Veel gedoe en theorie rijbewijs C gehaald

Druk geweest met studies dus. Vooral het rijbewijs vroeg veel tijd, maar geslaagd. Let wel, echt geslaagd. Van de 2x50 vragen had ik voor verkeer & techniek 49 goed en van Goederenvervoer 46. en het hoefde er maar 37 te zijn. Een zaal vol met taxichauffeurs, vrachtwagen mensen en alle andere soorten speciale rijbewijzen. En wat zakten er veel. Opvallend was dat er veel emotie ontstaat bij het zakken, maar heel weinig motivatie om te studeren. Een mevrouw mag vanaf januari geen taxi meer rijden als ze weer zou zakken, maar ze was gewoon aan het grappen over die situatie. En dat ik de avond er voor nog studeerde tot diep in de nacht werd door weinigen gedeeld. Idioot is natuurlijk geen cursus te volgen, 2 examens op 1 dag en in 20 minuten klaar te zijn, terwijl er 75 minuten voor staan. Maar, veel geleerd, heel veel. En voor 12 februari nog even 20 uur sturen en dan op die dag mijn C rijbewijs en chauffeursdiploma halen.
Zakelijk worden de spanningen niet minder. We vallen terug naar de status van een jaar geleden en daar heb ik een slecht gevoel bij. Dus het wordt weer tijd voor vakantie. Half januari weer en dan naar de sneeuw.
Roosje heeft een kamer gevonden; in de St Jorisstraat, van Brabant Wonen in een mooi gebouw, met 50 kamers en een binnentuin. Misschien is er zelfs nog 1 voor Matthijs.
Inmiddels is haar ziektebeeld omgeslagen van orthopedie naar een ander ziektebeeld en dat is minder, maar dat houdt ze liever voor zich. Ze is blij te weten waar haar chronische gewrichten pijnen ontstaan.
En bij de NKC verkozen tot lid van het Algemeen Bestuur en direct aan de slag met veel klussen. De ledenvergadering was een bijzondere ervaring en dat ik schriftelijke stemming veroorzaakte had alles te maken met de procedure en niet met mijn persoon.
Mooie Kerstdagen breken aan. We gaan nog een paar dagen  naar Balk en ontvangen daarna bijna de hele familie bij ons thuis. Fijne Kerst, na een wel heel woelige tijd.

Oeps allang thuis

Tja, al weer ruim een week geleden kwamen we thuis, maandag de 24e al weer. Een paar dagen voor schema. De moederhormonen van Jorinde speelden op en dat gebruikte ik als excuus om mijn eigen thuisverlangen te bevredigen. De reis vanuit Spanje lijkt steeds langer te worden, dus dat gaan we beter knippen volgende keer. Maar het was wel een temperatuur verschil van 10 graden.
Al na 4 maanden vakantie in het afgelopen jaar, hebben we het nu gehad. De camper staat bij de Renault dealer voor een eerste beurt, 15.000 km verder, en 1 jaar oud. We rijden er meer mee dan met de auto. En morgen naar de Knaus dealer voor een service beurt om daarna, half januari weer op reis te gaan. De sneeuw in. 2 weken. Daarna Italië, Schotland en eind van het jaar een grote reis naar Griekenland. Misschien schuiven we nog wat en gaan we wat meer of minder, maar de economie krijg ik hier toch niet in beweging, dus reizen lijkt ons prima om die economie te stimuleren.
Intussen gebeurt er veel om ons heen. Heel veel. Makelaars die met hun kantoor stoppen, ontslagen in  de branche, soms heel dichtbij. Stormen jagen door de onroerend branche en als daar een transactie dan dreigt te lukken gaat de financiering fout. Collega's kijken vaak wat wezenloos naar de grote boze mensen wereld en hebben allen een eigen mening. De traditionele overheerst. Helaas blijken er zelfs binnen 1 kantoor mensen rond te lopen met ieder een andere visie op wat ons te wachten staat. Gisteren twee weddenschappen afgesloten met twee jonge makelaars. Die zijn er van overtuigd dat de prijzen het komende jaar redelijk stabiel blijven. Zich zelfs wat naar boven aanpassen. Als die gelijk krijgen kost me dat een heel duur diner. Maar als ik gelijk krijg (tenminste een prijscorrectie van -10%) moeten ze mij tracteren op een goedkoop etentje. Want dan hebben zij (en ik) het moeilijk genoeg. Met de oude rot uit het vak waar ik gisteren bij ons mee at was niet te wedden. Die vond -25% de verwachte correctie en ik eigenlijk ook. Die was met mij van mening dat dat maar een correctie is van een paar jaar lucht uit de markt halen. Dan gaan er wel koppen rollen. Zeker als de makelaars geen creatieve oplossingen gaan bedenken en zich zo traditioneel blijven gedragen als ze de laatste, belachelijk goede jaren, deden. De makelaar die deze bedreiging als kans ziet gaat winnen en daar valt niet mee te spotten.

Maar eerst komt er een sanering. Die is al gaande. Wordt divers ingevuld. Maar bijna iedereen vergeet dat goed management nu vooral bestaat uit het vinden van de tools die nodig zijn om de markt te bewegen. Vooral ontwikkelaars komen bijna allemaal niet verder dan projecten stil te leggen, posities te verkopen en naar buiten te kijken wanneer de storm weer gaat liggen. Dat is geen management, maar lijden. Dat is te mager en heeft niets te maken met ondernemen.

Helaas heb ik er nog steeds last van dat die dingen fout gaan en maak ik me zorgen over mijn eigen belangen. Ik wil mijn energie volledig geven om organisaties, maar vooral mensen, materieel te laten overleven. Ben beschikbaar voor mensen die het even te zwaar hebben, die soms alleen maar even willen praten en controleren of ze de goede keuzes maken.

Maar maak wel de keuze.

Sint Nicolaas in het Kabinet

Spanje, 4 december 2008.

Beste Kabinetters, (het naast ons huis gelegen bouwproject)

De Sint krijgt wel de kriebel,

Weer een nieuw en nog hoger gebouw.

Als ik met mijn schimmel over zo’n dak heen wiebel,

Denk ik vaak aan jou.

Jij Bonth Van Hulten’s en andere mensen,

Jij bouwvakker, van top tot teen.

Jij vervult kopers wensen,

Jij doet dat goed naar ik meen.

Voor zevenen in de vroege morgen,

Doet Lamberto de lichten aan.

En ’s-avonds na een dag zorgen,

Gaat hij als laatste hier vandaan.

Maar al zijn Jossen, Roberts en ander volk,

Zijn er ook voor dag en douw.

Zij zijn de beste tolk,

Voor vakmanschap in de bouw.

Het Kabinet is aan het komen,

Als statig en heel stevig gebouwd.

Marius kon zelfs niet dromen,

Dat de Sint er nu al van houdt.

Want de klere herrie wordt steeds minder,

De NS neem je bijna niet meer waar.

Alleen nog een tijdje wat bouwhinder,

Maar dat is een overkomelijk bezwaar.

Vakmanschap lacht ons toe,

De vakman even zeer.

Worden ze dan nooit moe?

Ze blijven dagelijks een heer.

Vandaar goede vrienden, zie hier,

Ook voor het stallen van de Ros van de Sint,

Geen pannenbier,

Maar lekkers van een goede vrind.

Sint

25° in de zon

Woensdag, eergisteren, zijn we Sitges uitgegaan met de bedoeling richting Valencia te gaan. Daar zijn we al na 130km mee gestopt. Peñíscola. Een heel oud vestingdorpje op een schiereiland met een prachtige, 8km lange boulevard en camping Eden op maar 50m van die boulevard. 19° is het van 10 tot 17 u en in de zon zelfs 25°. En de camping is VOL. Keurige plaatsen waar 80% camperaars staan die hier veelal overwinteren. Mensen uit Duitsland, Engeland, Nederland, maar ook uit Zweden en Finland. Zelfs 1 Boschenaar van de Plooschehof, met een tot camper vebouwde vrachtwagen. "Ja, goed geïsoleerd" zei hij desgevraagd. Het was een koelwagen..... Te koop, want hij zoekt een afzet container op een Amerikaan. Veel foute hondjes en een enkel trainingspak. Maar rust en keurig verder. Bijna alle restaurants zijn dicht, alle appartementengebouwen staan leeg, op slot. Maar het is toch gezellig. Mooie natuur hier en een rijke historie. Benicarlo, een dorp noordelijker, einde van de bouleard, is erg groot. Een rommelig centrum, veel leegstaande winkels, veel buitenlandse arbeiders, rare stedenbouw. Gewoon lelijk en een contrast met 'ons' Peñíscola. Zoals Rick Zaal al in zijn prima Spanje boek aangeeft een plaats waar je niet voor om hoeft te rijden. We zullen hier wel blijven hangen, niets mis mee. Roosje meldde dat zij in Berlijn sneeuw heeft. Matthijs meldde niets, maar dat is een goed teken. En intussen zijn we op deze web-log al over de 50.000 contacten!

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.

Niet weg te slaan

We komen moeilijk weg uit Sitges. Het weer is gewoon te goed, maar bovenal de vriendschap van Irene en Peter en hun kinderen. Maar het weer is de smoes om te blijven.En dan die lunches aan het strand of op hun terras met uitzicht op strand en zonnige zee. Er wordt nog gezwommen en Junior, nu 10 jaar, is nog even wezen surfen. Op de golven en daar schijnt hij verdraaid goed in te zijn. Stoer aan het toepen gegaan gisteravond met de 17 jarige Beau, de oudste dochter, Peter en Junior, de jongste kerel. Die wilde gewoon stoppen en nam zijn verlies. Maar Beau gebruikte een beetje van haar onmetelijke talent en maakte Peter en mij gigantisch in. Dat geeft een rot gevoel, want het wordt jaarlijks erger. En dat kind, nou ja, die jongedame, die moet nog gaan studeren...... Wat moet ze dan nog leren als je zo toept.  En Irene is de bindende factor aan de eettafel. Eenvoudige dis noemt ze het, maar het is verrukkelijk en de wijn royaal voorhanden. Hun nieuwbouwpandje, naast de huidige woning, is bijna klaar.Een geweldig domein, met een nog mooier uitzicht en nog meer voorzieningen, waaronder een lift en misschien wel een jacuzzy (of hoe schrijf je dat) op het dakterras. Het is een geweldige plaats om te zijn. De zon is je vriend. We zaten net nog even voor de camper te lezen; gewoon tot 17.00 uur buiten met 18 - 19 graden. En wat die Nederlanders hier doen, die nog gewoon werken, nou ja gewoon. Die genieten van het weer en vliegen even naar Nederland voor de klus. Zo ook de KLM piloot die ik sprak. Die is misschien nog wel sneller op zijn werk dan zijn in Nederland wonende collega. Ik moet weer aan de slag met de studie; vrachtwagenrijbewijs theorie, want 15 december moet ik daarvoor examen doen. En natuurlijk Rechten, want ook daarvoor wil ik nog examen doen in december. Nou, ik ben benieuwd; er zijn nu 49.965 bezoekers op mijn weblog geweest. Dus vandaag of morgen komt de 50.000e. Dat wordt feest. Reageer dus even op dit bericht. Groet en tot december, dan komt die oude man weer uit Spanje....

De laatste column in de Bossche Omroep

Als ik dit schrijf is het 11-11-08 en zit ik voor de camper in Spanje, samen met mijn echtgenote Jorinde te genieten van de vrijheid en het weer. Van ontspannen niks doen, hoewel ik een kast vol boeken bij me heb. Veel leesboeken. Daar kwam ik tot vorig jaar bijna niet aan toe en dat haal ik nu in. Tijdens mijn ziekte en afscheid van mijn zaak vorig jaar heb ik boeken genoeg gekregen voor de komende twee jaar. Maar ook studieboeken. Rechten, want dat is leuk. En theorie voor het vrachtwagen rijbewijs, want vliegen, motor rijden, duiken en met de camper toeren is niet voldoende. En duiken zit er trouwens niet meer in en de motor werd een wat rustiger scooter. Rustig toeren lukt, lang stilstaan niet. De wereld is ons speelveld geworden. Net terug uit de USA, even naar Frankrijk met de camper, op excursie met 30 collega’s naar Berlijn dus even terugvliegen en dan weer door nu naar Spanje. Dan is het voor het eerst dat de redactie van de Bossche Omroep me onderweg aan de verschijningsdata van de column moet herinneren. Na 8 jaar en vele columns blijkt alles toch anders. Is de actualiteit verder weg. Is de scherpte er wat van af. En dat hoorde ik ook van de lezers. Want wat werd ik er vaak op aangesproken. Zeker na die nieuwe bril. Voor het laatst toen ik sportspullen kocht en een andere klant in die winkel me aankeek en zei: “ ja u bent het. Goed u te zien en hoe gaat het? Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het allemaal wat minder scherp is, sorry.” En hij liep beschaamd terug naar zijn echtgenote die hij kort meldde wat hij had gedaan. Dat was de opmerking die ik nodig had om zelf toe te geven dat de plaatselijke politiek me steeds minder opwindt, misschien ook wel steeds meer in herhalingen valt, zelfs de rare fratsen met het SM’s doen me minder. De woningmarkt en –crisis geven stof tot schrijven, maar dat zou snel eentonig worden. Gewoon wachten tot de prijzen geland zijn op het niveau van een paar jaar geleden en opnieuw beginnen. Zo ging het altijd en zo zal het weer gaan. En schrijven over mijn vakanties zou snel vervelen. Perfect dus dat directie en hoofdredacteur van de Bossche Omroep het met mij eens waren er een punt achter te zetten. En ook in mijn familie vinden ze dit een goed idee, vooral mijn schoonmoeder die me al eerder wijze raad op het schrijven gaf. Dat volgde ik meestal sneller op. Bedankt voor de gelegenheid en sorry als ik u op de tenen stond, u heeft er echt zelf om gevraagd. Ik zal me wel melden als ik het te gek vind worden. Tot ziens, ergens in Europa, of in de stad.

Berlijn

Met 32 NVM collega's voor 4 dagen naar Berlijn, een excursie. Als Jaap Huisman, planoloog, docent en bekend reisleider in deze Duitse regio, maar ook in Nederland voor ontwikkelaars, corporaties en overheden dat organiseert ga je echt werken. (www.huismankennistransfer.nl) Geen minuut rust. Al direct na aankomst op het vliegveld Tegel aan de slag. Nadat er al een intro avond was en er onderweg naar flughafen Düsseldorf in de bus ook al een toelichting was. Na de hotel-incheck direct aan de wandel via de Spandauer Vorstadt naar de voormalige Jodenbuurt Scheunenviertel. Ongelooflijk dat kunstenaars (wat maken die een rotzooi) zich zo kunnen manifesteren in verlaten, door anderen in de steek gelaten panden en terreinen. Net vóór de herontwikkeling. "Kunst-Kultur-Kommerz", motoren voor stedelijke vernieuwing. Nog steeds 13% werkloosheid, het meest van heel Duitsland. Nog veel te doen en de kredietcrisis maakt dit niet beter. De Jodenwijk confronteert weer de 2e wereldoorlog. De massabouw en herstructurering de muur. Het diner in Restaurant Neu is bijzonder en ongedwongen. De jongeren moeten nog wat café's doen. Ik ga naar bed voor 24.00 u, net als Jaap die topsport bedrijft. De volgende morgen zit je dan om 8.30u in de bus om de morgen bij de collega's van de IVD (de duitse NVM) door te brengen. Hoog theoretisch gehalte van marktontwikkelingen, toegelicht door de jonge (33) Dirk Wohltorf, voorzitter. (www.wohltorf.com) groffe lijnen en schokkende verschillen in prijzen per gebied. En dan naar de praktijk. Pracht projecten en ontwikkelingen gezien. Maar nu, nog geen 24.00 u lig ik in bed en laat de stad en haar café's aan de collega's over. Morgen gaan we verder en zondag naar huis.

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.

Familie en vrienden bezoek

Zo, we zijn in Frankrijk en niet en beetje. Als ik dit schrijf zitten we op 1 van de weinige campings die rond Chateauneuf de Grasse (Nice) open is. Een eenvoudige camping tussen de kleinere dorpen op 11 km van neef Paul en zijn pracht gezin. Na een geweldig diner en samenzijn daar gisteravond, gaan we vandaag varen naar de eilanden voor de kust. Het weer is goed, zo'n 20°c en de zon belooft nog meer voor ons te doen vandaag. We komen van nabij Gaillac, onze Van den Hoven vrienden bezocht en een poging gedaan het zojuist met 3 sterren bekroonde hostel van Rien en Lucie te bezoeken. Maar agenda problemen hielden ons uit elkaar. Dus dat doen we een volgende maal. De eerste stop van deze nu 1 week durende reis was bij het hotel kasteel van Jan van Grinsven, een 61 jarige succesvolle ondernemer. De grote boerenhoeve verbouwde hij gedurende 5 jaar tot wat het nu is. Een leuk hotel met ca 15 kamers en een 9 holes golfbaan. 2 geweldige restaurants waar we het diner en een lunch gebruikten. En dat allemaal omdat Roosje, die ons vergezeld deze reis, Tom Kooy ooit beloofde hem op te komen zoeken op zijn stage adres en dat is dus hier, nabij Bergerac. Daar blijft hij nog 3 maanden. Zijn moeder was er ook en genoot met ons van de culinaire hoogstandjes van het huis. Een stevig wijn arrangement vergezelde een en ander. En morgen geven we Roosje over aan Martinair in Nice om haar naar onze nationale luchthaven te brengen. Want Sint Lucas verwacht haar maandag weer in de schoolbanken. Wij trekken dan richting Spanje om een week later vanuit Gerona voor 2 weken naar huis te vliegen, nou ja huis. Dan mag ik ook nog even met de NVM naar Berlijn. En waar we de 3 weken daarna naar toetrekken? We zien wel waar het dan goed toeven is. Het leven kan zo mooi zijn.....

Verzonden vanaf mijn Windows Mobile®-telefoon.

Te lang geleden

Als ik dit schrijf liggen we in bed in New York. Te lang na het laatste bericht, maar te veel leidde me af om er even voor te gaan zitten. Zakelijk lopen de hazen anders dan gedacht. Helaas lijkt een procedure om afspraken na te laten komen onafwendbaar. Daar slaap ik slecht van en dat is niet bevordelijk voor de genezing en conditie. Eerlijkheid duurt het langst. Maar op 11-9 kwamen we aan in the Big Apple. We kwamen uit Provedence, waar we mijn zwager en zus bezochten in hun prachtige in het bos gelegen huis met zwembad en tennisbaan. Met één van de 3 auto's zijn we na een paar dagen naar hier getrokken en overmorgen gaan we naar Washington, om donderdag voor een paar dagen naar Provedence terug te gaan. Daar vieren we dat na ruim 25 jaar mijn zus Amerikaanse is, na het behalen van haar diploma's daarvoor. Haar 4 kinderen, met inmiddels 4 kleinkinderen zijn Natuurkundig Professor, Nierspecialist, elektrotechnisch Ingenieur en dierenarts en allen super Amerikaans. Ze wonen door heel de USA.
Wat een werelddeel. Ik denk dat ik hier nu zo'n 8x ben geweest, waarvan 2x aan de westkust en 1x Canada met een camper. New York is niet een stad, maar De USA. Ontzettend. We slapen op Broadway, het Theaterdistrict, 46e straat W. Omgeven door theaters. New York neem je door een meerdaagse hop-on hop-off tour te boeken. Ze laten je alle hoeken van de stad zien, waaronder Ellis Eiland waar miljoenen de USA binnenkwamen. Alles oogt uiterst efficiënt, al struikel je over het uiterst vriendelijke personeel. Bijna allemaal 'service' personeel. Ze leven van de 'tip', normaal 15 tot 20%. Ook zo vreemd is de tax. Bijna overal komt nog een percentage tax bij. Maar personeel is uiterst gemotiveerd en vriendelijk. Nog even naar en camper gekeken in de showroom. Voor $ 80.000,- ( € 55.000,-) koop je een fantastische camper met slight out. Ons formaat met een maattoeslag van 30% omdat de USA nu eenmaal meer wil. En hier ook met oven en onze voorzieningen. De meeste campers zijn bussen of trailers. Alles is groot, erg groot en erg veel. We moeten stoppen met 'gewoon' eten. Dat staat gelijk aan zelfmoord. We moeten nog een hele week voordat we weer naar huis mogen. Dan blijven we 2 weken thuis om dan met onze camper naar Frankrijk en N Spanje te gaan. Het leven is mooi al ben ik nu gesloopt.

De scholen zijn weer begonnen

Terug van vakantie, de bouwkranen draaien weer, de economie komt weer op gang en ook de basisscholen in onze regio zijn al aan de slag. De komende week start ook het voortgezet onderwijs. Na vele weken stilstand van het “bedrijf” komt het personeel een dag vooraf de boel weer opstarten. De verbouwingen zijn veelal klaar en de nieuwe boeken zijn tijdig geleverd. Misschien wel “gratis”. De schoolgebouwen in ons land zijn bijzonder. Vaak erg saai, simpel van architectuur, simpel materiaal gebruik en vooral niet leuk. De goede daargelaten. Vooral de MBO/HBO scholen willen nog wel eens flink uitpakken. De Onderwijsboulevard in den Bosch laat daar verschillende goede en slechte voorbeelden van zien. Maar het bijzondere van de scholenbouw in Nederland is wel dat de eisen die gesteld worden bij woningbouw, niet opgaan voor scholen. Zo ontbreekt bij vrijwel iedere school een passende sportlocatie. Parkeren wil nog wel eens geregeld zijn. Een gezellige omgeving ontbreekt meestal. Het schoolgebouw verlaten is verloren raken in een uiterst saai gebied of enorm plein. Meestal geen fijne plekken. Snel naar huis, de trein, de bus. Vooral niet elkaar ontmoeten rondom de school. Maar het meest bijzondere is toch dat de huisvestingsbehoefte van de studenten ontkend wordt. Als je huizen of bedrijven bouwt moet je voldoende parkeren, wegen en voorzieningen maken. Scholen bouwen voor studenten die vaak van buiten de stad komen stelt geen enkele eis op dat gebied. Hoogst merkwaardig. Ze zijn veroordeeld het zelf uit te zoeken. Een school zou vol trots een campus moeten creëren, een sportcomplex van aanzien maken, trots zijn op de eigen omgeving, studenten binden. In plaats van een soort afwerkplek voor het minimale aantal contacturen, een plek waar je bij wilt horen. Waar het fijn is om te verblijven en waar je blijft hangen. Maar, er zijn wel heel mooie voorbeelden van hoe het ook kan.

Gewoon Fries Weer

Het is weer helemaal Fries hier. Balk is een geweldige plaats in een pracht omgeving. Het Gaasterland met bossen die bevaarbaar zijn en vaak weidegebieden omzomen. Fiets- en wandelroutes zijn hier aangelegd op een subtiele manier. De uitgestrekte Friese omgeving is agrarisch, maar daar een zeilboot aan de horizon door te zien varen is altijd weer een hele ervaring. Prachtige boerderijen geven aan dat de grond hier de moeite waard is en was. Er wordt nog volop op en om het land gewerkt. De aquaducten hebben de vaarwaters rustiger gemaakt. Men wordt niet opgehouden door ophaalbruggen. En waar je ook neerstrijkt in de horeca, de bediening is altijd uiterst prettig, vooroorlogs bijna. En denk niet dat het alleen Friezen zijn die bedienen. Vanuit heel Nederland, vooral het wijze westen, komen jonge mensen hier werken. En dat doen ze met een grote gedrevenheid en als bewuste keuze. De glimlach bestaat!

Het weer is ook weer Fries. Meestal zon en ook vaak wolken. Maar de regen valt nu mee. Vaak te weinig wind, maar als ik dit schrijf is het half vier en varen de zeilers uit omdat er iets wind op komt zetten. In de sloepen genieten de vakantiegangers van de rust en de omgeving. Geen gerace over de meren of verbindingssloten. De buren varen naar de winkel, wij naar het restaurant. In Balk, Sloten of Woudsend. Over het Slotermeer waar enkele dagen geleden de skutsjes om de eer streden. Oude bakken die met liefde zijn opgeknapt, van oorpsronkelijke materialen, met een bemanning die net zo oorspronkelijk is. Onverstaanbaar voor buitenstaanders en dat zijn alle niet Friezen. Anders dan een Limburger stoppen zij hun taaltje zodra er ' Hollanders' bijkomen. Zelfs als ze naast je op het terras zitten willen ze graag contact en spreken ABNN (Algemeen beschaafd noord nederlands).

De prijzen zijn hier bijzonder laag. Consumpties van vóór de belachelijke prijsstijgingen en een buurman uit Breda laat de auto hier de service beurt krijgen, want dat scheelt. De klussen in huis zijn betaalbaar te doen. En de kleren die ik nu kocht bij Steegenga waren 3 voor de prijs van 1. Een super gesorteerde kledingzaak met alle grote merken. Alleen voor de huur van een sloep betaalt men € 500,-- per week. Jammer dat we hem 4 weken hadden verhuurd en nu toch hier zijn, maar het gebruik van de boot van de buren toonde aan dat een 'matje' plaatsen in mijn buik inderdaad 6 weken nodig heeft voor het pijnloos op zijn plek zit. Dus prima zo. Maar onze gasten wilden we zo graag naar de kroeg, Heeg en Woudsend varen, dus lief dat de buren de door hun gehuurde sloep even uit wilden lenen. We wachten nu op de volgende gasten met een Friese achternaam. Ben benieuwd of ze net zo genieten als de vorige gasten die bruingebrand en uitgerust na een nachtje Balk en een vaartocht huiswaarts keerden.

De nieuwe eigenaar van ons huis hebben we voorgesteld aan de beide buurstellen door een koffievisite te geven hier op ons terras. Allen hebben dat erg gewaardeerd en het liep door in een goed glas wijn en uiteindelijk in een lichte salade lunche met de kopers. Lieve mensen die we ons huis erg gunnen, al genieten we er zelf ook nog erg van. Vooral het uitzicht van ons terras zo op het meer is bijzonder. En wie weet blijft de blauwe keuken blauw, komt er toch maar 1 dakkapel op en valt de aanpassing dan nog mee. Wij zullen best terugkomen hier, want onze goede vrienden Louis en Ellen willen we niet missen en ook de nieuwe eigenaren zijn de moeite van de reis waard. Maar er zijn zoveel camperplaatsen hier in de buurt dat dat geen probleem zal zijn. Zo, ik ga het 3e boek beginnen, na de story van de familie Meijer, een geweldig boek van 650 blz. Ook het laatste leerdeel van mijn rechten studie heb ik afgemaakt. Zal me ook maar eens voor het tentamen op gaan geven.

Groeten uit Balk. Echt Fries weer.

Vakantie column

Voor de vakantiegangers in Nederland is het betere weer dan eindelijk aangebroken. Er zaten wat mensen in tenten en caravans te wachten op drogere tijden. Vakantie vieren in ons land heeft het weer risico als nadeel. Verder is er niks mis mee. Zee, strand, heide, bossen of de watersport op de rivieren, sloten en meren. Voor elk wat wils. En er wordt veel geïnvesteerd in deze sector. Zo is er met veel Europeesch geld in Friesland op diverse plaatsen de ophaalbrug vervangen door een aquaduct. Daardoor zijn de omstandigheden voor de watersport en het doorgaand verkeer aanzienlijk verbeterd. Maar, mogelijk door het weer, wil het dit seizoen maar niet lukken. De ondernemers klagen en op het vakantiepark met 100 eigen vakantiehuizen is nu maar 40% bezet. Er wordt door de eigenaren nagenoeg niets te huur aangeboden. De beheerder denkt dat de eigenaren op vakantie zijn. Naar hun 3e woning?

Klaar voor Peking

Vanmorgen is het matje gekeurd in het Erasmus Rotterdam en goedgekeurd voor een half jaar. Me wat mer inspannen mag, dus wat of wie houdt me weg uit Peking voor het Olympisch goud. Alleen welke sport weet ik nog niet. Met de camper weggaan was eigenlijk geen probleem, mar Balk is toch de komende 3 weken onze thuisbasis. Na de nodige zakelijke spanningen die me overkwamen de laatste weken is dat zeer welkom. Auto staat vol voor de deur van de NKC in Soesterberg waar ik nu nader kennis maak met het hoofdbestuur. Mogelijk dat ik zitting neem in dat bestuur van de kamperautoclub met zo'n 17.000 leden. Maar pik zo Jorinde op op het NS station en dan door naar Balk. Het leven is mooi, als je tenminste elke 4 uur je paracetamols slikt.

Huizenprijzen drama?

Het is niet de eerste keer dat ik geconfronteerd wordt met een markt die, na een jarenlange explosieve groei, dreigt te gaan stagneren. Minder verkopen en langere omlooptijden zijn de eerste signalen. Ook in paniek reagerende hypotheekverstrekkers, die nu de meest merkwaardige fratsen uithalen, nadat ze eerst jaren het geld als het ware achter je aan kwamen brengen en dan het liefst zo veel mogelijk. Er werd veel lucht gefinancierd en vaak getaxeerd door malafide figuren die schreven wat je vroeg. Lekker makkelijk, ook voor de bank die zo graag klanten won. En als er dan even iets gebeurd gaan de loketten op slot. De kranten staan er bol van, vooral doordat men in Amerika echt doorgeschoten is. Maar wat gebeurd er eigenlijk? De prijzen zullen worden gecorrigeerd naar het niveau van een paar jaar geleden. Niet meer. En dat kon toch iedereen raden? Als mijn recreatie woning in 3 jaar met 33% in waarde stijgt, of de woning in de regio ook met zo’n 25% in die periode, moeten we bij een lage inflatie toch niet raar opkijken dat zich dat een keer corrigeert? Het is voor de startende koper een geweldige kans als de prijzen met 30% dalen. Het is voor de doorstarter een even unieke kans om de duurdere woning te kopen. Stel, je verkoopt je huis van € 300.000,-- nu en koopt er een van € 500.000,--. Als de prijzen nu met 1/3 dalen praten we over een huis van € 200.000,-- en € 333.000,--. Ineens is het prijsverschil maar € 133.000,-- in plaats van € 200.000,-- en zijn de kosten maar ca. € 25.500,--  in plaats van € 41.000,--. Dus totaal maar liefst een besparing van € 82.500,--. Alleen als je je laatste huis verkoopt of goedkoper gaat wonen kan je dat beter even uitstellen. Zo’n drama is een prijsdaling dus niet. Oké, de rente moet niet te gek gaan worden, maar die corrigeert ook als je blijft wonen na verloop van de rentevast periode.

Bezoek

Vandaag, de 4e dag thuis, het eerste bezoek gehad. Frank. Lekker effe kunnen bijkletsen. Zaterdag wordt Roosje 18 en komen er ook veel mensen. Verder eng rustig. Maar ja, het is ook de 10e keer thuiskomen en iederen denkt dat de bloemen en het bezoek binnenstromen. De 16e via de controle in Rotterdam naar Balk voor een paar weken en vanaf begin september naar de USA om via zus en zwager in Providence naar oa Washington (effe adviesje geven) en New York gaan. Geen tijd voor niet leuke dingen dus. Maar het is nu wel erg rustig.

Niet kletsen maar poetsen

In feite zeggen ze het anders in Rotterdam, maar dat staat zo raar in de kop van een column. Net voor ik voor een week, inmiddels voor de 10^e keer in een jaar tijd, naar Rotterdam mocht voor een medische logeerpartij, die achteraf snel en goed verliep, hield Piet Boekhoud, directeur van het Albeda-college, een ROC in Rotterdam een schitterend verhaal in de Verkadefabriek. Zayaz presenteerde haar ondernemingsplan en dat gaat tegenwoordig gepaard met een bijeenkomst met stakeholders. Dat is inmiddels al weer bijna traditie voor beide grote corporaties in  onze stad en dreigt nu, wegens enorm succes, jaarlijks op dezelfde plaats te gebeuren. De stakeholders zijn  veel zorgzame leiding gevende mensen, van Brede Scholen tot Geestelijke en Lichamelijke Gezondheidszorg, ouderen en noem maar op. Als het maar over iets ergs gaat kennelijk. Die hebben ook recht op een middag prettig stoeien in een geweldige omgeving. Het is wel serieus werk! Er was ook iemand met een wandelstok, gelukkig doelgroep in beeld. Verder werd die doelgroep perfect uitgebeeld door 3 artiesten. Gewoon eng realistisch en zeer confronterend. Maar Piet sloeg werkelijk alles. Als, zeg maar de Coen Free van Rotterdam, is hij daar de barricaden opgegaan voor leerlingen die dreigen ‘uit te vallen’ of die flink in de puree zitten. Hij heeft een groepje om zich heen verzameld bestaande uit onder andere de directeur van de grootste Woningcorporatie, de Geestelijke gezondheidszorg, de Zorg, de Jeugdzorg en dergelijke. Een klein groepje. Ja zeggen dat is de slogan. Oplossen en niet alleen de problemen zien. Ze noemen zich de Baron van Munchhausen, De Graven om Piet heen en het paard is de zaktelefoon geworden. Het is namelijk een begrip: “je zit bij elkaar in de zaktelefoon”. Korte lijnen dus. En Piet en de zijnen gaan niets uit de weg. Met leerlingen uit wijken met 75% werkloosheid en 75% schooluitval, een gigantisch percentage jong zwangere leerlingen, heel veel dak- en thuisloze leerlingen en met grote sociale problemen. Zijn edellieden om hem heen weten de groep te vinden en die groep lost veel op. Korte en informele lijnen die maandelijks informeel samenkomen in een sociëteit. Misschien is dat een idee om in onze stad te gaan doen en de vergader-, rapporten-, overleg- en andere structuren bij het groot vuil zetten. Niet kletsen maar poetsen!

ONTSLAG OP STAANDE VOET

Afgelopen. Moet er uit hier. Vrijdag geopereerd, spoedig herstel en me vanmorgen bemoeid met de bediening van patiënten. Met eten enzo. Tja, dan sta je ze op de tenen. Gisteravond kwam de chirurg, mevrouw Grevenstein nog langs, na 22.00 uur,recht van de paardensport waar ze dienst had gehad maar haar patiënten niet vergat! Vond dat het (ik dus) er geweldig uitzag. Nu ben ik 's-avonds ook op zijn minst slecht. Maar het gaat ook echt goed. Ze vond dat ik dinsdag wel naar huis zou mogen als er niets geks gebeurde. De zaalartsen vonden het vanmorgen op staande voet wel een goed idee.

Dus toen Jorinde de strijk klaar had en Bossche Bollen had gehaald en meegebracht ging ik mee naar huis. Dat is inderdad wel snel. En dan over 4 weken weer op controle. Bij Tilanus, want daar zit "mijn chirurg" ook. Tot die tijd huisarrest of rond huis en niets beuren. Heerlijk vanuit mijn eigen luie stoel bij te mogen komen.

heftig

Gisteren geopereerd. Was een hele klus vertelde de chirurg, die me 's avonds bezocht. Er zijn trouwens heel wat medici geweest aan mijn bed. Om half elf naar de 11e verdieping waar 16 operatiekamers zijn en om 16.30u wakker genoeg om naar mijn kamer en Jorinde te gaan. De klus was zo omvangrijk door verklevingen en de omvang. En toch via scopische (kijk)operatie. Daardoor weinig littekens en snellere genezing. Wel gruwelijk veel pijn. Natuurlijk kan je medicatie krijgen, maar hoesten en overgeven blijven pieken. Dat heb ik nu hopelijk achter de rug. Rustige kamer nog steeds. De 3e patiënt komt morgenavond, voorzover dat te plannen is. Het zal wel even duren, maar midden volgende week verwacht ik toch naar huis te mogen.

Erasmus Rotterdam

Vandaag dan opgenomen. De 3e en 8e verdieping al bezocht. Op de 11e geopereerd en dan nu op de 9e, kamer H942, raambed, haven en stadzicht. En al weer verder gerenoveerd. Klaar bijna om weer gesloopt te worden, want dat is het lot van dit gebouw uiteindelijk. Lieve onderbetaalde dames en heren staan je weer op te wachten. Allemaal also ze zo van de hotelschool komen. Ze hebben alleen ook geleerd hoe de mens er van binnen uitziet. Mijn enige kamergenoot van deze 4 persoons, dus ruime kamer, heeft motorgereden. Dat is goed te zien. Na heel wat operaties zit van alles weer aan elkaar. En natuurlijk weer buiten zijn schuld frontaal aangereden. Wil stoppen met motorrijden maar ik zal eens kijken of een 400cc scooter als de mijne een oplossing is. Ik durf hem niet te adviseren net als mijn dochter en schoonzoon over te stappen van 2 enorme motoren naar 2 ....... snorfietsen. Hou het aub uit de pers en voor je. De co-assistente is flink met me bezig geweest. Schatje, goed dat ze van die kouwe handen heeft. Ze gaf even een demonstratie darm terugduwen. Onderweg heeft mijn goede chynacologische vriend Ron mij uitgelegd hoe zo'n matje wordt aangelegd. Bijzonder. En terwijl ik dit schrijf komt ze trots teruglopen met 2 collega's van wie snel duidelijk is wie de docent en wie de student is. De docent gaf net een wondbreukencollege die 'mijn' co-assistente volgde. "ik heb net een hele mooie gezien"moet ze gezegd hebben, waarop docent en collega student die kans niet wilden missen. En aan mijn bed werd het college voortgezet en bleek dit wel een flinke te zijn en een grensgeval van wat met een kijkoperatie haalbaar is. Een ervaren chirurg blijkt me te opereren wat die kans laat toenemen en het herstelproces ten goede komt. De docent kende mijn dossier bij Tilanus toevallig. Hij belde de scan uitslag aan mij door. Ik ben als 2e aan de beurt maar lig op de trauma/alg chirurgie afdeling en daar weet je het maar nooit. Dus voor de kaarsjes opstekers; ik schat tweede helft van de morgen, zo tussen 10.30 en 13.30u. Duurt tenmnste 2 uur. Moe, gespannen, zenuwachtig, maar vol vertrouwen.

Even weg

Morgen weer te gast in het Erasmus in Rotterdam. Vrijdag de breuk operatie en na een paar dagen hopelijk weer naar huis. Om weken daarna niets te doen. Liggen en liggen. Niks tillen. Alleen geld beuren. Ben zenuwachtiger dan ik voorheen was. Denk dat het nu alleen om minder lelijk worden gaat. Maar zo’n breuk is meer. Ook irritant. Zwaar op de maag. Loop al weken met een band om en dat knelt.

Vandaag nog een bijeenkomst gehad van Zayaz, woningcorporatie die haar ondernemingsplan presenteerde. Geweldige inleiding van een project uit Rotterdam. Niet lullen, vakken vullen. Echt Rotterdams. Een ROC directeur bracht een integraal project. Daar redden ze het sociale leven van veel jongeren mee en voorkomen ze schooluitval. Ongelooflijke aantallen noemde hij. Vorige week een presentatie van het ROC hier, Koning Willem I College. Over de MBO opleiding in de makelaardij. Geweldige sprekers en goede discussie. Maar nu ga ik eerst naar het ziekenhuis

6e kleinkind blijkt geboren

Jip, zoon van Remco en Susanne. Alles lijkt volgens de berichten goed gegaan. Zodra ik het mag/zal zien zal ik een foto plaatsen.

Vreemde Vogel?

In Amerika ben je iemand als je een goede verkoper genoemd wordt. Dat is in meer landen zo, maar vooral daar. Daar heeft iemand status als hij “salesman” is. Daar had ik het net met een vriend van mij over. Die verkoopt zijn hele leven al auto’s, en goed! Heeft er mij al 11 verkocht. Ik vroeg hem of hij op feestjes desgevraagd antwoordde dat hij autoverkoper was of iets zei van: “ik ben mobiliteitsadviseur”. Nee, hij stelde nadrukkelijk aan te geven dat hij verkoper van auto’s was. Ik wist dat zelf ook wel, maar toch. Weliswaar van het beste merk van de wereld, vond hij zelf. Verkopers van bedden noemen zich slaapadviseurs, meubels worden verkocht door woonadviseurs en verkopers van geld zijn hypotheek- of financieel adviseurs. In mijn vak noemen we ons ook adviseur, zeker geen verkoper. Vroeger bemiddelaar. Maar er zijn vakken waar het echt om een advies gaat. Zoals opticiens. Daar denk je niet aan verkoper, maar echt aan adviseur. Om beter te zien en zelfs op je oude dag misschien nog wel wat te verbeteren aan je zicht. Zeker als je van die dubbele glazen hebt, voor veraf en dichtbij. En wie heeft dat niet boven een bepaalde leeftijd. Een vak waar een vertrouwensrelatie de boventoon voert. De prijsvechters hebben mij ook wel eens geprobeerd te verleiden “vreemd” te gaan, maar ik ben toch ruim 20 jaar bij dezelfde adviseur gebleven. Ze herkennen je, kennen je dossier en je smaak. Want het moet ook mooi zijn. Alleen daarom al laseren sommige mensen hun ogen niet. Ik zeker niet meer. Heb vorig jaar toch een nieuwe, leuke bril gekocht ondanks dat bij de controle bleek dat mijn ogen niet achteruit gegaan waren. Die € 75,-- van mijn ziektekosten polis gingen op. Kreeg commentaar uit mijn omgeving dat ik op de moderne tour was, maar door de tijdelijke kaalheid wilde ik iets compenseren. Krijg ik recent, de nieuwe bril begint dan net te wennen, een telefoontje van de opticien. Er was een “verse” serie brillen binnengekomen. Heel nieuw model. “echt iets voor mijnheer Van der Veer zeiden mijn mensen hier”. Toen ik vertelde dat de laatste bril nog wel erg nieuw was kreeg ik het nadrukkelijke verzoek de vertrouwensrelatie te respecteren en af te marcheren naar de Hinthamerstraat. Oké. En daar bleek dat elke variant van de nieuwe serie “kei gaaf was”. Voor het eerst zonder echtgenote op deze plek, zelfstandig kiezen, zonder vrees, met nog een bijna nieuwe in de hand. En omdat ze het zelf zo gaaf vonden werden er condities gecreëerd die nee zeggen onmogelijk maakte. In ieder geval was duidelijk dat het nu om de lol van het vak en niet om geld ging.

Hier kan menige “adviseur” wat van leren. Nee, ik zeg geen Hans tegen de jongens en meisjes van Vogel.

Anno 1970?

Al vanaf de Verenigde Oost-Indische Compagnie hebben makelaars een vertrouwenspositie, al is die de laatste jaren behoorlijk uitgehold. Was het vroeger een bij Wet beschermde titel en een bemiddelaarsrol, de laatste tijd is het veel meer een eenzijdige belangenbehartigng van de verkoper van onroerend goed. Het opleidingsniveau is, voorzover het om Registermakelaars gaat sterk toegenomen. Specialisme neem toe en gaat steeds verder, al is men toch voor het overgrote deel bezig met verkopen. In Europees, eigenlijk wereldverband is het niveau van de Nederlandse Registermakelaar en de NVM op een unieke hoogte. De courtage (het honorarium) is echter even uniek, alleen omgekeerd. Elders vlot 5 tot 6% van de overeengekomen koopsom. Hier 1,5 tot 2%. Heel belangrijk is ook het verschil tussen de opdracht hier en elders. In Nederland mogen makelaars niet meer bemiddelen; uitsluitend belangenbehartigen. In haar wijsheid vond de overheid ook dat de titel vrij moest en er geen opleidings eisen gesteld mogen worden. De consumenten belangen worden daar niet door gediend. In Nederland krijgen makelaaars vrijwel 'uniek' de opdracht. Dus 1 makelaar voert de opdracht uit. Bij nieuwbouw komt het steeds meer voor dat er 2 makelaars worden ingeschakeld. In Frankrijk, maar ook in de USA worden meer makelaars bij 1 opdracht betrokken. In Frankrijk merk ik dat dat er ondermeer toe leidt dat makelaars in hun etalages en brochures geen adressen en prijzen vermelden om de klant te binden aan het aanbiedende kantoor. Om zodoende de koper ook te verleiden tot het betalen van provise en de concurrerende makelaar buiten te houden. Als zoeker word je er stapelgek van. De markt is daardoor volledig ondoorzichtig. Zoeken wordt ontmoedigd en verleiden van mensen om te verhuizen naar een leuke stek is onmogelijk. Het is daar nog zoals het hier in 1970 was. Ondoorzichtig. Makelaars vermeldden toen geen huisnummers om de koper te verleiden om ook te betalen. Dus alleen eigen belang. Die tijd ligt hier ver achter ons. Nu de courtage nog en een eigen makelaar mee nemen bij aankoop!

Frankrijk - Normandië - Balk

Als ik schrijf zitten we met onze camper aan de Seine. Met nog zo'n 30 campers staan we op een zgn camperplaats. Die zijn meestal gratis of voor een paar Euro. Veelal op de mooiste plekjes aan de grens van dorpjes. Soms zelfs middenin in een stad. Zo stonden we ook aan de 'boulevard' van een Normandisch dorp. Met wel 50 campers. € 2 in de parkeerautomaat, kaartje voor je raam en 24 uur rust. Of op de parkeerplaats van het museum, ook recht aan zee. Je moet wat als je van een uitkering leeft. Normandië is werkelijk fantastisch. Prachtige natuur, vriendelijke mensen, mooie huizen voor extreem lage prijzen. Duizenden gealieerden lieten er hun leven. Veel van gezien dezer dagen. Vandaag nog in Caen. Bij het Memorial. Indrukwekkende beelden, films en spullen. Ook over de koude oorlog. Je moet er wel tenminste een halve dag voor uittrekken. 73% van Caen was verwoest en nu is het een prachtige stad. Veel beter dan Cherbourg waar we gisteren stonden. Een lelijke stad. En de vissers zijn in de hele regio in opstand. In Cherbourg sloten ze de haven af. Toeristen zitten er met hun zeilboot opgesloten. De diesel zou te duur zijn en te weinig verrekend worden in de prijs. Eindelijk ook mosselen-frites gegeten. Die oesters vooraf hoorden niet, maar tja. Als ze op de kaart je al toelachen. We komen erg leuke mensen tegen. Nu ben ik wat verlegen, maar als we eenmaal in gesprek gaan kan het vertrek wat later worden. Onze 21e trouwdag op de scooter naar Bayeux, wat mij betreft de mooiste plaats van de streek. Heerlijk gegeten en wat kan die scooter hard terug dan. Prima die nieuwe scooter. Net wat zwaarder. Gelukkig heb ik mijn telfoon/agenda/email wonder bij me. Anders kon je dit niet lezen en wist ik niet dat ons huis in Balk verkocht is. Ik zei tegen mijn goede vriend Louis, beheerder van het park dat we er wel weinig kwamen, dus al iemand nu persé ons huis wilde voor een erg goede prijs... Mailt hij ons binnen 24 uur dat iemand komt kijken en verkoopt hij een week later het geheel. Alleen de sloep nog niet, maar daar heeft hij ook al meerdere mensen voor. Tja... Maar tot medio september is het nog van ons en daarna zijn de pensioenreserves op een nog beter niveau. En als we alleen op camperplaatsen gaan staan houden we geld over.
Even kijken of ik de toilet ergens leeg kan gooien voor het te donker is geworden. Het leven is zwaar...

Jan vandaag begraven

Op zijn verjaardag. 68 zou hij geworden zijn. Maar vorige week zaterdagmorgen is hij overleden. Vrijdag kreeg hij een morfine pomp. Hella,zijn vrouw belde ons in Disney. Daar waren wij met de twee jongste kinderen en de oudste kleinkinderen. 3 dagen. Een groot feest. Maar dan hoor je op de laatste dag dat Jan nu al dood is. De strijd verloren. Van de 4 lotgenoten zijn alleen Frans en ik nog over. De 50% die Jan als overlevers noemde. Met de camper zijn we eergisteren naar Delft gereden. Lelijke plaats, stom centrum, slechte vernieuwingspogingen. De rampplaats van de TU brand ook nog even gezien. Dramatisch. De grachten zijn er wel mooi. Rondvaart gemaakt. Leesboeken gekocht voor Jorinde en uitslapen. Maar vanmiddag met de camper naar Vlaardingen om Jan te begraven. Frans was er ook en ons gezamenlijk bloemstuk was mooi. Korte dienst. Warme knuffel voor Hella, de docher en zoon en de drie kleinkinderen. We gaven een boekje, het was immers de verjaardag van Jan. 'Rouw op je dak' van Jos Brink. Het was goed dat we er waren. Nu zitten we in de Haan, België, vlakbij Oostende. In een prachtig Restaurant, leeg. De Lekkerbek heet het. Chique. Morgen door naar Normandië, tot de 30e of als Matthijs eerder belt dat de oproep er ligt voor mijn operatie. Matthijs heeft zijn eerste baan, bij Office Centre. Al 1x gewerkt en lijkt hem leuk.Roosje knokt zich door haar eerste jaar heen. Zwaar, wordt nog een hele klus. Maar Jorinde en ik proberen te ontspannen. De kreeft blijkt klaar, dus we gaan aan tafel.

Weer thuis en maar net niet in het ziekenhuis

Op een fantastische manier en keurig op tijd heeft de KLM mij gisteren op Schiphol afgezet, de laatste 10 km rijdend, want wat ligt de Kaagbaan toch een eind van het stationsgebouw. De NS stond me op te wachten, dus het glas witte wijn bij Johnny, onze clubhuis-/restauranthouder van de hoek, genoot ik keurig bijtijds. Hij kwam me gewoon van de stoep plukken, want ook zijn vrouw zit in het buitenland! Matthijs was de hele nacht een filmcessie met vrienden aan het houden buiten de deur, dus ik had de 400m2 thuis voor mij alleen. De dames zitten/liggen nog in Tunesië en komen vannacht om 3 uur op Schiphol aan. De avond voor mijn vertrek waren Wouke en ik (en nog wat mensen) uitgenodigd in een restaurantje wat Peter, een Nederlandse galeriehouder met een kleine galerie in Frankrijk, ging openen. 'Le Garage' noemt hij het, hoewel je er met een auto nooit in zou kunnen want het ligt op een geaccidenteerd terrein. Maar goed, Joop Braakhekke komt er toch niet. Leuk op 1 mei een feestje bij Peter die inmiddels solo daar woont en nu zijn woonkamer verbouwde tot een sfeervol restaurant. Via de keuken de tuin in, waar de gasten stonden. Onder een luifeltje, heerlijk temperatuur. Iedereen bediende zich zelf. Peter ook. Maar de keuken was merkwaardig leeg. Geen bussen, geen kruiden, geen pannen die gebruikt waren. Later bleek dat Peter was vergeten dat het 1 mei was. In Nederland dit jaar een vrije dag door Hemelvaart, maar in Frankrijk al generaties lang, dus hij had geen grondstoffen in kunnen kopen...... Een opening van een restaurant zonder eten is natuurlijk wel bijzonder. Dat onthoud je. Er waren weer leuke Nederlanders, zelfs een Engelsman, een Belgische en .... een paar Fransen zowaar. Ook 2 jongelui die even op bezoek waren. Heel gezellig. Maar met een lege maag moet je niet te veel drinken en daarna zeker niet gaan discussiëren met iemand die er kennelijk behoefte in schept vooral vage antwoorden te geven als je geïnteresseerd vraagt wat hij in het verleden deed. Dat had ik beter niet kunnen doen. Een aanpalende branche van die van mij en door wat kengetallen te noemen wist ik zeker dat het niet goed ging met de informatie. En dat wat ik inbracht als wat mij bezig hield in mijn zakelijke leven werd na vrijwel elke zin afgedaan als 'niet relevant' maar dan wat duidelijker uitgedrukt. Tja, drank maakt meer stuk ...... Maar het was een leuke avond.
Het gras bij Wouke is gemaaid. Moest wel want 'mijn' vliegtuig bracht haar dochter en kleinkind mee en die willen ook lekker in de zon zitten. Ik zag ze het vliegtuig uitkomen en vind het terecht dat mijn gastvrouw een trotse (groot-) moeder is. Ik ben nu een trotse tuinman. En erg dankbaar voor een heerlijke week Frankrijk, bij een goede vriendin, die overigens bijna met een ziekenhuisopname voor mij eindigde.
Erasmus had namelijk een berichtje gestuurd dat ze me op 5 mei wilden hebben voor opname en op 6 mei de (herstel)operatie. Toch even uitgelegd dat ze dan ook 2 kleinkinderen en 2 kinderen op moesten nemen op psychiatrie, want die rekenden er al maanden op met (o)pa en (o)ma naar Disney te gaan a.s. donderdag tm zaterdag. Dat risico namen ze niet dus de operatie is uitgesteld.
Nog even snel een goede vriend gebeld. Ze willen gaan kopen op het Paleiskwartier. Hoe het er mee stond. Heel goed. Dreigen nu in ons gebouw te kopen. Dat gaat wijn kosten.... Chronisch. En o God zijn vrouw kookt nog beter dan de mijne. Laten we maar samen een hond nemen om de calorieën weg te lopen. Eerder pasten ze al op onze hond. Dus hond delen kennen we.
De was zit in de machine, met behulp van aanwijzingen van mijn schoondochter, de boodschappen bijna in huis en de zon schijnt. Ik ga scooter rijden.
Fijn om thuis te zijn.

Al die buitenlanders…

Het is wat als je land overspoeld wordt met buitenlanders. Die zo veel mogelijk bij elkaar in de buurt gaan wonen. Ze nemen het liefst eigen eten, de eigen spullen, de eigen klusjesman en cultuur mee. Inburgeren is moeizaam haalbaar. Ze vormen clubs, integreren nauwelijks en blijven de eigen taal spreken. Dan flink mopperen op lands wijs en lands eer. Als je landgenoten weer naar huis gaan vraag je ze om vooral bij terugkomst naar je nieuwe ‘vader’land spullen mee te nemen die je erg tekort komt. En dan die restaurants, die winkels en de clubs waar je niet bij kan. Maar gelukkig ben je met velen en organiseer je je eigen feestjes en clubjes. Er gaat geen week voorbij of er is weer een eigen landen feest. Bij elkaar gaan eten maakt dat je tenminste ‘fatsoenlijk’te eten krijgt en een goed gesprek kan hebben. Ja het is me wat hier in Frankrijk waar ik  nu ben en me omringd weet door heel veel Nederlanders. Een daarvan heeft net een pension geopend, met een klein restaurant, dat wel. Ze krijgen binnenkort ook kookles. Nooit ondernemer geweest, maar de Hollanders zullen straks op vakantie hier weer bij een ‘gewoon Nederlands sprekend’ pension terecht kunnen. Wel erg lieve mensen. En dan al die andere Nederlanders hier. Deze week lekker Koninginnedag vieren, een dag later de dag van de arbeid (hé toch een Frans gebruik) en dan golfen met alle Nederlanders. En werkelijk alles met elkaar en soms met een verdwaalde Fransman. Wat laten ze dat stomme Holland toch lekker achter zich.

Frankrijk

Het was een leuk feest zondag bij Lucie en Rien. De opening van hun hotelletje. Althans d eoplevering van de ruwe fase, die nu een heel eind af is. Nu nog afbouwen, de spullen er in en het feest kan beginnen. Ze waren er allemaal, de Fransen uit het dorp, de (oud-) collega's en vrienden van beiden, dus veel bekenden voor mij. Knots gezellig om dan zo ver van huis eens bij te praten met mensen die je al tijden niet gezien hebt. Allemaal erg betrokken en geïnteresseerd, maar ja je reist ook niet 1.000 km om dan niet echt belangstelling te tonen. Blijkt de oudste zoon van Rien onze jongste zoon les te geven op de Avans Hogeschool. En zo kwamen er meer toevaliigheden langs. Mijn nieuwe bril scoorde erg goed. En mijn vriendinnen (Wouke en Annemieke) ook. Die kenden ook wat mensen maar vooral uit het cirquit wat als Nederlander hier woont en nieuw geluk zocht. Dat is een speciale club met mensen. Bijzonder allemaal, want je gaat niet zo even deze afstand verhuizen als je niet moedig en grensverleggend bent. Dat zijn ze dus nagenoeg allemaal. Meestal duurzaam hier wonend. Soms nog een baan, maar dan meestal aflopend. Ondernemers, leraren, adviseurs, journalisten, tv/radio mensen. Interessante groep. En dat mensen hun eigen nationaliteit opzoeken in het buitenland mogen we de nieuwe Nederlanders bij ons niet verwijten. Hier is het hetzelfde. Ons kent ons en het trekt allemaal samen. En dan even de hond ophalen, 35 km. Dat doen we even denk je dan, maar daar doe je hier ruim een uur over. Met een snelle auto. Maar het leven is wel als God in Frankrijk. Heel ontspannen. Het weer was zaterdag stralend (verbrand), zondag redelijk, gisteren slecht en vandaag weer prima. Er staan twee honden te roepen dat ze een grote wandeling willen maken, dus ik sluit af. O nee, het is de bazin die er een tot de orde riep, maar laat ik toch maar gaan wandelen nu, want dat was de afspraak.

Ze Zwaaien weer…

Er is veel gebeurd, heel veel. Na de positieve uitslag van de CT scan, ben ik bij Jan van Santen, mijn kamergenoot voor een aantal malen, ook na de operatie, langs gegaan om hem bij te staan. Hij gaat dood. Echt dood. Ligt er al pips bij. Die grote stoere boom is geveld. De kanker heeft gewonnen, weer. In de botten en rug. Zijn twee grote kinderen; zoon met kind en dochter met 2 stoere kerels, heb ik ontmoet. Zijn lieve vrouw is sterk, heel sterk. Maar dit is veel. Op 2 ½ hoog wonen ze. Jan kan zijn bed niet meer uit, de trappen niet af, want een lift is er niet. Ik moest hem alleen achterlaten. Verdrietig heb ik omgekeken, bang hem nooit meer te zien. Neem me voor snel weer naar hem toe te gaan. ’s-Avonds belde Frans, onze derde kamergenoot me. We hebben even samen gevoelens gedeeld en Frans nam zich voor deze week bij Jan langs te gaan. Frans, Jan en ik hebben een wondbreuk, jammer. Ik moet er ook echt aan geholpen worden en Frans zou deze week bij de controle maar eens afspraken voor ons samen gaan maken. Hij had ook nog nooit gehoord wat Jan zei, dat er 50% alsnog na de operatie kanker terugkrijgt en snel sterft. We reageerden beiden in de sfeer van; die zijn wat ons betreft nu geweest. Ja, zo erg is het met je. Maar god wat is het moeilijk om Jan zo te zien liggen en wat vonden we het fijn elkaar vast te houden.

Morgen vlieg ik naar Toulouse, met Wouke naar haar huis en naar Annemieke en Henk en naar het feest van Rien van Rosmalen-Zweers en Lucie Zweers -van Rosmalen. Die openen hun hotelletje. Leuke dingen gekocht voor al de mensen die we daar ontmoeten. Vorige week vrijdag, toen Jorinde en ik in Amsterdam ons hotelbon cadeautje opmaakten van Credo. Was erg leuk samen. Zelfs een rondvaart gemaakt en…. een foto bij het instappen van de boot. Broer Kees heeft ze gekocht, voor ons, want die Amsterdam ging nog even met ons lunchen na de rondvaart. Jorinde en Roosje gaan naar Tunesië. De wintersport van Roosje compenseren. En dan de motor, die stond nog steeds te koop en heb ik geruild voor 2 scooters, beiden Yamaha. 1 van 125 cc voor achterop de camper en 1 van 400 cc waar ik nu mee tussen de plaatsen als Eindhoven en Nieuwegein reis. Al 340 km in 1 week! Keihard; haalt met gemak 150km h. En dat leidt er toe dat de motorrijders weer naar me zwaaien onderweg. Als ik op die 400cc rijd. Want die van 125 cc vinden ze een brommer.

Pfff

Het leven is vaak zo dubbel. Vanavond na 7 uur word ik gebeld door het Erasmus, de specialist, rechterhand van de professor aan de lijn met de uitslag van de CT scan van vrijdag jl. Want ik werd verrast met een ver naar voren geschoven scan. Ik zou pas in juni aan de beurt zijn, maar binnen een paar dagen belt onze Marijke, secretaresse van de prof dat we al vrijdag jl aan de beurt konden. Cursus aan Neprom afzeggen, agenda om, maar wat graag. Je kan maar weten hoe het er nu van binnen uitziet. Twee nachten nagenoeg niet geslapen door maagzuur. Verschrikkelijk. Onhoudbaar. Bijna rechtop gezeten. Vannacht wel goed geslapen en vanmorgen onderweg gebeld met Marijke die wist dat ik op de planning stond gebeld te worden vandaag. Monique en Bart (schoonzus en zwager) zijn als de ondersteuningstroepen maar komen eten vanavond. We gingen nog niet aan de tafel of de specialist aan de lijn. In alle rust en met alle tijd en met excuses dat het wat later werd. Man hou op. Ik hou van je. Alles is oké; prachtige longen, nier, milt en lever. Dat laatste maakte dat mijn zwager denkt dat ze de verkeerde scan hebben gezien. Maar toch maar eens een flink glas hierop gedronken. Om de wond te ontsmetten. Want de operatie blijft staan. Gevraagd dat pas in juni te oden. Want eerst willen we heel veel vakantie houden. Wat een mensen daar in het Erasmus.

En dan loop je naar de kamer om iedereen en alles te kussen de God te danken en gaat de telefoon weer uit Rotterdam. De vrouw van Jan van Santen, mijn kamermaat en operatiegenoot. We hebben lief en leed gedeeld. Hij was vanmiddag ook in het Erasmus. Pijn aan de rug. Leek onschuldig. Maar de oncoloog heeft uitgelegd vanmiddag dat het fataal is. Dus Jan redt het niet. Keihard, binnen een paar minuten. Mijn God wat een klootte ziekte en wat is alles betrekkelijk. Morgen ga ik naar hem toe. Want die kan nu al niet meer lopen bijna en moet 3 hoog naar zijn flatje zonder lift. De schat. Die trekt het niet. Zorg voor een ander maakt je sterk. En zeker als die ander de moeite waard is en dat zijn ze bijna allemaal.

De stad zit op slot

Wie mooi wil zijn moet pijn leiden. Dat leerde mijn moeder me al 50 jaar geleden. Dat geldt voor veel zaken. Ook in mijn werk merkte ik dat vaak. Je moet veel minder leuke dingen doen om andere zaken voor elkaar te krijgen. In de wegenbouw maak je dat dagelijks mee. Plaatsen die te druk zijn worden verbeterd, uitgebreid. Darvoor is veelal eerst nog meer hinder nodig, om daarna de oplossing te bieden. Bij de A-2 is dat een zaak met wel erg veel hindernissen. Als daar dan de planning of technisch iets niet klopt gooien ze de bouw stil. De stad is daardoor rond de spitsuren onbereikbaar en er uit komen gaat dan heel erg slecht. Er is geen vluchten aan en een oponthoud van 20 minuten is geen uitzondering. Dat ongerief wordt nu met maanden verlengd. Je zult maar je werk in deze stad hebben en rondom de stad moeten zijn. Makelaar of zo. En sinds deze week de Vughterweg, troch al een karrenspoor van 4 naar 2 banen. Over het toch al impopulaire Heetmanplein slipt men vast. De hele route vanaf het station en Vlijmen zit dan pertinent voor lange tijd op slot. En al die tijd is er nergens 1 verkeersagent te vinden, voor zover dat woord nog bestaat. Bij dit soort zaken of ongevallen kan ik me niet herinneren wanneer er 1 agent het verkeer regelde. Want heel vaak zit het ongerief op 1 plaats. En als je dan onderweg gaat naar een voetbalwedstrijd in Eindhoven merk je waar al die agenten zijn gebleven. Het is voor de economie van deze stad een ware ramp. Velen nemen nu een besluit om elders te gaan werken/wonen of zich vestigen. Zelfs rond Eindhoven waar men toch druk bezig is, is dit beter geregeld. ‘ De pol;itie verdient beter’ maar de bevolking ook.

gezondheid

Er is van alles gebeurd en als ik dit schrijf zit ik in de wachtkamer van Erasmus anesthesie, omdat ik een 'matje' krijg. In mijn maag/buikwand want de wond is inwendig gescheurd. Komt veel voor, ook vriend Frans heeft het. Is een raar gezicht zo'n hoog buikje. Maar ze gaan er dus mee aan de slag. Waarschijnlijk via een kijk operatie. Bijzonder. Mar eerst even een ct-scan en die kan pas in juni. Dus eerst even naar Toulouse met Wouke. Feest van Lucie en Rien. Nou ja, feest. 8 km wandelen en frans praten houdt je wel van de drank af. En natuurlijk naar Henk en Annemieke. En daarna naar Disney met de jongste kinderen en oudste kleinkinderen. Gezellig met 6-en. En dan met de camper naar Normandië. En dan misschien dat matje.we ien wel. Met het werk is het nu veel te druk. Dat gaat fout en leidt tot stress en boze medici. Dus nog alleen hoofdzaken. Lunches en diners klotsen over de rand. Veel, heel veel maar oergezellig. En de vragen om wijsheid strelen mijn ego. Tot in Oldenzaal. Leuke mensen, leuke projecten. Maar nu even rust.

Cornelis Kreling uit Gameren is dan toch overleden.

Bijna 64 jaar oud. Slokdarmkanker, veel gedoe de laatste maanden. Zijn lieve oudste dochter uit Zaltbommel heeft me net geschreven en de afscheidspeech die ze vandaag hield gemaild. De schat. Dan gaat er een schok door je heen en zit je met een brok in je keel te lezen. Dat ze vandaag aan mij dacht. Me vertelde wat ze deed en de toespraak meestuurde. Een wonderlijk mens. Ik schreef haar direct dat wij patiënten de pech hebben als we overlijden. Ja echt, pech. Maar voor onze dierbaren is het een drama. Die blijven achter, zonder ons. En als je gelooft in meer, hierna, zien we elkaar wel weer. Intussen maar hopen dat het met je dierbaren goed gaat. Haar vader was een sterke, eenvoudige man, zoals ze eerder en nu weer schreef, maar wel met veel gevoel voor de juiste verhoudingen. Gelovig. En dan heeft ze nog een naburig iemand leren kennen met dezelfde ziekte. In den Bosch behandeld, chemo ook. Die wil ik natuurlijk graag helpen als die zijn maatje mist.

En woensdag gaan we Jos Vaesen begraven. 70 jaar. De steun en toeverlaat maar bovenal lieve vrouw van Karel. Hij had haar zo nodig en zal haar zo missen. Het ging al een tijd veel slechter met haar en Karel, visueel gehandicapt, blijft nu alleen achter. Oké, met een schare lieve kinderen en kleinkinderen, maar Jos is onvervangbaar.

Laten we hopen dat we allemaal een beetje meer tijd voor elkaar hebben. Laten we degene die achterblijven een hand in de rug bieden en gidsen over het pad wat vaak zo moeilijk te bewandelen is als je alleen bent.

Balk

Vanaf maandag ben ik in Balk.In ons heerlijke huis waar de open haard volop snort. Met hout van de Fixit, de doe het zelf zaak waar ze me kennen en de klantenkaart volop werkt. In mijn brievenbus trof ik aanmaningen aan van het waterbedrijf. Slim om nota's te sturen naar je vakantieadres. Toen de volgende morgen, net toen ik wilde gaan badderen, het water druppelde ipv te stromen, bleek het achteraf een toeval en geen maning te zijn. Ben ze toen toch maar gaan bellen en kreeg toch zowaar een buitengewoon vriendelijke dame aan de lijn die mijn gegevens bij de hand had, de boete doorhaalde, het adres veranderde, een automatische incasso regelde en me een prettige dag wenste met excuses voor het ongemak. Het water stroomde door de leidingen en mijn bloed verwarmd door mijn aderen; ze bestaan echt vriendelijke medewerksters van energiebedrijven. Vrijdag was ik die ook tegen gekomen, maar dat was staf en directie van Dong energie. Hoofdkantoor Nederland zit op de Pettelaar. Geweldig aardige mensen met een mooi bedrijf.Proberen hier voet aan de grond te krijgen. Ik gaf ze als tip alleen maar aardig, toegankelijk en transparant te zijn. Dat scheelt al gigantisch! Je kan ze vinden op www.dongenergy.nl. We waren bij Cubus en dat was weer mooi. Wat zijn er toch veel leuke mensen in den Bosch. Maar in Balk ook. Vriend Louis, beheerder van Markant, had weer voor een warm huis gezorgd en ging 's-avonds culinair te keer! Zijn vrouw Ellen en ik waren gewoon gasten, vorstelijk! En daarna naar een info avond van de gemeente. Er heeft een ontwikkelaar een plan ingediend voor een recreatie 'kasteel'. Tussen de dorpsbebouwing en ons park. Ongelooflijk wat een gedrocht. "Onbalkser" krijg je het niet bedacht. Het zaaltje met zo'n 35 inwoners bleef toch rustig. Misschien omdat de Burgemeester en de Wethouder het verhaal op verzoek van 2 aanwezigen in het Hollands moesten houden en de rest het niet verstond. Slim om alle groeperingen los van elkaar uit te nodigen en de pers de deur te wijzen. De Wet RO wordt hier heel speciaal toegepast. En als je dan op elk bezwaar wat geroepen werd, want ik kreeg er de stemming wel in, antwoord 'komt allemaal goed, het is nog voorlopig, is de manipulatie rond. En toch zijn het schatten allemaal. Persoonljk welkom geheten worden door de Burgemeester op zo'n avond is toch bijzonder. En de manier waarop men met elkaar omgaat ook. Ik probeer door mijn rechten boeken van mijn studie te komen, maar dat schiet slecht op. Ga nu maar weer eens aan de slag, voor ik morgen of overmorgen naar de beurs in Leeuwarden ga. Heerlijk zo, met regen en sneeuw in je uppie bij de open haard.

Lekkere vrijdag

Wat een dag weer. De vermoeidheid kwam los. En zomaar naar ‘mijn’ kantoor geweest. Voor de eerste keer na mijn ziekte. Danielle, de nieuwe office manager nodigde me uit op de koffie. Het deed me goed om haar wat tips te mogen geven. We deelden gevoelens en spraken beiden de hoop uit dat in de toekomst talent en ervaring optimaal ingezet kan worden. Bijzonder. Heel bijzonder. Extra leuk van Sara een pracht magnum Spaanse wijn voor de verjaardag van mij te krijgen met de tekst van mijn geboortekaartje er op. Ze was wel op mijn feestje.

Even bijzonder was dat ik teruglopend ‘oom Guus (Keser)’ aan de lijn kreeg die langs wilde komen. Samen een boterham gegeten en maffe plannen gesmeed. Dat deed Guus vroeger veel en dat was een onderdeel van zijn enorme succes. Hem gevraagd dat maar weer eens te gaan doen. De jonge garde zou er van smullen. Hij heeft veel te bieden. Ik denk aan een sponsor avond met hem volle zalen trekt. Hij is met mij van mening dat veel ex-kankerpatiënten of hun nabestaanden graag medici of een ziekenhuis willen bedanken. Een beeld(-je) biedt dan uitkomst. Ik heb er zelf ervaring mee en Guus ook. Hij heeft nu een geweldig beeld gemaakt en toonde mij het model. Door naar de gieterij en we gaan zien wat er van komt.

Vanmiddag Roosje naar de kroeg gebracht, op krukken. En meteen maar even foto’s gemaakt voor mijn ‘baas’ Brabant Wonen van een bijzondere situatie op neen bouwlocatie. Leuk werk.

Knietje

Die knie van Roosje blijkt na de MRI scan en ziekenhuisbezoek, niet gescheurd of anderszins beschadigd. Fysiotherapie mag de komende weken de heilzame werking gaan doen. En thuis op de hometrainer. Wij mogen haar dus nu dagelijks naar Boxtel brengen, tenzij er nog mensen zijn die zeggen: "gezellig, doe ik een keer".

Zelf ben ik lekker bezig met heel veel projecten. Die overkomen me. Ook wat zaken die vastliepen en nu los gaan komen. Ook voor een corporatie veel werk. Heel stevig bezig. Leuk. Heel leuk. En vandaag een nieuwe foto laten maken van mezelf, want dat gezeur dat die in de Bossche Omroep en op deze weblog er niet uitziet moest maar eens afgelopen zijn. Marcel Willems, een gouwe gebouwen fotograaf. (www.marcelwillems.nl)

Kop pastte net.

En gisteren met een goede vriend, die even te veel voor zijn kiezen kreeg, wezen "stadten", in Eindhoven. Lekker een lichte lunch op een terras in de volle zon. Tja, leuk voor twee jongens.

NIEUW LOKATIES

Als je straks een nieuwe woning zoekt bestaat de kans dat je ergens anders kan gaan wonen dan alleen op de Groote Wielen. Tenminste als het om een zogenaamde grondgebonden woning gaat. Want dat is nu echt de enige serieuze plek, samen met Empel, maar dat ligt daar om de hoek. De gemeente maakt er serieus werk van om andere locaties te vinden en voor te bereiden en omdat zo’n plan in dit land altijd tenminste 10 jaar voorbereiding kost, zijn we alweer aan de late kant. Maar er komt garen op de klos. Tenminste 4 locaties zijn genoemd, zelfs in Vlijmen. Enkele zijn slechte locaties vinden enkele makelaars. Daar willen hun klanten niet wonen, vertelden ze in een goed vooroverleg met de gemeente. Ik kreeg ineens een déjà vu. Heel veel jaren geleden hoorde ik dat ook over Maaspoort en bijvoorbeeld Aqua Ducis. Maar ook over het Paleiskwartier, Concordiaterrein en de rand van Deuteren. De oplossing bleek altijd simpel: maak er een aantrekkelijk plan van en doe wat woonconsumenten graag willen. Een goede stijl en kwaliteit hoeven daar niet onder te lijden. Als we ruimte geven aan klanten wensen zal een eventueel komende woningrecessie geen prop in de markt te veroorzaken zoals eerder wel is gebeurd, toen men aan die wensen voorbij ging! Soms zijn huizenkopers net gewone klanten waar je rekening mee moet houden.

Nog steeds mank.

Roosje beweegt moeizaam. Op krukken of in een rolstoel. Ze verveelt zich enorm en heeft verdriet dat ze niet beter gaat. Donderdag is de MRI scan gemaakt en we gaan kijken of ze eerder dan a.s. donderdag naar het ziekenhuis kan. Eergisteren waren de twee goede vriendinnen van haar hier; bleven slapen. En gisteren brachten we haar naar een verjaardag. Maar ja, na afloop gaat dat spul stappen en mag zij weer opgehaald worden. En dan doet de lift het niet. Maar 1 uur, maar wel net dat uur. Dus omhoog klauteren met Jorinde en dus de volgende morgen uitslapen. Vandaag verjaardag van mijn broer in Amsterdam, in het Amsterdamse Bos en daar ging Roosje toch ook maar mee naar toe.
 

Gisteren verjaardag Henk en Diny Keser. Dat was ook een geweldig en natuurlijk muzikaal feest. Daar troffen we Jules, man van nicht Renate Keser. Met hun 2 kinderen. Hij is vrij van kanker hopen we nu. Moedig dat hij zo snel na zulke zware tijden al kwam. Moedige man; geweldig gezin. Voorbeeldige knokkers. Net als neef Hans. Maar goed. Iets anders; mijn auto. Ingeruild en de nieuwe staat klaar, maar laat ik maar even staan om te kijken of er nieuwe nummerplaten aankomen. Als iemand daar iets van weet?

En tenslotte; keidruk. Ben de hele week voor Brabant Wonen bezig geweest. Daar is een hoop mooi werk te doen. Liggen veel ijzers in het vuur. Als de Minister nu van hun geld afblijft gaan we prachtwijken maken!

Gipsvlucht is geland

Zo, dat was het ziekenhuis in Geldrop. Gips er af, de gipsmeester pakt dat knietje even aan, buigt het en stopt dan spontaan. “De orthopeed mag het afmaken, want 2x pijn doen is niet nodig” en die maakte het af. Ze moest gewoon even doorbijten en de knie buigen. Gips in de prullenbak. En wat een verrassende pijn plek in de knieholte. De vraag was wat ze toch allemaal in Oostenrijk hebben gedaan met al die spuiten ter verdoving, tegen trombose en al dat gedoe met gips en een diagnose die je nooit kan stellen vanaf een röntgenfoto. Nou ja, de reis met ambulance,vliegtuig en ziekentaxi was duur maar goed verzorgd. Rond de middag was ze woensdag thuis. Maar sinds vanmorgen denken we aan een knie kuil cysten of Baker cysten. (zie http://gezondheid.infoblog.be/3075/kniekuilcysten_of_baker_cysten_vaak_al_bij_een_bestaande_zwelling ) Volgende week kan er hier in de straat al een MRI scan gemaakt worden en de week er na gaan we terug naar dokter Vellema in Geldrop. In de behandel-/gipskamer hingen foto’s van heel bekende topsporters die daar een beurt gehad hebben, werkelijk toppers en wanden vol, dus het zal wel goed komen maar wel even duren. Roosje ligt nu op de bank, te rusten na zoveel spanningen en nu een stuk rustiger. Morgen komt de hele groep terug. Ook haar telefoon oplader en ski’s.

Publieke dames en heren….

Vroeger hadden we in den Bosch nog een tippelzone, aan de Parallelweg “achter het station”. Of de Schilderstraat met haar “publieke etalages”. Dat is nu allemaal weg. Vervangen door mooie projecten, of onderweg vervangen te worden. Zo gaat onze stad flink vooruit. Jammer dat er in diverse wijken nog misstanden zijn en bijvoorbeeld in Boschveld middenstand gevestigd zit met een ruim geweten. Zonder problemen blijken daar verdovende middelen verhandeld te worden. Daar merk je een paar honderd meter verder helemaal niets van. Tussen de mooie nieuwbouw wijken op west is het verleden helemaal verdwenen. Onder ander door een prachtig Westerpark, de rand van Deuteren en het Concordia project is het er goed geworden. Maar toen ik vorige week van het station naar huis liep was ik erg verbaasd. Verscheidene dames en ook een enkele heer tippelden over de Magistratenlaan, voorheen Parallelweg. Rook kwam uit hun hoofd, naar later bleek alleen hun mond. Maar het was echt een walm. Omgeven door peuken op straat, een volle asbak aan de muur bleken het de publieke ambtenaren te zijn van de Rechtbank en het Openbaar Ministerie. Vreemd eigenlijk met zo’n mooi gebouw en binnenplein veroordeeld te zijn tot de straat om je verslaving uit te mogen leven. En daar stonden echt niet alleen de jongste bediendes. Een bordje gaf aan dat roken onder de doorgang en op het plein niet was toegestaan. Als je er met de auto langs rijdt valt het niet zo op, maar lopend moet je de toch al smalle stoep af en het fietspad op om de publieke dames en heren de rookruimte te geven. Jammer van die mooie gevel.

Familie portret

Zijn ze niet geweldig?

Jarig en Roosje in het ziekenhuis

Wat een feest gisteren. Het begon allemaal met een champagneontbijt in Hotel Central, op de markt in den Bosch, nu Oeteldonk. Gast van het Oeteldonks Vaandel. Kreeg meteen mijn eerste cadeau voor mijn 60^e verjaardag van Joep Chappin en zijn vrouw Rina. Champagne van eigen wijngaard. Toen door naar de bus op de markt, tegenover het bordes van de gemeente, om de intocht van de Prins mee te maken. Wat een spektakel. Iedereen kwam Prins, Adjudant en de Peer gedag zeggen en natuurlijk ook nog het burgerbestuur. En daarna de kelder van de Raadskelder in. Helmaal achterin was het te doen. Daar hadden we onze eigen ruimte. Zo’n 100 man konden ons vinden, 4 niet en die kwamen helemaal uit den Haag. Dat is balen. Maar carnaval is dan ook doorpakken. Tot achter de muziek en daar zaten we. Nou ja, zitten. Er liep ook nog het dweilorkest (muziekske heet dat in den Bosch) met aanhang binnen van mijn vriend Jacques van Sprundel. 30 man sterk. Geweldig. En ze bleven gezellig hangen en muziek maken, waardoor de meiden van ‘de Plekband’, cadeau van Marcel en Christa Willems, er niet bij konden. En zo hoort dat met carnaval en als je toch nog 60 wordt. Er is niet één foto gemaakt, maar dat hoeft ook niet. Ze kwamen echt van heinde en verre, tot uit Balk! En wat een prachtige cadeaus.

Minder is het dat we ’s avonds thuis een telefoontje kregen uit Oostenrijk waar Roosje op wintersport is. Ze had haar knie verkeerd gedraaid en die zat op slot, uiterst pijnlijk. Nee niet op een zwarte of rode piste. Nee in een witte bus waar ze van de piste naar het hotel gebracht werd. Ze is gelukkig in goede handen bij Nautulus waarmee ze op vakantie is. Maar het is echt jammer want ze was gewoon aan vakantie toe. Ze wordt naar huis gevlogen begreep ik. Maar dat gaan we even uitzoeken. Haar been zit compleet in het gips om het te fixeren. Tja, het lijkt mijn vader wel. Die ging met mijn moeder in de winter naar Oostenrijk en breekt zijn voet op de stoeprand…..

Niets gebroken.

Als ik dit schrijf staan we tussen een Tsjechiese en Nederlanse vrachtwagen geparkeerd voor de laatste vakantienacht nog 250 km van huis. Vrachtwagens mogen op een enkele uitzondering na niet rijden op zondag niet rijden in Duitsland. Daarom staan de parkeerplaatsen vol. Deze ook. Misschien wll 50. Maar dit is ook een van de enorme hoeveelheid gratis camperplaatsen. In een straal van 15km zijn er hier wll 10. Jorinde bakt de aardappelblokjes en het vlees. Samen hebben we een prima flesje rood open gemaakt en op de achtergrond zingen de Carpenters. Onze Lidll radio kan alle geheugenkaartjes aan, ook die van mijn iPAQ van 2 GB. Goed voor een vakantie vol muziek. De camper is uiterst comfortabel. Oké, de tik rechtsboven is er nog niet uit, de koelkast wil even niet op gas en het grote dakraam heeft vochtverschijnselen, maar dat zijn details die de uitstekende dealer in Tilburg weer snel zal verhelpen. We 4en ook met 2en de verjaardag van mijn 1 jaar en 1 week oudere zus Thea. Dus... Inderdaad ik ben volgende week zondag (Carnavalszondag!) jarig. Word ik 60. Wie had dat vorig jaar gedacht? We vieren het hartje stad, onder het bordes van het gemeentehuis. Daarom hebben ze Pasen zo vroeg gedaan dit jaar (als je je niks verbeeldt....). We hebben een pracht wintersport week gehad. 4 dagen geskied. De laatste dag was helemaal super. Ik knalde naar beneden vind ik). Mijn kinderen denken daar genuanceerd anders over als ze er bij zijn. Die wachten dan halfweg rustig tot opa er aan komt. Maar ja... Alles is relatief. En bij de clubleden (zo'n 35 van de 15.000 NKC leden waren aanwezig) waren er maar 4 skiërs. Dus je bent al snel een snelle. Leuke en interessante mensen. Heel verschillende achtergronden en hobby's. Ze hebben 1 ding gemeen; ze willen meer van de wereld zien. Sommige wonen 50% van hun tijd in de camper! Inderdaad, veel ouderen, maar dat is logisch buiten het seizoen en voor mensen die investeren in een camper! Maar we zijn onderweg naar huis. Alles (nog) heel. Weer even thuis wonen, heel even, want dan gaan we weer. Het leven kan zo mooi zijn.

Hoezo kamperen?

Er wordt ons, als wij het over de camper hebben, nogal eens meewarig gevraagd of kamperen leuk is. Na een lange skidag zitten we nu in de camper tv te kijken. Hete luchtverwarming aan. Jorinde aan de thee, ik aan de koffie. Stoel in luie stand. Spotjes aan. Fris na een heerlijke douche. Keuze uit zo'n 6 drankjes (heupflesjes die we thuis navullen). Maar de top van luxe was de taxi die ons van de piste tot voor onze camper bracht. Dat lukt je in het beste hotel niet.

Een wonder en verdriet

Mijn vriendin belde. Fout met haar 45 jarige dochter. Longkanker en niet lang meer te leven. Of ik een keer wilde komen praten. Dat hebben we gedaan. Eerst de ouders, daarna met de dochter en hen. Heel triest. Heerlijk mens, machtig gezin (2 jonge kinderen) en een zaak. Die was eerst van de ouders en moet nu snel verkocht worden. Ze had net een echtscheiding achter de rug. De fysieke pijn schreef ze aanvankelijk daarvaan toe. Maar sinds ruim een week weet ze 'beter'. Om dan samen over de afloop van het leven te praten. Als je God niet als optie hebt. Maar gelukkig gelooft ze wel in meer. Ik merkte dat ik al dingen vanzelfsprekend was gaan vinden die voor anderen kompeet ls een verrassing overkomen. Door mijn werk en wat me medisch overkwam kreeg ik het gevoel voor haar van waarde te zijn. Dat geeft me tenminste het gevoel iets te kunnen doen. En het wonder? Vandaag 5x van de piste in Seefeld geskied. Blauwe piste oké. Maar wie had dat een jaar geleden kunnen dromen? Het ging als en in het zonnetje! De Jägerthee en Gluhwein waren verdiend! Professor Tilanus krijgt een ansichtkaart. En de apresski gana we zo genieten met de andere camperaars van de Ned Kampeerauto Club. Bijzonder.

Medioren (Bossche Omroep)

Tijdens een interessante verhandeling, die werd gehouden ter gelegenheid van een originele nieuwjaarsreceptie, hoorde ik een nieuw begrip: Medioren.
Met een knipoog naar het woord senioren en medium, wordt de leeftijdgroep van 55+ bedoeld. Een steeds groeiende groep, die volgens de inleiders specifieke wensen heeft als het om wonen gaat. Juist op een moment dat ik een excursie aan het organiseren ben naar de USA en daar kennis nam van de vele initiatieven voor deze doelgroep, kwam het om de hoek langs. In de USA blijkt die markt bediend te worden op heel verschillende manieren. Hele parken worden voor die groep gerealiseerd. Exclusief, dus met een soort leeftijdsdiscriminatie. Oud word je vanzelf, maar je mag dan niet in het park afwachten tot het zover is. Misschien is een voorgeborchte dan een idee. Voor pre-medioren. Maar wat als je dan weer senior wordt? Word je dan verjaagd naar een ander park? En wat als een medior een relatie krijgt met een jongere partner en ze nog eens aan kinderen denken? Maar dan net doen of het je kleinkind is? Ik moet er niet aan denken dat er dergelijke parken in ons drukke Nederland gaan ontstaan. Op leeftijd geselecteerd. Lijkt me enorm saai.
Het soort huis, de locatie en de verschijningsvorm roepen vaak al automatische bepaalde groepen op. Maar selecteren op leeftijd, of handicap lijkt me erg ongewenst en zelfs verboden. Maar dat we gaan bouwen met in ons achterhoofd dat we er medioren mee verleiden op die plek te gaan wonen is natuurlijk prima. We bouwen immers ook voor grote gezinnen (nog weinig als appartement trouwens) en kleine huishoudens.

Weer een half jaar gekregen.

Zojuist op controle geweest bij Tilanus (zelf). Liep nog een Van der Veer als patiënt rond en die blijken er nòg meer te zijn. Maar goed, mijn dossier was als gebruikelijk kwijt/er niet maar sommige mensen hebben geen dossier nodig. Professor was tevreden, omdat ik dat ook was. De glimlach bij mijn mededeling dat ik som wat vol zat na een 7 gangen diner of een frietje/satésaus met een bami bal, was tekenend. De vermoeidheid blijkt normaal, maar toch even bloedprikken en ..... Over 6 maanden terugkomen. Daar knap je van op! Geweldig.
Had zaterdag juist slokdarm vriend Frans op bezoek/het eten. Heeft nog wat bijverschijnselen en ongemakken. Dan is alles betrekkelijk. Ook na het nieuws dat een lotgenoot nu een tumor op de 12-vingerige darm heeft en dus aan de verkeerde kan staat. Even met Tilanus en zijn lieve assistente gesproken over hulp aan patiënten die minder fortuinlijk zijn. Het was en is een mooie dag.