvol weer. En nu zijn we met ons beiden, alleen en moe maar erg voldaan.

Kraamvisite

Het was heel dubbel zaterdag. Na flink speelgoedwinkels bezoeken en een korte rust, naar Cromvoirt. Om Pepijn, de nieuwe wereldburger van 3 dagen oud te bewonderen. En een wonder is het. Trotse moeder Nienke, omgeven door broer, zus en moeder liet de kraamhulp de baby showen. Dat zo'n kind even de rijd neemt om op de wereld te komen is niet vreemd. De even trotse vader Jark keek vooral heel voldaan; dat deden we toch maar mooi samen! En terecht. Ook toen hij de rest van hun prachtige huis toonde mocht hij dat uitstralen. Maar wat wil je met zulke mensen.Matthijs wilde zijn nieuwe poesjes tonen, dus ook dat nieuwe leven even bewonderd. Mooi, lief en leuk, maar niet voor Jorinde en mij. Dat gedoe allemaal. Maar hij en zijn Jessica zijn er super gelukkig mee en dat snappen weEn zelf was ik vooral moe, volle buik gevoel en onrustig. Maar 's avonds merkte je daar met het kaarten niets meer van. De dames werden wel erg ingemaakt, onbehoorlijk eigenlijk. Zolang Roosje hier is moet ik wel mijn eigen bedplek bevechten, want die wil ons bed niet uit en 's morgens is Jorinde maar net het ontbijt aan het verzorgen of ze duikt op haar plek. Coco, haar knuffel die ze maar weer heeft opgeduikeld, blijft wel achter in haar eigen bed. Vandaag neemt haar oudere zus uit Haarlem haar weer mee naar Amsterdam. Gelukkig hoeft mijn oudste dochter niet mijn bed uitgevochten te worden, tot ze dit leest innieder geval niet.Rustige nacht.mschoot met een super kramp om 8.30u wakker. Dat heb ik meer de laatstentijd, in de kuiten. Zal eens wat meer gaan lopen. Straks komen de twee oudste kleinkinderen die met de caravan een weekje mee zijn geweest met opa en oma. Zal wat worden. Ik hoop dat we het vooral over camper- en caravan vakanties gaan hebben, want aan een jankende opa hebben ze niets.

Vandaag de weblog, www.andrevanderveer.web-log.nl weer bijgewerkt.

Toch weer ziek

Woensdag kreeg ik bericht dat uit de ct scan van de week ervoor is gebleken dat de kanker weer terug is. En nu in heftiger mate. Op de operatie naad en uitzaaiingen naar buikholte, borstholte waar ook vocht wordt waargenomen en ook de darmen zijn aangetast.
Daar begon de ellende ook mee; darm storing zo'n 6 weken geleden.

Vandaag hoorde ik dat het behandelpan met oncologie is besproken en dat men woensdag eerst een gastroscopie wil en biopten wegnemen, gewoon voor de statistiek van oncologie. Direct aansluitend gesprek met de professor en pas later oncologie. Dat proberen we aan te passen naar eerder en behandeling in den Bosch. Dat laatste is geen probleem voor het Erasmus en makkelijk voor het bezoek en Jorinde die vorige oncolgie beurten honderden kilometers moest afleggen.

Maar het is wel palliatief. Genezing is uitgesloten. Maanden, geen jaren meer. En geen 11 maanden. Mijn goede en lieve medische huisvrienden gaan voor de goede kwaliteit van leven en vragen om vooral goed door te vragen over de consequenties van de chemo. Een week rekken door een week nok out geslagen te worden is geen handige optie. Gelukkig was 1 van hen bij het gesprek zojuist, Francien en die wist de juiste vragen goed te stellen. Dat scheelt en schept vertrouwen.

De kinderen zijn dichtbij, warm, vol liefde en zorg. Vrienden houden ons vast en bestoken me met mails en bloemen. Kaarten komen binnen. Maar het wegbrengen van de Buurtbus spullen en andere bestuurszaken doet pijn. Nu mag ik echt niets anders meer doen dan bezig zijn met elkaar. De nieuwe campingtafel had nu in Zweden uitgepakt zullen worden en de camper heeft nog geen 15.000km gereden en gaat er uit. De Toyota Yaris zouden we toch al verkopen, maar dat hebben we nu bespoedigd.

Maar we zijn ons allemaal wel aan het voorbereiden op mijn einde, veel te vroeg, maar het heeft me veel moois gebracht tot nu toe.